24-27/12/2010

WITTE KERST

Geen uitgebreide feestmaaltijden maar
veel buitenlucht tijdens witte kerstdagen

Na een rushvolle dag op school en snel nog wat boodschappen doen, haast Hildegard zich om Tonia op te halen in rusthuis Immadi. "Hoooh..., ik ben blij dat ik mee mag", reageert Tonia enthousiast om tijdens de kerstdagen in Zonhoven te logeren. Dat we geen uitgebreide feestdis hebben voorzien, zal Tonia worst wezen. Maar met wat bubbels en amuse-gueles nestelen we ons voor tv en vergapen we ons aan een goedsappige en ontspannende kerstfilm, die ook best nog kan gevolgd worden als onze conversaties hem doorkruisen... Omstreeks middernacht sluiten we de dag af.

witte kerst na 24 jaar
Zalig rustig ontwaken op kerstdag zonder agendapunten met deadlines is op zich al een stukje feest en het schept de gewenste ruimte om uitgebreid te genieten van onze kerstbrunch. Toch even wat opschudding voor Tonia wanneer de radio meldt dat vannacht de kerk van Lutselus in Diepenbeek instortte onder het gewicht van de sneeuw. Dit slechts een paar uur nadat er een middernachtmis plaatsvond. "Gelukkig heb ik mijn rozenhoedje veilig hier in bed gebeden", becommentarieert Tonia het nieuwsbericht.
En dan is het tijd om ook fysiek voeling te krijgen met de eerste witte kerst sinds 24 jaar. Een tikkeltje macho daagt Tonia ons zelfs even uit om een sneeuwballengevecht aan te gaan, maar daar passen we toch maar liever voor :-). In feite vormt onze sneeuwwandeling van vandaag een voorzichtige testcase, die de stabiliteit en temperatuurbestendigheid van onze 103-jarige moet toetsen, voor de grotere uitdaging van morgen...

winteravond in Bokrijk
Eind december wordt het Openluchtmuseum van Bokrijk omgetoverd tot een prachtig winters wandelpark tussen historische gebouwen, in een jasje van sneeuw en magische verlichting. Op tweede kerstdag vliegen we daarin.
Gewapend met een lange broek, 2 paar sokken en andere isolerende attributen, begeven we ons naar Bokrijk voor een winterwandeling in het duister die uiteindelijk, jawel... zo'n drie uur zal duren.
Geen rollator of rolstoel, maar langs twee zijden in een stevige armgreep van Hildegard en Herman gevat, ploetert Tonia met zichtbaar genoegen zelfs door ongerepte sneeuwlagen van 30 cm dik. "Wat is het lang geleden dat ik nog eens echt door de sneeuw heb kunnen lopen" en "Nee hoor, ik heb geen kouwe voeten", amuseert de kranige Tonia zich.
Een mix van duisternis, sneeuw, winterkoude, gebouwen die Tonia's leeftijd evenaren, feeërieke verlichting en zachte maar spookachtige geluiden die via talloze luidsprekers de omgeving in de greep houden, zorgen voor een indringende sfeer. "Ik zou hier toch niet graag alleen willen vertoeven...",  mompelt Tonia stil in zichzelf :-).
Maar ook nadat we halverwege in de museumherberg 'In Sint Gummarus' wat extra calorietjes opslaan met een Vlaamse stoemp-met-worst-schotel, ziet Tonia geen enkele reden om voortijdig af te ronden...
En wanneer we op het einde van onze winterhappening nog binnenwippen in een tijdelijke brasserie, is het hartelijk weerzien (zie ook 28/6/2008) tussen orgelman Désiré en Tonia voor beiden een blije gebeurtenis. Désiré biedt Tonia meteen aan, om de bediening van zijn draaiorgel over te nemen. En even later laat Tonia de Blauen Donau van Johann Strauß door de volle zaal galmen...

terug naar boven

12/12/2010

LEUKE NAMIDDAG COMPENSEERT VERDRIET

Tonia: "ze zeiden me:"
"Als het je hier niet bevalt, kan je naar Herman..."

Hildegard en huisarts vinden Tonia huilend en overstuur op kamer in rusthuis
 

Zondag 12 december - 13:45 uur. Hildegard begeeft zich naar Tonia om haar op te halen om namiddag een bezoek te brengen aan 'Kerst...natuurlijk' op het domein Kiewit te Hasselt, maar vindt haar huilend en overstuur op haar kamer in rusthuis Immadi. Met enige moeite en wat geduld geeft Tonia vrij wat haar parten speelt...

naar Herman...
"Ge moet maar naar Herman gaan als het u niet bevalt hier, zeiden ze vandaag tegen mij. Dat raakte me diep en daar hebben ze zich toch niet mee te bemoeien." Wie 'ze' dan wel waren, kan Tonia moeilijk definiëren, omdat ze geen enkel personeels- of directielid kan benoemen. Maar in elk geval betrof het voor haar een 'autoriteitspersoon' in het rusthuis. Per toeval was ook Tonia's huisarts getuige van Tonia's verdriet.
Tonia ervaart een en ander echter als een chanterend dreigement omwille van het protest tegen haar isolement tijdens de maaltijden

verdriet en ongenoegen
Maar we worden steeds vaker geconfronteerd met Tonia's verdriet. Ook tijdens onze dagelijkse telefonische contacten met haar als ze in het rusthuis verblijft. Uit de veelvuldige gesprekken met Tonia onthouden we dat vooral een eenzaamheidsgevoel, verveling, een gebrek aan sociaal contact binnen haar leefgemeenschap en vooral het zich niet opgenomen voelen binnen de groep, haar parten spelen. En het opgedrongen isolement tijdens haar ontbijt, middag- en avondmaal draagt daar natuurlijk in grote mate toe bij.
Tonia is een gezelschapsdier en nog boordevol energie, en de tijdens de hooguit 2 uurtjes voorziene animatie per dag en de misviering waar ze aan mag deelnemen, zijn voor haar onvoldoende om haar dag voldoende zinvol in te vullen, haar energie kwijt te kunnen of haar honger naar sociaal contact te compenseren. TV kijken of lezen is geen optie voor Tonia, ook omdat haar gezichtsvermogen te beperkt is geworden. Eindeloos loopt Tonia dan op en neer in haar kamer en soms op de gang, om zich omstreeks 18:00 uur, al dan niet met hulp, van pure ellende zichzelf beginnen uit te kleden om naar bed te gaan... Tonia vertelt het ons als volgt:
 

visie van rusthuis
Wanneer Hildegard Tonia 's avonds omstreeks 20:00 uur terugbrengt naar het rusthuis, informeert ze verpleegster Ada over het incident en verzoekt haar om aangaande een nota  aan Tonia's dossier toe te voegen. En Tonia getuigt persoonlijk nogmaals van haar wedervaren tegenover verpleegster Ada.
Ondanks deze verpleegkundige geen enkele bevoegdheid bezit aangaande de materie, ontpopt deze laatste zich tegenover Hildegard met de allures van een directiewoordvoerster. Maar omdat haar belerende uitspraken zo tekenend zijn voor de eenzijdige en protectionistische visie van het rusthuisbeleid, dat naar ons gevoel bedroevend vreemd is aan warme zorg en empathie, citeren we letterlijk een aantal van haar uitspraken, die voor zich spreken:
 

Leuke namiddag compenseert verdriet...

Met enige vertraging om Tonia haar verdriet en ongenoegen te laten uiten, vertrekken we naar het Domein Kiewit waar 'Kerst...natuurlijk' staat voor een natuurgerichte kerstmarkt en demonstraties van een smid en glasblazer.  Het bezoek aan de relatief kleinschalige kerstmarkt met allerlei attributen, ambachtelijk vervaardigd met natuurproducten, zorgt voor een ontspannende namiddag. De afwisseling tussen zowel indoor- als outdooractiviteiten activiteiten neutraliseren de koude en aan een standje mogen we gratis proeven van een speciaal kruidentheetje en een stukje kerstbrood. De knutselateliers voor kinderen zijn animerend en druk bezet. Ook de milieustand Kilowat?uur met allerhande tips om onze dagelijkse CO2-uitstoot te verminderen, trekt onze aandacht. Samen met de ouders van Herman ronden we af met een knus koffiekransje in de plaatselijke brasserie...
Terug thuis schilt Tonia enthousiast aardappelen voor een warme maaltijd, die ze wat later perfect met mes en vork opeet (zie filmpje lager). Waarom werd haar in het rusthuis Immadi ook weer een vork onthouden?

terug naar boven  -  directe link naar dit artikel

8/12/2010

VORK ZELFS NIET TABOE VOOR BLINDEN

Na tafelgezelschap nu ook gebruik van
vork onthouden in rusthuis Immadi

"Een beetje behulpzaamheid en sociale stimulering via tafelgezelschap,
lijkt ons meer aangewezen dan het onthouden van elementair eetgerei en
 een gedwongen isolement tijdens de maaltijden van 103-jarige Tonia"
 

Wanneer de witloof met hesp, kaassaus en puree om 12:15 uur als middagmaal aan Tonia wordt opgediend in rusthuis Immadi van de zusters Kindsheid Jesu, ziet het er best lekker uit. Maar wanneer Hildegard bij het opdienen even attendeert op het ontbreken van een vork bij het bestek, staat ze versteld.
"Daar is een reden voor" reageert hoofdverpleegster Mireille even later geïrriteerd. En met de argumentatie "Zij ziet niet meer goed", diende een eenzijdige beslissing om Tonia geen vork meer te bedelen bij de maaltijden, maar begrepen te worden. Tenslotte werd er na aandringen dan toch een vork naar de kamer gebracht.
"Dat is al een tijd zo, maar och..., ik schik me er in...", vertrouwt Tonia Hildegard gelaten toe.

betuttelen en infantiliseren is mishandelen
Tonia is zowat wekelijks bij ons op logement en wij kennen haar (sociale) vaardigheden en mogelijkheden als geen ander. Wij spannen ons ook al jaren bewust en in grote mate in, om haar zoveel als mogelijk deze te laten behouden. Het niet meer ter beschikking stellen van een vork als onderdeel van een bestek, is een maat te ver! Het getuigt over het gebrek aan voeling van het rusthuis met de vaardigheden van Tonia en de wijze waarop ze ouderen gemakshalve en kinderlijk benaderen.
Tijdens haar logementen bij ons als mantelzorgers schilt Tonia nog enthousiast en perfect aardappelen of appels, met een klassiek aardappelmesje... Zelfs voor blinden is een vork niet taboe en wij stellen ons angstig de vraag of men in het rusthuis Immadi binnenkort ook zonder enige noodwendigheid wil overgaan tot nog meer beperkingen voor Tonia. Wij blijven alvast waakzaam en gewetensvol toezien...
Een beetje behulpzaamheid en sociale stimulering via tafelgezelschap, lijkt ons meer aangewezen dan het onthouden van elementair eetgerei en een gedwongen isolement tijdens de maaltijden.
Waar kinderen worden opgevoed om zelfstandigheid en vaardigheden te ontwikkelen, is de denigrerende betutteling, de infantilisering en onnodig opgedrongen beperkingen die ouderen vaak moeten ondergaan, bijzonder schrijnend. En het ondermijnt bovendien enkel hun zelfrespect en eigenwaarde. (zie ook betutteling is mishandeling)

smakelijk en wegwezen
We zullen ons overigens nooit kunnen vinden in de huidige gang van zaken, waarbij Tonia tegen haar wens in eenzaamheid haar maaltijden moet nuttigen op haar kamer. Dat is geen vorm van 'warme zorg' en draagt zeker niet bij tot een thuisgevoel. Beeld u zichzelf maar eens in hoe je het zou ervaren om je elke dag opnieuw je ontbijt, middag- en avondmaal in eenzaamheid te moeten nuttigen...
"Waarom moet ik hier apart zitten? Ik heb toch niets misdaan... Ik begrijp niet dat ze zo'n oud mens als ik hier in haar eentje laten eten. Dat gaat er bij mij niet in", vraagt Tonia in haar eigen woorden om uitleg aan Hildegard.
Eten moet niet enkel van goede kwaliteit en smakelijk zijn, maar vooral ook een sociaal gebeuren en moment van verbondenheid en gezelligheid. Zeker voor afhankelijke, contactbeperkte en minder mobiele ouderen in een rusthuis. Het tafelgezelschap en de sfeer is minstens zo belangrijk als de maaltijd die wordt aangeboden. Item dito voor een kraaknette huisvesting, maar waar het aan warmte, gemoedelijkheid of aandacht voor je sociaal welbevinden ontbreekt... Een rusthuisbeleid met een eigentijdse visie en dat wèrkelijk bezorgd is om het welbehagen van zijn bewoners, zal daar zeker voldoende aandacht aan schenken...
 

Ook een gebrek aan sociale contacten en levenslust vormt
een belangrijke oorzaak van ondervoeding bij bejaarden

Journaal - 19/08/2009

Journaal - 29/01/2009

1 op 6 bejaarden ondervoed
en zo'n 60 % loopt risico

1 op 6 bejaarden is ondervoed. Naast ziekte of fysieke problemen vormt ook een gebrek aan sociale contacten en levenslust een belangrijke indicator voor een verhoogd risico op ondervoeding. In het RVT in Kortenberg is de voeding een belangrijk aandachtspunt. Terecht zo blijkt uit onderzoek. 17% van de 70-plussers heeft echt een te laag gewicht door ondervoeding. Mensen die sociaal meer geïsoleerd zijn, hebben duidelijk een hoger risico op op ondervoeding.

25% van patiënten in rust- of
 ziekenhuizen is ondervoed

1 op 4 patiënten in rust- en ziekenhuizen is ondervoed. Veel patiënten hebben weinig eetlust en de maaltijden zijn niet altijd even aantrekkelijk. Mensen die ondervoed zijn genezen moeilijker, hebben meer kans op verwikkeling en verblijven langer in het ziekenhuis. Dat brengt bovendien een belangrijke maatschappelijk meerkost met zich mee.

terug naar boven  -  directe link naar dit artikel

5/12/2010

OP ZIEKENBEZOEK BIJ MADELEINE

Blij weerzien met ex-medebewoonster Madeleine

Een van de liefste en meest verfijnde ex-medebewoonsters van Tonia in het rusthuis Vinkenhof waar Tonia eerder gedurende 11 jaar verbleef, was zeker Madeleine. Met haar uitnodigende zachte en jeugdige glimlach wist ze ons altijd te beroeren.
Spijtig omwille van de noodzakelijke locatie, maar erg blij dat we haar nog eens kunnen terugzien, maken we van Tonia's weekendlogement in Zonhoven gebruik om bij Madeleine Vinnis op ziekenhuisbezoek te gaan in het St.-Franciscusziekenhuis te Heusden-Zolder. En het vroegtijdige winterweer met sneeuw en ijzel laten we daar niet tussenkomen.

Een dikke knuffel later en n.a.v. een paternoster in de onmiddellijke nabijheid, verzeilen Madeleine en Tonia in een theologisch gesprek aangaande hun geloofsleven en de kracht die ze eruit kunnen putten. Niet verwonderlijk, want toen Tonia nog in Vinkenhof verbleef, baden ze vaak samen een rozenhoedje.
Morgen mag Madeleine waarschijnlijk het ziekenhuis verlaten en dat is goed nieuws. Wanneer we merken dat Madeleine haar oogjes wat vermoeid beginnen knipperen, nemen we warmhartig afscheid. Ook van de sympathieke familieleden, die de zorgen over - en de omhulling van - hun moeder zeer ernstig nemen...

terug naar boven

13/11/2010

NAAR ANTWERPSE ZOO OP 103^de VERJAARDAG

klik hier voor extra pagina over Tonia's 103^de verjaardag
 

terug naar boven

12/11/2010

OP ZIEKENBEZOEK BIJ ROSA

Tante Rosa mag binnenkort naar huis...

Vanzelfsprekend is na een nauwe vriendschapsband van meer dan een kwarteeuw Tonia ook vertrouwd met familieleden van Herman. En dat is zeker het geval voor nonk Marcel (86) en tante Rosa (84), die fans zijn van Tonia en slechts op enkele honderden meters verder woonachtig zijn te Zonhoven. In de aanloop van Tonia's 103^de verjaardag gaan we Rosa bezoeken in het Virga Jessa ziekenhuis te Hasselt.

Marcel Jeurissen en Rosa Vanhamel zijn nog steeds buitengewoon energiek en maatschappelijk georiënteerd en ook computer- en internetgebruik behoren tot Marcel zijn dagelijkse bezigheden.
Als gevolg van een medische ingreep verblijft Rosa al een tijdje in het ziekenhuis, waar Marcel geen dag wijkt van haar zijde. Het nakend nieuws van ontslag zal dan ook een bijzonder vreugdevol gegeven zijn in het gezin Jeurissen-Vanhamel en ook wij zijn blij om dan weer in een vertrouwde omgeving even te kunnen binnenwippen...

terug naar boven

11/11/2010

GETUIGENIS TONIA OVER WO I INGEBLIKT DOOR VRT

nodigt u uit om een preview te nemen van het 
interview met Tonia over haar herinneringen aan WO I

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

7/11/2010

LEKKER ETEN VOOR HET GOEDE DOEL

Samen met Tonia naar eetdag
ten voordele van Medi Clowns

Elk jaar organiseert de cultuurvereniging van S&D een groot eetfestijn. Met deze gezellige eetdag wordt een goed doel gesteund. Dit jaar werd er gekozen voor de ondersteuning van de Medi Clowns met als locatie het ontmoetingscentrum 'De Roepsteen' in Helchteren.

medi clowns
Aandacht voor psychische en mentale ondersteuning staat bij zorgverlening nog steeds op een laag pitje, hoewel dit op een erg belangrijke wijze kan bijdragen of zelfs noodwendig kan zijn voor een vlot herstel of een stabiele gezondheid. Een gevoel van psychisch welbehagen en fysieke heling zijn immers onmiskenbaar met elkaar verbonden. En dat geldt voor alle leeftijden!  Het initiatief van Marc Steegmans tot de oprichting van de Medi Clowns is dan ook een schot in de roos.

geslaagd
Een lekker en uitgebreid etentje met alles erop en eraan, een ontspannen en ongedwongen sfeer, een aangename bediening, prettig tafelgezelschap, een leuk babbeltje en een grappige clownanimatie die ook Tonia hartelijk kon laten lachen. Niet verwonderlijk dat we pas als allerlaatste gasten en tegen Tonia's zin, de gelegenheid verlieten...
 

Medi Clowns zien Tonia helemaal zitten en sturen een berichtje naar haar gastenboek :-)
 

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

2/11/2010

BEZOEK VAN EX-COLLEGAZUSTER DYMPHNA WORDT JAARLIJKSE TRADITIE

ZUSTER DYMPHNA (95):

"Ik wil nog steeds een doel hebben in het leven
 en wat kunnen betekenen voor anderen"

Sinds Tonia's eeuwfeest wordt het bezoek van haar ex-collegazuster Dymphna een jaarlijkse traditie. Ook dit jaar kwam de ondertussen 95-jarige zuster met het vliegtuig vliegensvlug overwaaien vanuit Marseille om zich een weekje bij haar familie in Nederland te vervoegen en Tonia op te zoeken. Neef Wim en echtgenote Bep zorgde traditioneel voor vervoer en het werd opnieuw een blije dag met bijpraten over de ervaringen van het afgelopen jaar en de toenemende beperkingen die de oude dag met zich meebrengen. Zuster Dymphna en Tonia zijn verheugd over het blijvend contact dat ze met elkaar kunnen blijven onderhouden.

bekijk hier enkele fragmenten van het samenzijn...

van naaien naar animeren
Het vlotte en animerend karakter van zuster Dymphna maakte al eerder indruk op ons, maar het kenbaar maken van haar intentie om haar naaiwerk meer en meer in te ruilen ten dienste van haar potentiële vaardigheden als entertainster, verraste ons bijzonder aangenaam. "Mijn zicht is beperkt geworden zodat mijn naaiwerk voor de missie alsmaar moeilijker wordt. Daarom heb ik besloten om stilletjesaan over te schakelen op een nieuwe uitdaging. Sinds kort leg ik me erop toe om me, met behulp van gepaste lectuur, leuke grapjes eigen te maken", aldus vernemen we de primeur van soeur Dymphna tot ons aller jolijt en enthousiasme. In bijgaande videocompilatie kan je er alvast eentje noteren :-).

doel in leven
"Ik wil nog steeds een doel hebben in het leven en wat kunnen betekenen voor anderen", overtuigt de bijna 96-jarige zuster ons zonder enige moeite. Meteen begrijpt het hele gezelschap dat deze gedrevenheid tot invulling van een behoefte aan zingeving en socialiteit, misschien wel het belangrijkste levenselixer symboliseert. En we herkennen eenzelfde hunkering bij Tonia.

samen naar Marseille?
Verwijzend naar hun goede band en achtergrond en wat stout zoals we zijn, polsen we Tonia over een mogelijke wens om zich terug bij zuster Dymphna te vervoegen in Marseille, hetgeen ze toch maar resoluut afwijst, weliswaar met excuserende woorden dat ze daar nog weinig mensen kent. :-). "Maar in Hasselt ken je toch ook niemand", reageert Dymphna snel en gevat.

als het God belieft...
De jaarlijkse samenkomsten van de twee vriendinnen verschaffen hen steeds een grote vreugde en dat wij daarvan getuige moge zijn, geeft ook ons heel wat voldoening. En 'als het God belieft', zal ons samenzijn met beide hoogbejaarde dames zich volgend jaar zeker herhalen...

terug naar boven

26/10/2010

TONIA OPNIEUW GETEISTERD DOOR ONAANVAARDBARE
EN INHUMANE TOESTANDEN IN RUSTHUIS

Katholiek rusthuis Immadi verbiedt 103-jarige Tonia
 om maaltijden te gebruiken met medebewoners

Tonia krijgt al maandenlang geen toegang tot eetzaal tijdens
gemeenschappelijk eetgebeuren van zusters-medebewoners

Tonia: "Ik moet altijd alleen eten op mijn kamer"
"Ik voel me niet opgenomen in de groep"

De brutale sociale verstoring van de eerdere leefomgeving van de bijna 103-jarige ex-kloosterlinge Antonia Nouwens, als gevolg van haar noodgedwongen verhuis na 11 jaar verblijf in het OCMW-rusthuis Vinkenhof te Houthalen, zorgde voor een ernstige belasting en psychische ontreddering. Samen met Tonia hoopten haar vertegenwoordiger en mantelzorgers Herman Bielen en Hildegard Cornelissen dat Immadi als katholiek rusthuis van de congregatie Kindsheid Jesu definitief voor het broodnodige thuisgevoel en geborgenheid zou zorgen, maar de realiteit blijkt evenwel anders.

gedwongen isolement
Sinds Tonia's verblijf in rusthuis Immadi te Hasselt mag ze al maandenlang niet samen met haar medebewoners de maaltijden delen in de eetzaal. Het rusthuis van de congregatie Kindsheid Jesu verplicht de stokoude Tonia op haar oude dag om haar ontbijt, middag- en avondmaal in eenzaamheid te nuttigen op haar kamer. Sinds kort stelt het rusthuis zich open voor lekenbewoners, maar deze (5 bewoners) worden duidelijk gediscrimineerd en niet opgenomen in de leefgemeenschap van het rusthuis. Een pijnlijk gegeven voor Tonia die nog maar net werd afgesneden van vrienden-medebewoners in vorig rusthuis Vinkenhof.

uitgestoten van belangrijk sociaal gebeuren
Zowat elkeen zal reeds ervaren hebben dat het tafelgezelschap bij het eetgebeuren net zo belangrijk kan zijn als de maaltijd zelf. Een van de dingen die bijdragen aan het welzijn van bewoners zijn de maaltijden als een sociaal ritueel, dat hen helpt hun zorgen te vergeten en herinneringen op te halen. Zeker voor minder mobiele, contactbeperkte en afhankelijke ouderen! Het zou eerder logisch en een oprechte betrachting van een rusthuisbeleid moeten zijn, om deelname aan een dergelijk sociaal gebeuren aan te moedigen, dan wel te ontzeggen.

niet opgenomen in de groep
Tonia die de lijdensweg, de bruuske verstoring van haar sociale contacten en het desoriënterend impact als gevolg van haar genoodzaakte verhuis naar een ander rusthuis nauwelijks verwerkt heeft, is met regelmaat depri. Ze mist het contact met haar vroegere vrienden die ze na 11 jaar verblijf in rusthuis Vinkenhof had opgebouwd. Dat ze nu in rusthuis Immadi ook nog in belangrijke mate geïsoleerd wordt van haar medebewoners, is teveel van het goede. "Ik voel me niet opgenomen in de groep en voel me hier nog niet thuis", geeft Tonia het ons in niet mis te verstane bewoordingen herhaaldelijk weer.
Het is het rusthuis en haar personeel ondertussen voldoende bekend dat Tonia omwille van een eenzaamheidsgevoel met regelmaat depressieve gevoelens ervaart. We trachten naar best vermogen deze isolerende ingreep voor Tonia te compenseren.

katholieke instelling - 'naast-de-liefde'
In gegeven omstandigheden lijkt het erop dat het rusthuis Immadi omwille van een financieel belang via opname van leken een bestemming wil geven aan een toenemende leegstand, echter zonder deze lekenbewoners werkelijk te willen integreren in de leefgemeenschap van haar rusthuis. Graag de lusten maar niet de 'lasten' dus... 

Louter al vanuit moreel oogpunt is deze discriminerende houding t.o.v. een stokoud vrouwtje een katholieke instelling, waar uitgangspunten als barmhartigheid, mededogen en begrip voor je naaste als een wezenlijk element zou mogen verwacht worden, onwaardig!
"Naastenliefde? Het is ernaast ja. Opnieuw naast-de-liefde zoals vroeger", reageert Tonia als ex-kloosterlinge (gedurende 54 jaar) verontwaardigd als we haar het verdict even later kenbaar maken. (zie levensverhaal Tonia)

Qua menselijke benadering en aandacht voor geborgenheid kunnen wij na vier maanden helaas weinig in de praktijk ervaren. Noch kunnen wij vaststellen dat de waardes en zogenaamde betrachtingen, zoals het rusthuis Immadi dat naar de buitenwereld wil voorstellen, geen loze woorden zijn. En de omschrijvingen in bijgaande informatiefolder geven ons eerder een wrang gevoel, vreemd aan de realiteit...

onaanvaardbaar
Tonia’s honger naar - en beleving van - sociaal contact vormt op haar uitzonderlijke hoge leeftijd van bijna 103 misschien wel haar belangrijkste zingeving, die haar tevens de nodige levensprikkels verschaft. Daar heeft ze recht op en het kunnen deelnemen aan een gezamenlijk eetgebeuren in gezelschap van medebewoners hoort daar onomstotelijk bij. Wij kunnen en willen dan ook geen vrede nemen met dit gewraakte isolement. Zeker wanneer wij vaststellen dat de hoogbejaarde Tonia daaronder lijdt en het haar levensvreugde in belangrijke mate hypothekeert.

controverse met reglement van inwendige orde
Bovendien is het gedwongen isolement volkomen controvers aan het reglement van inwendige orde van rusthuis Immadi, dat ondermeer bepaalt dat:
 

maar ook in strijd met minimale kwaliteitseisen rusthuizen...
Maar naar onze mening is een dergelijke maatregel tevens in strijd met het ministerieel besluit van 10 december 2001 inzake de sectorspecifieke minimale kwaliteitseisen voor rusthuizen, centra voor dagverzorging, centra voor kortverblijf, (B.S. 28.III.2002). De volledige inhoud vind je hier, maar wij verwijzen hieronder naar volgende artikelen:
 

"geschenk uit de hemel"
Dat Tonia's isolement tijdens het eetgebeuren zeker niet in handen ligt van haar zusters-medebewoners mag duidelijk zijn. De meesten die Tonia leerden kennen dragen haar op handen en een paar bewoners omschreven haar verblijf in Immadi zelfs als een geschenk uit de hemel. Maar zelfs buiten het weren van Tonia tijdens de maaltijden, voelt het sterk aan alsof Tonia"s medebewoners kunstmatig en onuitgesproken afstand dienen te houden, hetgeen het sociaal isolement voor Tonia enkel maar vergroot.

"wij kunnen geen positief antwoord geven op uw vraag en zullen niet schriftelijk reageren"
We stelden het naar buiten brengen van deze asociale maatregel maandenlang uit, in de hoop dat communicatie met verantwoordelijken een oplossing zou bieden, maar helaas... Ondanks ons onderhoud met de rusthuisdirectie op 13 en 26/10/2010 (dagelijks verantwoordelijke Chantale Theunkens en zuster-overste Roseline Van Gool) en ons aangetekend schrijven d.d. 17/10/2010 aan het rusthuis Immadi en de hoofdzetel van de congregatie Kindsheid Jesu te Gent, blijft het gedwongen isolement van kracht.
Enig zinnig argument tot motivering van de discriminerende maatregel werd ons niet verstrekt en zuster-overste Roseline dierf zelfs bedrieglijk te stellen dat het onze wens zou zijn dat Tonia kan deelnemen aan het gezamenlijk eetgebeuren, dan wel deze van Tonia zelf... :-). Chantale Theunkens merkte op dat zij ons geen toestemming had verleend om een aangetekend schrijven te versturen (!?) en dat het rusthuis ook niet wenste om schriftelijk te antwoorden. "Wij zijn een organisatie die evolueert en volgend jaar zouden wij starten met een nieuwbouw, waar ook leken samen kunnen eten", aldus Theunkens.
Alsof een 103-jarige er een boodschap aan kan hebben om te wachten op een nieuwbouw, om opgenomen te worden in haar leefomgeving!...

Last but not least resten ons nog weinig andere mogelijkheden dan aangaande een klacht in te dienen bij Inspectie en Toezicht van de Vlaamse Gemeenschap.
Wij snakken ondertussen naar een goede rusthuiservaring waar humaniteit en een bewonersvriendelijke benadering geen loze woorden zijn, maar een èchte realiteit, zodat we zelf ook een elementaire gemoedsrust kunnen ervaren bij het achterlaten van onze dierbare oudere...

Lees hier ons schrijven aan  rusthuis
 Immadi en de congregatie Kindsheid Jesu

Mia Vossen-Wertelaers - Rekem - 2010-11-07  15:58
Beste Herman,
Het is ontroerend om te luisteren naar uw gesprek met Tonia, hoe ge haar probeert op te beuren en haar blij maakt met een bezoek van haar ex-collegazuster Dymphna en een bezoek aan de dierentuin.
Het is indrukwekkend om te horen hoe duidelijk Tonia op haar 103 nog praat en dit is geen mens om alleen op een kamer te zitten. Gevangenen zitten juist hetzelfde, hebben ook hun eten op tijd en misschien nog meer ontspanning.
Lezen de zusters in het tehuis deze brieven niet? Komen ze niet tot bezinning? Ik wens je het allerbeste. Mia

Bep en Wim - Reusel (NL) - 2010-11-07  15:45
Hallo Tonia. In de eerste plaats ook namens tante Dymphna willen we u een heel fijne verjaardag wensen en veel plezier in de dierentuin en kijk uit voor de leeuwen. Wat hebben we weer een gezellige dag gehad in Zonhoven. Ook Tante Dymphna heeft genoten en ziet nu alweer uit naar volgend jaar als haar gezondheid het toelaat.
Hopelijk veranderen de toestanden in rusthuis Immadi spoedig. Hoe is het toch mogelijk in deze zogenaamde ruimdenkende tijd. Een hoogbejaard iemand isoleren van andere medebewoners vanwege het feit dat ze geen religieus leven meer lijdt. Hebben we daarvoor in het verleden op onze knieën in de harde banken van de kerk gezeten, om naar een schijnheilig verhaal over naastenliefde te luisteren? Asociaal willen wij het noemen om Tonia die zo goed van geest is en zo graag met haar medemensen communiceert, op deze manier te isoleren. Er zijn geen woorden voor.
Herman en Hildegard sterkte met het vele werk en de inzet om de ouderenzorg te verbeteren en met jullie goede zorg voor Tonia zien we elkaar volgend jaar zeker weer.
Heel veel groetjes, Tante Dymphna,Bep en Wim.

Jean-Pierre Mantels (OCMW-raadslid Houthalen) - 2010-10-31 01:02
Lieve Tonia,
Ook wij gaan niet akkoord met je isolement in rusthuis Immadi. We zien je graag, zijn bezorgd om je welbehagen en blijven ervoor vechten om te zorgen dat je zo snel mogelijk op een normale manier je vrienden in het Vinkenhof terug kan komen bezoeken.
Je vrienden Jean-Pierre en Jadwiga

Vera Op de Beek - Hasselt  (vlakbij kindsheid Jesu) - 2010-11-07  17:55
Hallo Tonia,
Ik las een artikel over jou in de Nieuwe Hasselaar. Proficiat alvast met je 103de verjaardag.Ik vind jou een heel kranig en sympathiek vrouwtje. Vanaf nu zal ik bij mijn ontbijt, middag- en avondmaal eens heel fel aan jou denken. Hou je sterk, Vera.

Gerda Vervest - Hapert (NL) - 2010-10-30 13:53
Lieve Tante, Hildegard en Herman,
Wat een moeite gedaan om Tante in een ander rusthuis te krijgen wat er mooi en vriendelijk uitziet. Jammer dat alle schijn bedriegt en dat je nu weer in eenzaamheid moet eten. Toch hoop ik dat dit gauw positief voor Tante wordt opgelost. Wens jullie veel sterkte en moed om door te gaan. Groetjes en een dikke knuffel voor U allen. Gerda.

C. W.- Hasselt (naam gekend) - 2010-10-29 13:44
Wij vinden het mensonwaardig dat, op de dag van vandaag, iemand op 103-jarige leeftijd geïsoleerd moet eten in een (Christelijk?) rusthuis. Daar Tonia graag met anderen wil mee-eten en alzo kan uitkijken naar enkele schaarse sociale momenten per dag, wordt haar dit helaas ontnomen door het beleid van het rusthuis. (Ook beweren zij het tegendeel in hun folder, aldus lezen we op deze website) Wij hopen dat deze mensonwaardigheid vlug opgelost kan worden, zodat Tonia toch nog in de nabije toekomst kan genieten van een sociaal contact tussen de rusthuisbewoners. Het is goed te weten dat Tonia ondersteunt en geholpen wordt door haar mantelzorgers, want het zal je maar overkomen om gezond oud te worden, doch alleen te eindigen in een rusthuis, wetende dat er niemand is die je hand vasthoudt op momenten waar nodig.

Mia Vossen-Wertelaers - Rekem -  2010-10-29 17:15
Beste Tonia, beste Hildegard en Herman,
Het is toch zo spijtig dat het nu alweer de verkeerde kant op gaat, hoe jammer voor Tonia. Zoveel tijd heeft ze niet meer om gelukkig verder te kunnen leven, samen in gezelschap van haar medebewoners. Hopelijk gaat er eindelijk eens iemand verstand gebruiken en beseffen dat het zo niet verder kan en mag om haar laatste dagen in eenzaamheid te laten slijten. Ze heeft al genoeg meegemaakt in haar leven.  Ik wens jullie het allerbeste en veel moed om het vol te houden. Mia
 

Riet van Meer - van Roy - Tungelroy (NL) - 2010-11-01 11:26
Sinds kort ben je verhuisd naar rusthuis Immadi van de zusters Kindsheid Jesu waar begrippen als naastenliefde, verdraagzaamheid, medeleven, en samenhorigheid hoog in het vaandel zou moeten staan. Zelf was je zo'n 53 jaar zuster in de orde van Cenakel en nu hoor ik dat je alleen moet eten op je kamer en niet samen met de andere zustersmedebewoners de maaltijden mag meebeleven en belangrijke momenten van gezelligheid en een praatje maken moet missen. Waar blijft die gepredikte samenhorigheid en naastenliefde dan?
Tijdens een eerder bezoek zag ik je mooie kamer met prachtig uitzicht, maar je kan natuurlijk niet de hele dag met slechts één oog sjaaltjes zitten breien of door het raam zitten kijken. Je sociale contacten met je medebewoners zijn immers belangrijker.
In rust- en verzorgingstehuizen vormt het grootste probleem de eenzaamheid van de bewoners. Ik kwam en kom nog steeds vaak in bejaardentehuizen waar bewoners dikwijls rond 6-7 uur met slaappillen in bed worden gestopt en overdag een pamper aankrijgen waar ze het de hele dag mee moeten doen. (Ook mijn 89-jarige vader die gedeeltelijk verlamd en half blind was, werd zo behandeld...).
Soms is er personeelstekort, maar dat kan alles niet goedpraten! Mensen onder mekaar kunnen heel wat aan een eenzaamheidsgevoel doen.
Zelf lag ik tientallen malen in het ziekenhuis, waarvan ook een half jaar aan één stuk. Samen met mijn veelvuldige bezoeken aan verzorgingsinstellingen en rusthuizen zie je dan goed wat er allemaal anders zou moeten! Als je om je heen kijkt zie je zoveel mensen die afhankelijk zijn van anderen, maar die toch ook verder moeten met hun leven. Afgezien van uitzonderingen leeft zowat iedereen blijkbaar naast mekaar heen.
Het zou in de opleiding van verplegenden moeten ingebouwd zijn, om hen een maand aan hun bed te kluisteren op de ergste afdeling van een ziekenhuis, zonder enig bezoek. Dan zou het besef van wat hulpafhankelijkheid, eenzaamheid, menselijkheid en begrip werkelijk betekenen, goed kunnen doordringen.
Toen ik 1954 de school verliet, kreeg ik van moeder overste een prentje mee met onderstaand gedicht. Haar leuze was: "Laten we zusters van liefde zijn en geen krengen van barmhartigheid". Zij zag waar het in 't leven om ging en haar ingesteldheid dwong ook spontaan respect af voor haar persoon. Haar houding bracht menselijkheid in onze wereld dichterbij.
Tante het ga je goed, samen met die andere bejaarden of mensen in nood...
Je nicht Riet van Meer-van Roy

Leef niet voor niets

Als je iedere nieuwe dag
aanvangt met een gulle lach
als je met een blij gezicht
aan je werk denkt en aan je plicht
als je zonder veel gepraat
and'ren helpt met woord en daad
als je steeds naar beter streeft
heb je niet voor niets geleefd.

Als je in je levensstrijd
warmte om je hebt verspreid
als je iemand die daar treurt
hebt getroost en opgebeurd
als je hielp waar je dat kon
aan wat licht en aan wat zon
als je een goed voorbeeld geeft
heb je niet voor niets geleefd.

Harrie Voet - Genk  - 2010-10-28 15:20
Reeds meerdere jaren volg ik de levenswandel van Tonia. Ook tijdens haar verblijf in het rusthuis van Houthalen en de wanbehandeling aldaar van haarzelf en haar mantelzorgers. Toen ze in het rustoord Immadi introk dacht ik oef, nu heeft ze een echte thuis bij de zusters. Met grote verontwaardiging lees ik nu dat ze uitgesloten wordt van het - zeker voor haar, als bijna 103-jarige - meest sociale dagdagelijkse gebeuren. Zielig! Apart eten nuttigen, eenzaam in haar kamer... En dit terwijl de zusters toch de naastenliefde hoog in het vaandel dragen. Hopelijk komt dit vlug tot een respectvolle en menswaardige oplossing voor Tonia.

Daisy Goossens - Alt-Hoeselt - 2010-10-31 11:26
Ze doen het weer, die katholieken! Alles naast-de-liefde en voor de schone schijn naar de buitenwereld! Hoe is het toch mogelijk? Herman, Hildegard en tante nonneke, hou de moed er in! Groetjes, Daisy

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

20/10/2010

RUSTHUIZEN: THUISGEVOEL, MAAR OOK AANDACHT VOOR ZINGEVING

Stijn Van Dingenen geeft mantelzorgers Tonia het woord

N.a.v. het toegangsverbod tot het OCMW-rusthuis Vinkenhof werd het afgelopen jaar heel wat over ons als mantelzorgers van de bijna 103-jarige Antonia Nouwens en verdedigers van de belangen van rusthuisbewoners verkondigd. Jammerlijk en vaak volkomen in strijd met de realiteit of geïnspireerd op foutieve informatie of vluchtige interpretaties van derden. Stijn Van Dingenen, freelance journalist en auteur van de website bloggen.be/stekke met dagelijks nieuws over de gemeente Houthalen-Helchteren,  benaderde ons meer open-minded en op een neutrale wijze.

Herman en Hildegard

Interview met Herman en Hildegard
Integraal interview op bloggen.be/stekke

De voorbije jaren volgden velen onder ons de perikelen over Tonia Nouwens. Deze dame van 102 verbleef in rusthuis Vinkenhof in onze gemeente, maar de relatie tussen haar mantelzorgers Herman en Hildegard en de directie van het rusthuis raakte vertroebeld. Dat leidde uiteindelijk tot de verhuis van Tonia naar een ander rusthuis.
Via deze website hebben we altijd getracht om een zo objectief mogelijk beeld te brengen van de situatie, zonder al te diep in te gaan op de grond van de zaak. Maar de zaak prikkelde menigeen onder ons, dat konden we uit de verschillende reacties afleiden. Daarom dat een babbel met Herman en Hildegard me verrijkend leek. En los van alle feiten die zich in het verleden mogelijk hebben afgespeeld, los van oordelen of veroordelen, los van heel de situatie eigenlijk, ontdekte ik twee mensen die een heel bewuste kijk hebben op ouderenzorg. Ik geef jullie dan ook graag het interview integraal mee, simpelweg omdat ik het boeiend vind…

Herman en Hildegard, jullie staan in voor de zorg van de 102-jarige Tonia Nouwens. Ik weet dat de zorg dragen voor een oudere persoon niet eenvoudig is en een hele inzet vergt. Tonia verblijft geregeld bij jullie thuis, maar over het algemeen woont Tonia in een rusthuis.
Waar moet volgens jullie een rusthuis aan voldoen om een gezellige 'thuis' te zijn voor haar bewoners?
 
“Een verhuis naar een rusthuis houdt meestal een groot afscheid en emotionele verwarring in” aldus Herman. “Qua huisvesting dient de bewoner in de eerste plaats de mogelijkheid te krijgen om zijn of haar oude leefomgeving zoveel mogelijk te reconstrueren in de nog enige resterende privéruimte, de kamer, die een rusthuis biedt. Dat gaat sowieso gepaard met grote beperkingen en regelgevingen. Maar die regelgeving mag niet te ver gaan. Regels als een nageltjesverbod, een vaste plaats voor het bed of het meubilair of een opgedrongen standaardvergrendeling van alle ramen, hoort daar volgens ons niet bij. Het zorgt voor een ziekenhuissfeer of een internaatgevoel.”
“Uniformiteit kan dienstig zijn voor het beleid, maar we stellen ons de vraag of het de individuele eigenheid van de bewoner niet aantast” vult Hildegard aan. “Praktische voorzieningen op gebied van bv. ventilatie en zonwering zijn niet onbelangrijk en de beschikking over een eigen telefoontoestel op elke rusthuiskamer zou verplicht moeten worden. Zo’n telefoon is immers de meest eenvoudige mogelijkheid tot sociaal contact. Zelfs een bedlegerige bewoner kan een hoorn opnemen en daarmee zijn gevoel van verbondenheid met de buitenwereld versterken. Ook polyvalente of gemeenschappelijke ruimtes moeten een gevoel van sfeer en gezelligheid uitstralen.”

Herman en Hildegard, door jullie jarenlange inzet en zorg hebben jullie ervaring in de ouderenzorg. Wat ontbreekt er vaak in rusthuizen waardoor er volgens jullie minder 'woonkwaliteit' is voor de oudere bewoners?
 
“Vooreerst zijn woon- en leefkwaliteit onmiskenbaar met elkaar verbonden. Grootschaligheid, uniformiteit, kille grote ontmoetingsruimtes, een gebrek aan individuele benadering en zorg op maat vormen in vele rusthuizen nog steeds grote obstakels. Begrippen als kleinschalige leefgroepen, gezelligheid en huiselijkheid, gemoedelijkheid, respect, oprechte luisterbereidheid en empathie... , ze zullen allen in belangrijke mate bijdragen tot een betere levenskwaliteit.”
 
Tonia verhuisde het voorbije jaar naar een nieuw rusthuis, een nieuwe omgeving. Ik leerde Tonia recent kennen als een 102-jarige die nog heel erg bij de les is en pientere opmerkingen maakt. Die verhuis moet voor haar dan ook een impact hebben. Hoe schatten jullie die in, wat vertelt Tonia er over?
 
“Na elf jaar verhuisde Tonia recentelijk gedwongen naar een ander rusthuis. Zoals voorzien en voorspeld door artsen en geriaters zorgde het ontrukken van haar noodzakelijke houvasten in een vertrouwde leefomgeving voor een ernstige desoriëntatie. 
Tonia's bijna dagelijkse vragen als: "Hoe zou het met Maria Stevens zijn?"; Ik heb verpleegster Marie-Jeanne niet meer gezien!"; "Is dit mijn kamer?"; "Ik vind mijn weg hier nog niet, het is allemaal vreemd"..., duiden ook na maanden nog steeds op de ernstige desoriënterend impact van de verhuis. Hetzelfde stellen we vast bij haar depressieve buien als gevolg van angsten die met de verhuis gecorreleerd zijn.”

“Een van de belangrijkste steunpunten van een hoogbejaarde is zonder twijfel het houvast aan zijn 'eigen plekje' en vertrouwde personen. Zeker bij het begin van dementie of met een nalatend geheugen vormen deze factoren een noodzakelijke wegwijzer en een belangrijk oriënteringspunt. Een verhuis of ernstige verstoring in deze houvasten zal de angst doen toenemen en een beklemmend gemis aan zelfredzaamheid vergroten. Dat merken we bij Tonia heel erg en maakt die verhuis dubbel pijnlijk en jammer.”
 
Denken jullie dat een goed werkend rusthuis de levenskwaliteit en de levensduur van haar bewoners kan verlengen?

“Absoluut!  Meermaals en vooral bij meer sociaal geïsoleerde bewoners stelden wij reeds na enkele maanden opname de totale ontreddering en het afglijden in een zware depressie vast. In sommige gevallen leidde dit volgens ons zelfs tot overlijden. Overmedicatie en gebrek aan psychische hulpverlening waren hierbij naar ons gevoel ook tekenend.”
 
“Vormen van fysieke of chemische fixatie zijn uit den boze, zijn vernederend en lokken agressie uit. Vasthouden is niet vastbinden! Vooral een louter somatische zorgverlening en ontbreken van aandacht voor het psychisch welbehagen heeft in veel gevallen een nefaste uitwerking. Het heeft geen zin iemand nieuwe hartkleppen te steken en hem vervolgens te laten verkommeren op zijn kamer. Ook moeten rusthuizen dringend ophouden met bewoners te infantiliseren. Infantiliseren is mishandeling en hen levend begraven. Erg belangrijk is ook hun isolement met de buitenwereld voorkomen (telefoon, internet, busdiensten,...). Het aantrekkelijker maken van bezoek zou een kerntaak moeten zijn voor elk rusthuis.”
 
We zijn er van overtuigd dat nieuwe mogelijkheden scheppen die het sociaal klimaat in en om een rusthuis verbeteren, een unieke kans is op een meer menswaardig bestaan van de rusthuisbewoners. Tientallen ideeën hebben we hierrond: laat bezoekers mee dineren in een rusthuis samen met de bewoners, mits afspraak vooraf of voorzie een rokersruimte in de cafetaria, gezellige ontvangstruimtes, aantrekkelijke terrassen met groen, kind- en diervriendelijkheid,... Dàt zou een meerwaarde zijn!”
 
“Een en ander vereist natuurlijk een ruimere, sociale visie en een oprechte betrokkenheid vanuit het bestuur of beleid gekoppeld aan een sterke motivatie van het personeel. Directieleden en personeel dienen aangesteld te worden op grond van een reële knowhow en betrokkenheid met de jobessentie. Louter gepolitiseerde aanstellingen in beleidsfuncties of sleutelposities bieden vaak geen enkele garantie voor kwaliteit.”
 
Herman en Hildegard, afrondend: waar mankeert het momenteel nog aan in de ouderenzorg? Waar moet volgens jullie op ingezet worden om 'wonen' voor bejaarden een (nog) betere invulling te geven?
 
“Budgettaire voorzieningen moeten realistischer worden. Een schaarse of ondermaatse personeelsbezetting zal zich rechtstreeks vertolken op de werkvloer en niet enkel de zorgverlening van bewoners zal er negatief door beïnvloed worden, maar ook de werkdruk van het personeel.”
 
“Tevens moeten ouderen meer inspraak krijgen, volwaardig benaderd en betrokken worden bij het beleid. Ook het zingevingsdeficiet bij ouderen moet aandacht krijgen. Zorgafhankelijke ouderen verliezen steeds meer hun zelfstandigheid en onafhankelijkheid, hetgeen vaak gepaard gaat met het inleveren van hun trots, eigenwaarde en betrokkenheid bij het leven.
Er heerst nog steeds een stereotype beeldvorming over ouderen als zorgbehoevende en oninteressante mensen, die contraproductief zijn en zonder toekomst. Ze worden vaak als inferieur en als ‘ballast’ beschouwd. Maar, zoals het een geciviliseerde samenleving past, moet er noodgedwongen voor hen worden gezorgd en wordt er aldus aan hun primaire behoeften voldaan. Maar een dergelijke leeftijdsdiscriminatie is onaanvaardbaar en zulke benaderingswijze kan natuurlijk ook voor een opgroeiende generatie geen voedingsbodem vormen tot erkentelijkheid, respect of waardering. Noch een open staan voor de specifieke talenten of vaardigheden, die de oudere in potentie kan bezitten…”
 
“Vanuit onze welvaartsmaatschappij moeten wij onze morele krachten aanscherpen om af te stappen van de zienswijze om economische en materiële belangen te blijven cultiveren tot een hoogste goed. Enkel op die wijze kunnen er andere soorten ontmoetingen ontstaan en kunnen wij onszelf tot een hoger niveau tillen.
En laat ons vooral niet vergeten, dat wijzelf de ouderen van morgen zijn...”

En speciaal omwille van die laatste woorden van Herman en Hildegard in dit interview, stond ik er op dit hele verhaal integraal te publiceren. Achter elke deur, schijnt een ander licht.
Stijn

Wie meer wil weten over Tonia, kan terecht op www.deodata.be.
Een kritische blik op ouderenzorg vindt u op www.ouderenhart.be.
 

terug naar boven

17/10/2010

JENEVERFEESTEN HASSELT

"Ze hebben me gesmaakt en er zit me niks in de weg :-)"
 Jeneverfeesten Hasselt bevallen Tonia opnieuw
 

Een weekendje Zonhoven met een bezoek aan de jeneverfeesten te Hasselt beviel ook dit jaar Tonia goed: "Ik heb weer veel gezien, de fruitjenevertjes hebben me gesmaakt en er zit me niks in de weg. Ik kan er weer even tegen en ik zal goed slapen vannacht. Het geeft me weer wat vreugde. Ja, zo is het...!", glimlacht Tonia als we dit verslagje samen met haar op haar website plaatsen. En ja, zowel wijzelf als Tonia waren onder de indruk van de bijzonder fraai ogende en ingenieus ontworpen giraffen, die zich als attractie tussen de menigte begaven...
(Even terugblikken op de jeneverfeesten van 2008? Klik dan hier)

terug naar boven

13/10/2010

ZWAAR IMPACT VAN VERHUIS LAAT ZICH VOELEN

Psychische ontreddering door verhuis en brutaal
afsnijden van sociale contacten zorgen voor zware belasting voor gedesoriënteerde Tonia

"Hoe zou het met Maria Stevens zijn?
Ik heb verpleegster Marie-Jeanne niet meer gezien..."
Het is hier allemaal nog vreemd voor mij"
 

Neen, het is niet de handdoek op de foto die Tonia cadeau kreeg op haar 102^de verjaardag in het voormalig OCMW-rusthuis Vinkenhof die haar parten speelt, maar wel het brutaal afsnijden van voor haar belangrijke sociale contacten en vriendschappen, die ze tijdens haar 11-jarig verblijf aldaar had opgebouwd.

"ik mis Maria..."
"Hoe zou het met Maria Stevens zijn? Ze was het meest betrokken en bekommerd om mij en bovendien mijn tafelgenoot in de eetzaal en naaste buurvrouw. Ze was eerlijk en ze zorgde vaak voor plezier en lachen. Ik kon haar vertrouwen. Ik mis haar!...".
Ook haar lievelingsverpleegster Marie-Jeanne komt Tonia steeds voor de geest. "Ik heb Marie-Jeanne al zolang niet meer gezien! Ik kon alles tegen haar zeggen en was niet bang voor haar. Ze was oprecht, vriendelijk en had een goed hart. Ze probeerde altijd tijd te nemen voor een persoonlijk babbeltje, ook al had ze het erg druk."
Maar het zit Tonia ook dwars dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen van haar vriendin en overbuurvrouwtje Marieke Ribus, die ondertussen overleden is.

angst en depressieve gevoelens
Na vier maanden zorgt een moeizame aanpassing aan de gedwongen verhuis tevens voor angsten en recentelijk depressieve gevoelens bij Tonia.
"Ik ben hier nog niet thuis. Het is hier allemaal nog vreemd voor mij. Teveel veranderingen! Afscheid nemen aan wat je gewoon was, dat voel je. Dat knaagt en komt telkens terug", aldus omschrijft Tonia het meermaals tijdens zowel onze telefonische als persoonlijke contacten. En regelmatig denkt Tonia dat ze opnieuw moet verhuizen...

geen afscheid
Het toegangsverbod dat door een onwaardig en tergend OCMW-wanbeleid van Houthalen-Helchteren werd uitgevaardigd voor haar vertegenwoordiger en mantelzorgers Herman en Hildegard noopte Tonia om op het einde van haar leven plots een nieuw onderkomen te zoeken.  Beschamend inhumaan werd haar zelfs niet toegestaan dat ze, begeleid door haar jarenlange mantelzorgers, in diens gezelschap afscheid kon nemen van haar meest dierbare medebewoners of personeelsleden, waar ze een goede band mee had opgebouwd.
Wij stellen in het bijzonder OCMW-secretaris Marc Doumen, OCMW-voorzitster Eefje Van Wortswinkel, rusthuisdirecteur Rob Geurts en Mensura verantwoordelijk voor de laster en de lijdensweg die ze veroorzaakten bij een stokoud vrouwtje als oudste inwoonster van de gemeente Houthalen-Helchteren.
We ervaren de huidige OCMW-beleidvoering en werking te Houthalen-Helchteren als duurzaam misgroeid, protectionistisch en met een haast geïnstitutionaliseerde vertroebeling van bevoegdheden en belangen. Samen met een analfabetisme m.b.t. enige voeling aangaande het psychisch welbehagen of warme zorg voor ouderen.

voorspeld door medici
Zowel Tonia's huisarts dr. Verschelde als geriater dr. Delva wezen reeds op het gevaar voor een extra desoriënterende belasting voor de licht dementerende Tonia, maar het OCMW-bestuur volhardde onverstoord in zijn boosheid.
Maar voor wie zelfs maar een minieme voeling met dementie heeft, is het volstrekt begrijpelijk dat dergelijke emotionele en psychische verstoring van levensbelangrijke houvasten, een nefaste impact kan hebben...  Immers voor een perfect valide en weerbare volwassene zal een ingrijpende gebeurtenis zoals een scheiding en/of mutatie naar een andere leefomgeving een belangrijke stressfactor teweegbrengen.

terug naar boven

1/09/2010

DEURWAARDERSEXPLOOT VOOR TONIA

OCMW-Houthalen achtervolgt 102-jarige Tonia met deurwaardersbezoek na verhuis ander rusthuis

'met dreiging van uitvoerend beslag op onroerende bezittingen van
Tonia, na verloop van de termijn van EEN DAG VANAF HEDEN...'

Niet enkel de mantelzorgers van de 102-jarige Antonia Nouwens worden geviseerd door het OCMW-Houthalen, maar ook de hoogbejaarde zelf. Hoewel bijzonder goed op de hoogte van Tonia's gebrek aan financiële draagkracht (Tonia's rusthuisfactuur wordt reeds jaren deels gedragen door het OCMW) en zonder enige voorafgaande communicatie of overleg met haar raadsman mr. Libeer of haar vertegenwoordiger Bielen, krijgt de eeuwelinge op 1/9/2010 in haar nieuwe verblijfplaats onverwacht bezoek van gerechtsdeurwaarder Bart Heines. In opdracht van het OCMW-Houthalen-Helchteren komt voornoemde Tonia een exploot overhandigen, waarin haar bevolen wordt om onmiddellijk 1388,94 euro te betalen. Het exploot stelt dreigend aan de 102-jarige dat 'bij ingebreke aan dit bevel te voldoen, de verschuldigde sommen geïnd zullen worden via een uitvoerend beslag op onroerende bezittingen van Tonia, zulks na verloop van de termijn van EEN DAG VANAF HEDEN'...
"Ik begrijp er niet veel van, maar het zal toch wel in orde komen, he?", zucht Tonia.

Een en ander betreft de rechtsplegingvergoeding aangaande de door Tonia ingeleide procedure tegen het OCMW-Houthalen, om een afschrift van haar zorgdossier te bekomen van het rusthuis Vinkenhof waar zij elf jaar verbleef. Omwille van het algemeen belang steunde het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten Tonia in deze procedure, maar de eis werd door het Hof van Beroep afgewezen.
Volkomen tegenstrijdig aan de bedoeling van de patiëntenwetgeving zou deze in België niet van toepassing zijn in rusthuizen en ook een onduidelijke opsplitsing van regionale en federale bevoegdheden zou tot dit arrest van 17/03/2010 inzake geding 2009/RK/301 geleid hebben. (Later meer hierover...)

zie: deurwaardersexploot voor 102-jarige

directe link naar dit artikel

12/09/2010

WARME ATTENTIE...

'Wie goed doet, goed ontmoet!'

Blij verrast zijn we met de originele en warme attentie die ons overvalt tijdens ons bezoek aan Tonia op 12/09. Samen met lieve woorden voor Tonia voegt de afzender in een schrijven en in een mooie presentatie een munt en woordje toe voor Herman en Hildegard.
 

We zijn best onder de indruk van Mia's spontane attentie van waardering, die een welgekomen afwisseling vormt in de continue diabolisering van onze persoon door het OCMW van Houthalen. Mia is een trouwe lezer van Tonia's website en volgt de berichtgeving op de voet. Met regelmaat plaatst zij een berichtje in het gastenboek. Van harte heel erg bedankt Mia!

terug naar boven

9/09/2010

AIMABEL DUOOTJE...

Silvie interviewt 100-plussers te Hasselt

vandaag Tonia in het vizier...

De stad Hasselt gaf opdracht tot een klein interview met de 100-plussers die aldaar woonachtig zijn. We spraken af met de charmante Silvie Mussen in rusthuis Immadi. Wanneer Silvie Tonia feliciteert met haar website deodata.be is het het ijs meteen gebroken en rollen de antwoorden van het vragenlijstje vlot uit Tonia's mond. Maar we behouden het interview exclusief voor, aan het te publiceren artikel van Silvie in 'De Nieuwe Hasselaar' :-).

zuster Mechtilde (99) volgend jaar aan de beurt
Wanneer Hildegard even de rollen omkeert en nog vlug een fotootje maakt van de interviewster, polst Tonia's vriendin zuster Mechtilde (99) even of er voor haar ook nog plaats is op de foto. "Wij zijn immers leeftijdsgenoten", argumenteert zuster Mechtilde die in Tonia een goede vriendin heeft gevonden, en natuurlijk vice versa.
"99? Dan ben jij volgend jaar aan de beurt voor een interview", glimlacht Silvie die duidelijk geniet van het aimabel duootje...

De publicatie van het artikel in De Nieuwe Hasselaar vind je hier

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

6/09/2010

NOOIT TE OUD OM TE LEREN...

Tonia (102) neemt deel aan Okra-voordracht
'Stress en depressie bij ouderen' te Bree

Tonia: "Ook verhuis naar ander rusthuis geeft stress"
 

Wanneer we Tonia rond het middaguur de mogelijkheid bieden om aanwezig te zijn op een voordracht van OKRA in Bree (Tongerlo) met als onderwerp 'stress en depressie bij ouderen', wil ze daar graag op ingaan. "Heel graag zelfs, want ik voel nogal eenzaam...", onderstreept Tonia.

Een paar uur later drukken zo'n veertigtal aanwezigen met een warm applaus hun waardering uit voor de aanwezigheid van de 102-jarige, hetgeen meteen Tonia's zelfvertrouwen sterkt om openlijk te interfereren met de voordrachtgeefster. Wanneer de Hasseltse mevr. Rosa Vandecruys de voordracht inleidt met het gegeven dat een verhuis van een private woonomgeving naar een rusthuis voor heel wat ouderen een ernstige stressfactor kan inhouden die zelfs kan ontaarden in een depressie, merkt Tonia spontaan op dat dit evenzeer het geval kan zijn bij een verhuis naar een ander rusthuis. En ook als 'het belang van voor jezelf op te komen en ook NEE te durven zeggen' als middel om een depressie te voorkomen aan bod komt, reageert Tonia met: "dat moet je wel durven en er een hart voor hebben".
Eensgezind reageren de aanwezigen bevestigend en teleurgesteld op de meestal onpersoonlijke en vlugge contacten met de huisarts en de wijze waarbij medicatie vaak als gemaksoplossing wordt voorgeschreven.  Zowat iedereen meent dat een goed gesprek met een glaasje wijn een groter helend impact kan hebben dan (over)medicatie...

"Ik heb het gevoel dat mijn schroom om mijn mening te durven uiten een klein beetje gesmolten is namiddag", zo stelt Tonia het alvorens zij aangeeft de nacht graag in Zonhoven te willen doorbrengen.
 

Okra-voordracht door Rosa Vandecruys:

'Stress en depressie bij ouderen'

terug naar boven

27/08/2010

OPNIEUW MANIPULEREND PERSBERICHT VAN OCMW-HOUTHALEN

OCMW-bestuur Houthalen stuurt incorrect
en misleidend persbericht de wereld in

• Radio 2 Limburg zendt na verificatie van OCMW-persbericht opnieuw gecorrigeerd nieuwsbericht uit

• Toegangsverbod Herman en Hildegard helemaal niet ten gronde beslecht voor Raad van State

 

terug naar boven

25/08/2010

VIRGA JESSEFEESTEN 2010

Tonia helemaal onder de indruk van 7-jaarlijkse
 Virga Jesseommegang te Hasselt

"Het doet goed om nog zoiets mee te maken"
 

"Ik moet er nog van bekomen van wat ik allemaal gezien heb. Ik kan het allemaal niet bijhouden. Goed dat Hildegard mij nog wat uitleg kon geven. En zoveel volk dat er was! Ook al begon het wat te regenen, de processie ging gewoon door. Het doet goed om als 102-jarige nog zoiets mee te maken. Het geloof is nog niet weg bij al die mensen." verslaggeeft Tonia tijdens haar assistentie om dit artikeltje over haar bezoek aan de 7-jaarlijkse Virga-Jesseomgang te Hasselt te plaatsen. Met overtuiging droeg Tonia persoonlijk bij met eigen gezang en applaus...

Tonia en de Virga Jesse

Tonia tijdens ommegang Tonia en Anna: leuk gezelschap op tribune

Ik voel me helemaal ok Tonia en Jacobina

Na de ommegang en op weg naar een koffietje wordt er nog halt gehouden bij de oude pastorij, waar Jacobina een tentoonstelling van haar wassen Madonna's onder glazen stolpen voorstelt. Jacobina is helemaal onder de indruk van Tonia's bezoek en ruilt meteen een lavendelzakje voor Tonia's notitie in haar gastenboek.

Ook een bezoekje aan de kathedraal van Hasselt imponeert Tonia mateloos: "Er was een enorme versiering en bloemen aangebracht en ik heb er een kaarsje gebrand."

"Het was echt een verwendag. Het een was nog niet gedaan of er kwam weer wat anders." "Ik hoop dat ik het niet te snel vergeet, zodat ik erover kan vertellen in het rusthuis", is de enige bekommernis die Tonia nog bezighoudt, als ze 's avonds de nacht in Zonhoven doorbrengt.

terug naar boven

14/08/2010

DOCHTERS VAN ZUS DRIEKA(†) SAMEN OP BEZOEK

Bezoek 'van Roy-triootje' dag
uitgesteld wegens vals alarm

zusjes van Roy
Onder begeleiding en supervisie van Riet van Roy verraste deze laatste samen met haar twee zussen Tonni en Gerarda vandaag Tonia met een bezoek. Dit 'van Roy-triootje' vormt de nog in leven zijnde kinderen van Tonia's zus Drieka (†).  In tegenstelling tot de frequente bezoekjes van Riet, verloren Tonni en Gerarda Tonia zo'n 25 jaar geleden uit het oog. Het was dan ook best een onalledaagse gebeurtenis. Het zustertrio van deze levensgerijpte dames zorgt voor enkele levendige uurtjes van veel lachen en grapjes, maar ook meer ernstige verhalen vormen geen taboe. En Tonia liet zich nergens onbetuigd...

reuze sprinkhaan
Tijdens een wandelingetje in de tuin krijgt Tonia er nog een onverwachte en opwindende bezoeker bij. Een reuzensprinkhaan leek het aantrekkelijk om haar als landingsplaats uit te kiezen. Van geen kleintje vervaard als het 'natuurlijke' aangelegenheden betreft, showt Tonia haar tijdelijk gezelschapsdiertje op haar hand aan de bezoekers.

Tonni, Tonia, Riet en Gerarda

Tonia showt sprinkhaan

verdere kennismaking gebeurt aan tafel...

bezoek dag uitgesteld wegens vals alarm op vrijdag de 13^de
Normaal was het bezoek van vandaag voorzien voor gisteren 13/8, maar een alarmerend telefoontje Tonia's huisarts dr. Verschelde die door het rusthuis was opgeroepen, bracht daar verandering in. Tonia zou de nacht voordien hebben overgegeven en zich behoorlijk slecht voelen. Een mogelijke ziekenhuisopname ter observatie zou een optie zijn. Maar gezien wij persoonlijk de avond voordien (12/8) Tonia nog bezochten en haar goedgemutst in bed hielpen, leek het ons zinvol om Tonia eerst ter 'thuisobservatie' naar ons over te brengen. Ook Tonia gaf aan dit te verkiezen. Uit ervaring weten we immers dat een ziekenhuisopname voor haar een uiterst belastend en desoriënterend impact heeft. Dr. Verschelde kon zich daarin vinden en reeds enkele uren later bleek dit ook een goede beslissing te zijn geweest, gezien Tonia's klachten zo goed als verdwenen waren. Eind goed al goed en de volgende dag kon Tonia weer volop genieten van haar bezoek. Op 15/8 brengen we Tonia gezond en wel terug naar Immadi, waar we een memo voor de verpleging laten toevoegen aan haar dossier en een onverwacht gesprek hebben met zuster Roseline als overste.
Om te kijken of Tonia het goed maakt, bezoeken de ouders van Herman Tonia nog in de namiddag...

terug naar boven

27/07/2010

CONSULT BIJ OOGARTS EN VISITE VAN DR. BART

Tonia:
"Als ik niet op mijn kamer ben, is dat het
levende bewijs dat ik het goed maak"

Voor Tonia en Herman een consultatie bij oogarts dr. Goddeeris. Dat stond vandaag op het programma. En wat later genieten we op ons terras van een bezoekje van dokter Bart, waarvan we het einde altijd betreuren :-).
Tijdens dr. Bart's visite is Tonia bijzonder opgetogen en ontpopt ze zich als een ware animatrice, tot ons aller jolijt. "Zijn er veel zieken bij dit warme weer?", polst Tonia dan weer even later haar vertrouwensarts op een meer ernstig moment, terwijl ze bij de koffie gastvrij een wafel met hem deelt...

'An apple a day keeps the doctor away', zegt het spreekwoord. Maar Tonia onthoudt zich het plezier van dr. Bart's wekelijkse bezoekjes liever niet. Verpakt in een hartelijke en ongedwongen sfeer zorgt dit extra sociaal contact immers voor een toegevoegde dimensie aan de professionele medische waakzaamheid van dr. Bart.
"Soms ben ik er ook niet, bv. als ik naar de kapel ben of naar het zangkoor", excuseert Tonia zich. "Maar mijn afwezigheid vormt dan voor dr. Bart het levende bewijs dat ik het goed maak", voegt Tonia er vlug lachend aan toe. "Hij informeert dan wel eventjes bij hoofdverpleegster Mireille."

Tonia en dr. Bart Verschelde: een doktersbezoekje kan dus ook ontspannend zijn...

terug naar boven

25/07/2010

RIET EVALUEERT TONIA'S NIEUWE HUISVESTING

Tonia's nicht Riet van Roy:
"Ik ben 71 en heb geen tijd meer om nog veel
geduld te hebben om mijn mening te uiten"
 

We kunnen het al jaren erg goed vinden met Riet, de jongste dochter van Tonia's zus Drieka, en vandaag verheugen we ons over haar bezoek. Rond de middag even wat bijpraten en vervolgens gaan we samen Tonia ophalen in rusthuis Immadi. Riet slaat uitgebreid de kunstwerkjes in de gang gade en is enthousiast over Tonia's nieuwe huisvesting. "Alle gangen ogen aantrekkelijk, en zijn sfeervol gedecoreerd... Er is heel wat sociaal contact onder de bewoners onderling en een aantal komt spontaan goeiedag zeggen. Het is eigenlijk een fleurig welkom....", aldus ervaart Riet haar eerste bezoek aan Immadi. "En de natuur, die steeds een andere beeldvorming geeft, kan ouderen ook uit een harnas van eenzaamheidsgedachten trekken", vervolgt Riet.
Op het moment van waarnemen spijkeren de scherpe bekken van twee groene spechten zich in het gras op zoek naar mieren, op zo'n anderhalve meter van Tonia's raam. "Die komen hier wel meer", glimlacht Tonia enthousiast naar Riet...

Vooraleer we ons samen met Tonia terug naar huis begeven, trakteren we onszelf nog even op een pannenkoek bij Lieve, onze buurtbakker.

Dat Riet van Roy een onbekrompen, sociaal voelende en integere dame met visie is, was ons al lang bekend en dwingt tevens respect af. "De meeste mensen hollen aan alles voorbij en hebben geen tijd om naar een medemens te luisteren, waardoor vooral ouderen vaak in een eenzaam isolement raken. Nochtans bouwden ze na een lang leven van hard werken en armoede tijdens de oorlogsjaren mede de sociale voorzieningen op. Nu worden ze door de welvaart vaak een vergeten groep en betutteld als kleine kinderen. Iedereen is uit eigenbelang enkel met zichzelf bezig. Tenminste op enkele uitzonderingen na van hen die wèl opkomen voor anderen, maar daarbij tegen muren oplopen.", zo geeft Riet te kennen.
Alleszins geen loze woorden, want in haar persoonlijk leven engageert Riet zich met veel inzet aangaande ouderenzorg en kwetsbare medemensen. Riet is een dame met karakter die best wat zinnigs te vertellen heeft. Samen met haar ongedwongenheid zorgt dat steeds voor een boeiende en ontspannen sfeer.

"Ze zegt wat ze denkt! Dat hebben wij vroeger niet geleerd", voegt Tonia grinnikend toe aan Riets' pleidooi... :-)

terug naar boven

16/06/2010

NIEUWE THUIS VOOR TONIA...

Welkom in rusthuis Immadi
Tonia vindt opnieuw een thuis in gelovige omgeving
 

Met een bordje 'HARTELIJK WELKOM', een boeket aronskelken, koffie en een assortiment versnaperingen worden we verwelkomd, wanneer we op 16/06/2010 Tonia's nieuwe nestje inrichten en haar spulletjes een nieuwe plaats geven in rusthuis Immadi te Hasselt. Immadi is een redelijk kleinschalig en gezellig rusthuis waar hoofdzakelijk zusters van de apostolische congregatie Kindsheid Jesu op rust en woonachtig zijn. 

hartelijke medebewoonsters
Hartelijke en ontvankelijke kennismakingen met medebewoonsters en verpleegkundigen lieten reeds bij de eerste verkennende bezoekjes aan rusthuis Immadi een blij gevoel na. Ook de levenslustige, bijzonder nette, waardige en fiere uitstraling van deze zusters op rust, maakte zowel indruk op Tonia als op onszelf. Niet één bedrukt gelaat of in zichzelf gekeerde of vereenzaamde oudere merkten we op...

gezellig en aandacht voor persoonlijk comfort
Op weg naar Tonia's kamer ervaren we reeds in de gang een gevoel van huiselijkheid en gezelligheid, minstens vergelijkbaar met de inrichting van een private woning. Antiek meubilair en sfeervolle decoraties met bloemen en ornamentjes breken de eentonigheid van een corridor. Een rondleiding door zuster Roseline verschaft ons een kijk op kraaknette voorzieningen, met oog voor detail.
Bij het inrichten van Tonia's kamer worden we in geen enkel opzicht gehinderd door beperkende regelgevingen zoals een nageltjesverbod of een verplichte stand van bed of ander meubilair. Een zeer doelmatige en instelbare zonwering; geen vergrendeling van ramen (ook niet op de verdiepingkamers); een knusse elektrisch verstelbare fauteuil bekleed met een aangenaam textiel (in plaats van een strak en kil kunstleder); en een heel duidelijke en grote rode hulpknop. Alles wijst erop dat aan het persoonlijk comfort en individualiteit ernstig aandacht wordt besteed. De kamer is ruim bemeten en de sanitaire ruimte is efficiënt en mooi ingericht. Dat de gelijkvloerse kamer ook nog uitzicht biedt op een wandelpark met veel groen, vindt Tonia een aangename verrassing. Zeker gezien ze de tuin zelfstandig kan bereiken. En met de woorden: "naar de vogels kijken vind ik leuker dan naar een tv" ordonneert ze ons haar keuze, om deze tv-voorziening te laten verwijderen.

iedereen is vriendelijk
Met blijdschap zagen en aanhoorden we de volgende dagen Tonia’s enthousiaste uitlatingen van welbehagen aangaande haar nieuwe thuisomgeving, over haar nieuwe contacten met medebewoonsters en het genoegen dat ze beleeft aan de dagelijkse eucharistieviering in de kapel. En natuurlijk lokken Tonia's sociale en fysieke vaardigheden op haar 102-jarige leeftijd, zowel bewondering als verwondering uit bij haar medebewoners.
“Iedereen is vriendelijk en praat tegen mij. Ze zien wat je nodig hebt en helpen met plezier. Je wordt hier gedragen en je hoeft geen angst te hebben om wat te vragen. Ik voel me hier goed en je hoeft je geen zorgen te maken over mij. Bedankt dat je deze nieuwe thuis voor mij hebt kunnen vinden", licht Tonia ons met stralende oogjes toe.

huisarts dr. Bart verhuist mee
En dat Tonia's huisarts dr. Bart Verschelde, ondanks dat de afstand wat groter wordt,  mee verhuist met zijn oudste patiënte, maakt Tonia ook gelukkig.  Dr. Bart bezocht Tonia al enkele malen in haar nieuwe woonst en de uitslag van een recente bloedanalyse is indrukwekkend. "Een bloeduitslag waar een jonge vrouw jaloers op kan zijn", becommentarieert deze dokter ludiek het bewust rapport. En enthousiast over Tonia's kamer met aantrekkelijk uitzicht: "Zelfs ik ervaar daar een rustgevend gevoel". Wij waarderen het bijzonder dat, aansluitend bij elke visite aan Tonia, ook wij even later persoonlijk op de hoogte worden gebracht...

Tonia: "Ik zit hier goed"

bijpraten op de tuinbank...

kamer in groene omgeving

geborgenheid in religieuze omgeving?
Ook na haar uittrede uit de strenge en gesloten Franse kloosterorde Cenakel bleef haar rooms-katholieke worteling een leidraad en diep houvast voor Tonia uitmaken. Na 30 jaar kan Tonia hier hopelijk toch geborgenheid en een thuisgevoel vinden bij geloofs- en 'leeftijdsgenoten', zij het bij een congregatie die onvergelijkbaar meer maatschappelijk georiënteerd is, met een belangrijk accent op onderwijs.
En Tonia's gemis aan een dagelijkse eucharistieviering kan in haar nieuwe leefomgeving probleemloos worden ingevuld in een drukbezochte kapel, op slechts enkele meters afstand van haar eigen kamer. Het laat zich dan ook vermoeden dat deze nieuwe leefomgeving, op slechts een steenworp verwijderd van Herman en Hildegard,  Tonia’s hunkering van meer dan 80 jaar geleden naar een religieuze en omhullende leefgemeenschap, toch nog op een positieve wijze kan worden ingevuld. Wij danken hiervoor de congregatie Kindsheid Jesu.

nieuw adres

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

22/06/2010

'TOEGANGSVERBOD GEEN SANCTIE VOOR HERMAN EN HILDEGARD'

'Toegangsverbod is geen sanctie (!) voor Herman en Hildegard,
maar gevolg van website OUDERENHART.BE'

Boemerangeffect van toegangsverbod treft
na Tonia, Herman en Hildegard nu ook de politiek zelf

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

3/06/2010

KAMER 102-JARIGE  DOOR VREEMDEN ONTRUIMD

OCMW-afscheidsgeschenk voor 102-jarige Tonia:

Persoonlijke spulletjes moeten door vreemden ontruimd en geen afscheid van medebewoners
 

niet overleden maar weggepest
Niet omdat Tonia na 11 jaar verblijf in het OCMW-rusthuis Vinkenhof is overleden als gevolg van haar hoge leeftijd, maar wel omdat ze als hoogbejaarde en afhankelijke eeuwelinge op het einde van haar leven nog werd weggepest door een toegangsverbod dat Herman en Hildegard als haar nauwste betrokkenen en vertrouwenspersonen moest isoleren van haar leefomgeving. Het lijkt wel een bizarre thriller over ouderenmishandeling, maar het is helaas de droevige realiteit zelve.

afscheidsgeschenk na 11 jaar Vinkenhof
Als afscheidsgeschenk van het OCMW-bestuur moesten vreemden de laatste oprotklus klaren om haar hebben en houden te ontruimen op haar kamer. Gewapend met een aanhangwagen maar overmand  door triestheid en verontwaardiging om deze onbegrijpelijke toestanden, kweten Harrie en Daisy zich als vrijwilligers van deze bedroevende gebeurtenis.

rusthuisdirecteur Rob Geurts: "Het is jammer dat het zo is moeten lopen"
"Het is jammer dat het zo is moeten lopen", fluistert Rob Geurts, als nieuwe directeur van rusthuis Vinkenhof, de verhuizers toe bij hun aanvang met het ontruimen van de kamer van Antonia Nouwens. Een bijzonder hypocriete houding van de heer Geurts, want  Geurts was zijn personeelshoofd (lees: OCMW-secretaris Doumen)  bijzonder gedienstig bij het aansterken van de hetze en het diaboliseren van Herman en Hildegard als mantelzorgers van Tonia. Althans blijkt overtuigend uit stukken die ons via onze raadsvrouw werden overgemaakt. Of zijn ijverige medewerking aan het oprotcomplot  voor Geurts beloond kan worden met een positieve evaluatie door de OCMW-secretaris als zijn personeelshoofd,  kunnen wij geen uitspraak doen...

zelfs enig afscheid van medebewoners onmogelijk
Blijkbaar is de angst van het OCMW-bestuur dat Tonia samen met haar mantelzorgers nog enig contact konden hebben met - of afscheid nemen van - bevriende bewoners groter, dan een vrees om elke moraliteit en waardigheid van bestuur te verliezen. Een lang afwegen van de beslissing ging eraan vooraf, maar meer dan drie maanden toegangsverbod dat op een laffe wijze via machtsmisbruik, lasterlijke beschuldigingen en leugens tot stand kwam, blies elk elementair vertrouwen in het OCMW- en rusthuisbestuur van Houthalen definitief op.
In afwachting van haar intrek in een ander rusthuis verblijft Tonia ondertussen al drie weken bij haar mantelzorgers.

Werkte rusthuisdirecteur Rob Geurts ijverig en gedienstig mee
aan het complot van OCMW-secretaris Marc Doumen?

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

31/05/2010

IRMA OVERLEDEN

Bevriende medebewoonster
 Irma (88) overleden
 "Ich bin ein Berliner"

Met verslagenheid vernemen we het droeve nieuws van het overlijden van Irma (Irmgard) Ulbrich. Reeds jarenlang behoorde een gesprekje met Irma tot de vaste rituelen bij ons bezoek aan het rusthuis Vinkenhof. In het rokershoekje van het oude rusthuisgebouw wisten we altijd haar aanwezigheid erg te waarderen. Voor ons was Irma een verfijnde en bescheiden dame met visie en persoonlijkheid. En weinig dingen ontgingen haar. We zullen Irma missen als gesprekspartner en als mens, maar blijven haar dankbaar voor haar vertrouwen, haar oprechtheid en woorden van erkentelijkheid. En haar troste woorden "Ich bin ein Berliner", klinken ons nog in de oren alsof het gisteren was...

Irmgard Ulbrich werd geboren in Berlijn op 5 februari 1922 en overleed te Heusden op 30 mei 2010. Zij was gehuwd met Jacques Achten (†). Wij condoleren haar dierbaren met het overlijden.

Irma en Tonia (foto 17/11/2007)

terug naar boven

27/05/2010

MANTELZORGERS VAN 102-JARIGE TONIA MAKEN EINDE AAN OCMW-TERREUR

OCMW-Houthalen pest oudste inwoonster van
gemeente na 11 jaar weg uit rusthuis Vinkenhof

•  Tonia verhuist samen met vertrouwensarts naar ander rusthuis
•  mantelzorgers vragen met hoogdringendheid extern onderzoek
naar houding van OCMW-secretaris
 

tolerantiegrens bereikt voor mantelzorgers
Wij zijn ons goed bewust van de rol die we spelen in Tonia's leven. Zeker nu haar geheugenverlies en desoriëntatie alsmaar meer hun tol eisen en zij houvasten broodnodig heeft. Een zowat dagelijks moeten verzaken aan Tonia's verzoek: "Wanneer komen jullie?" en herhalend telefonisch uitleggen dat ons de toegang werd verboden, bleef telkens opnieuw een pijnlijk gegeven. Ook de gedachte dat ons de toegang tot het rusthuis zou worden ontzegd als Tonia ons nodig heeft of in levensgevaar zou zijn, is onaanvaardbaar en volstrekt absurd.

met hoogdringendheid extern onderzoek naar houding van OCMW-secretaris gevraagd
Wij kunnen niet langer tolereren dat onze 102-jarige beschermelinge op het einde van haar leven de speelbal moet zijn van een mensonwaardig en dictatoriaal OCMW-bestuur. Dit onder leiding van een rancuneuze OCMW-secretaris die de verwijdering van dit artikel (protest huisartsenkring) op deze webpagina na een jaar wapengekletter niet kon waarmaken. Het is schandelijk en in strijd met elk rechtsbeginsel dat deze secretaris als betrokken partij toch nog manipulerend informant en dossierbeheerder mag blijven zijn. Ook een volgzame (en incompetente?) OCMW-voorzitster, het negeren van een aantal OCMW-decreten en op lucht gestoelde bizarre getuigenissen (die niemand mag inzien of waarbij enig weerwoord werd voorzien), hielpen deze secretaris om het toegangsverbod voor de kritische mantelzorgers te bewerkstellingen. Ook al dupeert deze maatregel op een gewetenloze wijze een stokoud 102-jarig vrouwtje. In tegenstelling tot de hetze die o.l.v. deze secretaris tegen onze persoon werd gevoerd, zijn wij de volste overtuiging toegedaan dat ons niets ten laste kan worden gelegd, tenzij onze bijzondere inzet voor de belangen van ouderen en rusthuisbewoners, misschien sommigen hun belangen kruist... Of vormde onze goede band met de bewoners een doorn in het oog voor het OCMW of een paar familieleden?
Met eenzelfde hoogdringendheid als waarmee dit toegangsverbod zonder inzage van dossiers snel-snel door de keel van de stemgerechtigde raadsleden moest  worden geduwd, vragen wij een extern onderzoek naar de houding en intimidaties van deze OCMW-secretaris. Het met gemeenschapsgeld  wekenlang positioneren van veiligheidsagenten in het rusthuis bij de uitvaardiging van het toegangsverbod, vormt hier daarbij een schrijnend voorbeeld van intimidatie en een verder diaboliseren van de geëngageerde, maar kritische mantelzorgers als auteurs van de websites OUDERENHART.BE en DEODATA.BE.
Omdat we door het toegangsverbod ons mandaat als vertegenwoordiger, vertrouwenspersonen en mantelzorgers niet meer naar behoren kunnen vervullen, ontnemen we het OCMW-bestuur van Houthalen-Helchteren definitief enige zeggenschap of bemoeienis aangaande en halen we noodgedwongen onze hoogbejaarde voorgoed weg uit het OCMW-rusthuis Vinkenhof te Houthalen. Aansluitend bij de lopende procedure bij de Raad van State, zullen wij het onrechtvaardig en immoreel toegangsverbod verder blijven aanvechten en de waarheid transparant maken, zodat we terug in de mogelijkheid kunnen verkeren om de vriendschappen tussen Antonia, andere rusthuisbewoners, een aantal personeelsleden en onszelf, te onderhouden.

Tonia's onmacht en verdriet
"De mensen die me het meest dierbaar zijn op het einde van mijn leven, worden hier van me afgenomen en ik begrijp niet eens waarom. Nooit werd er in het rusthuis met mij één woord over gewisseld, hoewel ikzelf het grootste slachtoffer ben. En ik kan er hier nergens mee terecht, want niemand wil of mag erover spreken. Een bezoekverbod voor Herman en Hildegard, mijn dokter die me wordt afgenomen, mijn beste vriendin Marieke die is overleden zonder dat ik er afscheid kon van nemen, allerlei aangetekende brieven die me worden toegestuurd en die ik niet kan lezen of begrijpen... Het wordt me allemaal teveel en het kan zo niet langer. Ik heb geen rust meer en voel me hier steeds meer onveilig zonder het toezicht van Herman en Hildegard, die ik zelf niet kan bereiken. Ze zijn de enigen die ik vertrouw. De gedachte dat mij iets zou overkomen, zonder dat Herman en Hildegard naar me toe kunnen komen, maakt me bang. Ik huil vaak daarvoor als ik in mijn kamer ben of alleen door de gangen van het rusthuis loop.
Mijn geluk is hier van geen tel en alles wordt achter mijn rug beslist, zelfs als dat voor mij levensbelangrijk is. Het zal zeker een grote aanpassing zijn, want ik ben al oud. Maar slechter dan nu kan het toch niet worden..."

dank aan personeel
Zowel in naam van onszelf als van Tonia danken wij hen die als verplegende, verzorgende, medewerk(st)er of vrijwilliger Tonia op een respectvolle, affectieve en ontvankelijke wijze wisten te benaderen. Ook al betrof het geen fysieke noden. De contacten met hen waren en blijven ons dierbaar en het zorgde voor een gerust gevoel als zij van dienst waren en we onze dierbare bejaarde bij hen konden achterlaten. Héél erg bedankt en ook voor jullie zullen we het rusthuis Vinkenhof zeker opnieuw bezoeken, liefst met Tonia..

enthousiast over nieuwe leefomgeving
Om een broodnodige rust na al de turbulenties te garanderen, maken we voorlopig het aanstaande woonadres van Tonia nog niet bekend. Maar we willen alvast hopen dat Tonia heel binnenkort in een warme, huiselijke en veilige leefgemeenschap zal terechtkomen, waar ook haar naastbetrokkenen worden gerespecteerd. Na een uitgebreide kennismaking met aanstaande medebewoners, personeel en accommodatie is Tonia alvast erg enthousiast. "Kan ik hier dan blijven tot het einde van mijn leven?", polst Tonia hoopvol maar onzeker door haar recente ervaring met rusthuis Vinkenhof. En van onschatbare waarde: Tonia's vertrouwensarts dr. Verschelde zal Tonia verder medisch blijven omhullen in het nieuwe rusthuis! In afwachting van de verhuis, verblijft Tonia bij Herman en Hildegard.

opzegbrief aan
OCMW-voorzitster Eefje Van Wortswinkel
 

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

22/05/2010

OOK BELASTINGBETALER VAN HOUTHALEN DUPE VAN BIZAR OCMW-MACHTSSPEL

Al meer dan 18.000 € gemeenschapsgeld
om Herman en Hildegard monddood te maken

terug naar boven

17/05/2010

BIZAR MACHTSSPEL DUURT VOORT BIJ OCMW-HOUTHALEN

Ook vertrouwensarts van Tonia op de vlucht voor
 intimidatiestress van OCMW-secretaris Marc Doumen?

●  huisarts trekt zich plots terug van 102-jarige patiënte na klacht
 van OCMW-secretaris wegens 'laster en eerroof'

●  na toegangsverbod voor mantelzorgers verliest Tonia
 nu ook vertrouwensarts op einde van haar leven
 

Met de woorden: "Omwille van een gerechtelijke procedure trek ik mij terug als huisarts van mevrouw Antonia Nouwens", vernemen Herman en Hildegard als mantelzorgers van Antonia op 17/05/2010 schriftelijk het einde van de medische omhulling van dr. Verschelde als huis- en vertrouwensarts van de 102-jarige Tonia.

elke klokkenluider systematisch weggepest
Nadat OUDERENHART.BE op 20/06/2009 met de publicatie van onderstaande verklaring van een arts aan de bel trok aangaande de OCMW-werking en de houding van zijn secretaris te Houthalen-Helchteren, reageerde OCMW-secretaris Doumen nog dezelfde dag bijzonder rancuneus. Met gemeenschapsgeld werden 2 dagvaardingen (zowel in persoonlijke naam van de secretaris als door het OCMW) voor de Burgerlijke Rechtbank betekend en een strafklacht wegens zogenaamde 'laster en eerroof' tegen dhr. Bielen neergelegd, met als doel de verwijdering van deze publicatie binnen de 24 uur.
Een jaar later werd Bielen hiervoor nog steeds niet verhoord, zodat het seponeren van de klacht met refertenummer 09/539 zich meer dan ernstig laat vermoeden. Voor de Burgerlijke Rechtbank werd de eis van de OCMW-secretaris in Eerste Aanleg afgewezen en een uitspraak van het Hof van Beroep wordt nog deze maand verwacht (indien geen uitstel).
Vervolgens en (noodwendig?) ter motivatie van het toegangsverbod dat door het OCMW reeds op 18/02/2010 werd opgelegd aan de mantelzorgers van de 102-jarige, komt er een nieuwe stroom klachten op gang. Zij het ditmaal plots ook tegen Hildegard, want ook tegen haar is het toegangsverbod immers van kracht.
Dit blijkbaar onder leiding van de OCMW-secretaris die, ondanks dat hij duidelijk betrokken partij is, toch dossierbeheerder en (manipulerend?) informant mag zijn voor stemgerechtigde raadsleden.
Het is duidelijk dat hier het elementair rechtsbeginsel ''nemo iudex in causa sua' (niemand mag rechter zijn in zijn eigen proces) ernstig geschonden wordt. Wij stellen ons de vraag hoe lang deze secretaris zijn handen in onschuld kan blijven wassen en anderen voor de (politieke) gevolgen van zijn houding en opzet kan laten opdraaien. Ter informatie vermelden wij dat een OCMW-secretaris tevens personeelshoofd is van alle personeelsleden die werkzaam zijn binnen dit OCMW en dat ook de rusthuisdirecteur door hem wordt 'geëvalueerd'.
 

toegangsverbod: OCMW speelt zelf rechter
Pas op 10/05/2010 en dus 3 maanden na het uitvaardigen van het toegangsverbod worden Herman en Hildegard voor de eerste maal uitgenodigd voor een verhoor bij de politie te Houthalen-Helchteren. Zich verheugend om eindelijk en voor een eerste maal hun verklaringen te kunnen afleggen, wensen zij dit om redenen niet te doen te Houthalen-Helchteren waar ook het rusthuis is gevestigd, maar in de gemeente Zonhoven waar zij woonachtig zijn. Tot op heden is dat nog niet gebeurd...
Zonder enige mogelijkheid van verweer, is het toegangsverbod dat vooral een 102-jarige ernstig dupeert, al 3 maanden van kracht en de kortgedingrechter verklaarde zich op 6/05/2010 onbevoegd. Enkel op basis van klachten die niet op enig waarheidsgehalte of subjectieve betrokkenheid konden worden getoetst en waarvoor geen enkel verweer voor de mantelzorgers werd voorzien, speelde het OCMW hier dus zelf rechter.

een jaar later plots ook arts als bron van verklaring geviseerd
Een jaar na de publicatie van bewuste verklaring op deze webpagina probeert de OCMW-secretaris dan nu maar de arts zelf aan te pakken, als bron van bovenstaande verklaring. Omwille van een (straf)klacht vanwege de OCMW-secretaris wegens zogenaamde laster en eerroof en een daaruit voortvloeiend verhoor door de politie van Houthalen-Helchteren, meent deze arts zich genoodzaakt om zich terug te trekken als huisarts van de 102-jarige Antonia Nouwens, die in het OCMW-rusthuis Vinkenhof te Houthalen verblijft.

hoogbejaarde eeuwelinge verliest elk houvast
Het lijdt voor Herman en Hildegard niet de minste twijfel, dat ook het toegangsverbod dat hen door het OCMW werd opgelegd stoelde op de stuwende en rancuneuze kracht van de OCMW-secretaris, die als betrokken partij en ter motivatie van het toegangsverbod maar blijft verwijzen naar zijn (geseponeerde?) strafklacht van 2009, m.b.t. bovenstaande publicatie.
Niet in het minst maakt het OCMW zich daarbij zorgen over de traumatische gevolgen voor de stokoude Tonia, die op het eind van haar leven elk belangrijk houvast wordt ontnomen.
"Wat erg! Ik had zo'n goede band met dr. Bart. Ik kon goed met hem praten en voelde me veilig bij hem... Hij hoort bij mij. Hoe moet het nu?", reageert Tonia droef als we haar het ontslag van dr. Bart telefonisch kenbaar maken.

spreekwoordelijke druppel...
Ook voor Herman en Hildegard als mantelzorgers van Antonia vormt de terugtrekking van dr. Bart een groot verlies. Deze arts vormde voor hen een veilige garantie voor een correct medisch toezicht vanuit een warm engagement voor de belangen van de 102-jarige Antonia. Dit alles in een kader van respect, ontvankelijkheid en overleg.
"Nog nooit heb ik meegemaakt dat een dokter zich voor mij interesseert", vertelde Tonia nog trots op 31/10/2008.
Het gedwongen wegvallen van ook dit cruciaal houvast zou, zowel voor de 102-jarige als haar mantelzorgers, wel eens de laatste spreekwoordelijke druppel kunnen zijn...
 

Wilma jeweetwelwie 20-05-2010 19:18
Niemand reageert meer, het is te erg. Het is al gewoon dat een vrouw van 102 jaar haar laatste jaren in verdriet moet slijten. Hoe laf kun je zijn! Het is werkelijk te gek voor woorden, alle manipulaties indoctrinaties om dierbaren uit het zicht van Tonia te laten verdwijnen. Wat voor intriges zitten hier toch achter, om zo onmenselijk met een respectabele oudere om te gaan? Waar is OCMW bang voor? Hoogmoed komt ten val. Dit kan en mag niet langer duren, is er dan niemand die aan zo een onrecht een eind kan maken??

Wilma jeweetwelwie 20-05-2010 19:25
Ik begrijp dat er niemand meer reageert, iedereen weet het nu wel, maar het ergste is dat er geen actie ondernomen wordt en daarmee bedoel ik: acties in België, demonstraties enz., voor de deur van het zorgcentrum. Want hoeveel terreur accepteert een mens. "Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht." Citaat ter nagedachtenis van de 2e wereldoorlog op het Weteringplantsoen in Amsterdam. Geschreven door verzetsman van Randwijk.
 

Anja 21-05-2010 00:56
@Wilma, inderdaad Verwerpelijk!!!
Opsturen naar CNN? Wie kan de tekst vertalen in het Engels?

Christien Damman 21-05-2010 10:08
Natuurlijk is het erg als er niemand meer reageert. Maar hoe zit het met de Belgen hebben die geen belangstelling? Kunnen er toch voor het tehuis protesteren? De krant de media etc.mioet ingeschakeld worden.
"Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht." Een zeer mooi en ware uuitspraak.

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

12/05/2010

SPONTANE STEUN VAN FAMILIELID MEDEBEWOONSTER

Familielid medebewoonster van Tonia
doorbreekt taboe en komt op voor geschonden
 rechten van eeuwelinge en mantelzorgers

"Wanneer ik Tonia tijdens mijn bezoeken aan het rusthuis daar zo ongelukkig zie,
protesteert mijn geweten tegen dit onrecht en wil ik haar helpen en bijstaan waar ik kan"

"Op geen enkele wijze kan ik me vinden in de lasterlijke beschuldigingen
zoals die werden geuit door OCMW-voorzitter"

terug naar boven

11/05/2010

EINDHOVENS DAGBLAD VOLGT TOEGANGSVERBOD OP DE VOET

Oudste bewoonster van Houthalen in
isolement  geworpen, maar OCMW-voorzitster
 Van Wortswinkel is 'zeer tevreden'...

welbehagen bewoners rusthuis Vinkenhof staat niet centraal voor OCMW-bestuur

zie ook website Eindhovens Dagblad

terug naar boven

7/05/2010

VONNIS m.b.t. TOEGANGSVERBOD HERMAN EN HILDEGARD

Toegangsverbod naar Raad van State

●  kortgedingrechter verklaart zich na 2,5 maand onbevoegd
●  toegangsverbod niet door rechter bekrachtigd
 

Op 19/02/2010 werd het leven van de 102-jarige Antonia Nouwens en Herman Bielen en Hildegard Cornelissen als haar vertegenwoordiger, mantelzorgers en vertrouwenspersonen op een ingrijpende wijze ontwricht door een gewetenloos toegangsverbod tot het rusthuis, dat door het OCMW van Houthalen-Helchteren aan deze laatsten werd opgelegd. De mantelzorgers leidde bij hoogdringendheid een kortgedingprocedure in,  maar de rechter verklaarde zich op 6/05/2010 onbevoegd. Herman en Hildegard besloten meteen om het toegangsverbod aan te vechten bij de Raad van State.

Met grote gedrevenheid en blijkbaar haast gelijktijdig met het einde van de raadszitting waar het agendapunt wegens 'hoogdringendheid' snel werd behandeld, contacteerde OCMW-voorzitster Van Wortswinkel de pers, zodat reeds de volgende morgen het toegangsverbod in de krant verscheen. Met veel bluf en om enige twijfel weg te nemen aangaande de rechtmatigheid van het toegangsverbod dat een stokoud vrouwtje mag duperen, suggereert Van Wortswinkel dat het verbod ook door de vrederechter zal worden onderstreept. Volstrekt onwaar dus! Vooreerst heeft het OCMW geen stappen daartoe gezet, maar leidde Bielen en Cornelissen een kortgeding in om aan deze bizarre en asociale toestand een eind te maken. Tenslotte verklaarde de rechter zich hierin onbevoegd. Gezien het toegangsverbod niet door de rechter werd bekrachtigd heeft dit tevens tot gevolg dat het OCMW alvast geen politioneel optreden kan vorderen, indien Herman en/of Hildegard zich toegang verschaffen tot het rusthuis.

102-jarige huilt
Omdat Herman en Hildegard hun hoogbejaarde beschermelinge niet onder mensonwaardige omstandigheden wilden afleveren en ophalen langs de straat, verbleef Nouwens zo'n anderhalve maand in hun gezin. Maar een continue 24/24 zorgsituatie in combinatie met andere verplichtingen waren voor hen onhoudbaar. Tonia's huisarts dr. Bart Verschelde, die wekelijks zo'n 2 à 3 maal ten huize van de mantelzorgers op bezoek kwam, zag de noodwendigheid van hulp en bood zich aan om Tonia persoonlijk naar en van haar kamer in het rusthuis te begeleiden.
Om het impact van het toegangsverbod op de 102-jarige Antonia zo beperkt mogelijk te houden, verblijft Tonia nog steeds verlengde weekends bij Herman en Hildegard, zijnde van vrijdagmiddag tot maandagmiddag. Ook onderhouden de mantelzorgers dagelijks telefonisch contact met Tonia. Via een voor haar ter beschikking gestelde gsm weliswaar, want en ondanks een recente nieuwbouw konden de bewoners nog nooit in 30-jarig bestaan van het rusthuis Vinkenhof beschikken over een private telefoonaansluiting op hun kamer.
Dat de hoogbejaarde Tonia erg lijdt en gedesoriënteerd is door het toegangsverbod blijkt duidelijk uit een aantal multimediagetuigenissen die hieronder of via YouTube zijn te bekijken en te beluisteren. Het huilen van de 102-jarige Tonia tijdens een gemonitord telefoongesprek op 2/05/2010 gaat door merg en been.

'mantelSzorg'
Gelukkig en in schril contrast met de houding van het OCMW-bestuur staat het engagement van OCMW-raadslid Jean-Pierre Mantels en zijn echtgenote. In overleg met Herman en Hildegard nemen Jean-Pierre en Jadwiga naar best vermogen een aantal taken en waakzaamheid van de mantelzorgers over. Als grappige woordspeling zouden we het als mantelSzorg kunnen omschrijven.
Mantels kon zich nooit vinden in het OCMW-toegangsverbod en ging o.a. hierdoor als onafhankelijke zetelen.

Raad van State
Bielen en Cornelissen zijn ervan overtuigd dat het toegangsverbod gestoeld is op lucht, enkele dubieuze getuigenissen en rancunes omwille van transparante publicaties op deze website OUDERENHART.BE. Kritische opmerkingen vanuit hun betrokkenheid met de rusthuisbewoners en ouderenzorg zijn al lang een doorn in het oog van diegene die het niet zo nauw nemen met elementaire vormen van respect of rechten van deze kwetsbare en afhankelijke ouderen. "Wij zullen tot het uiterste doorgaan om niet enkel het schaamteloos toegangsverbod aan te klagen. Maar evenzeer hekelen wij ook de wèrkelijke verantwoordelijken voor een sinds jaren verziekte OCMW-werking als gevolg van incompetenties, vertroebeling van bevoegdheden en slinkse manipulaties. En de Raad van State is dan een logisch vervolg", aldus Bielen en Cornelissen.
 

terug naar boven

2/05/2010

ONTHUTSEND TELEFOONGESPREK MET HUILENDE HOOGBEJAARDE

Geëmotioneerde Tonia weet zich geen raad meer met
 OCMW-toegangsverbod voor Herman en Hildegard

tranen, onmacht en boosheid wisselen elkaar af...
 

Op 2/05/2010 werd onderstaand telefoongesprek tussen Tonia en Herman gemonitord. Tonia is erg geëmotioneerd en weet zich geen raad meer met het toegangsverbod dat door het OCMW-Houthalen-Helchteren gewetenloos werd opgelegd aan haar mantelzorgers en vertrouwenspersonen.

Tonia:
"Zij moesten hun eigen schamen om zo voor
 de dag te komen tegen een oude vrouw."

"Wie doet dat, dat gij niet binnen moogt?

"Dat is tégen mij werken, en dat verdien ik niet"

Bezorgdheid om Tonia van OCMW-raadslid Mantels en zijn
echtgenote in schril contrast met houding OCMW-bestuur

Jean-Pierre en echtgenote Jadwiga nemen bezorgdheid om Tonia waakzaam op
 

Het voelt voor de mantelzorgers hartverscheurend aan om Tonia na bovenstaand telefoongesprek niet te kunnen gaan opzoeken ter ondersteuning en ze brengen OCMW-raadslid Jean-Pierre Mantels meteen op de hoogte van Tonia's verdriet. Via zijn bereidwilligheid om de 102-jarige te gaan ophalen in het rusthuis zit Tonia een paar uurtjes later toch samen met haar dierbaren aan tafel in de bistro 'Het Brouwershuis' in het centrum van Houthalen. Tonia herleeft zienderogen en is ontzettend blij met de zorgzame attenties van Jean-Pierre en zijn echtgenote Jadwiga. Dat zijn de mantelzorgers Herman en Hildegard natuurlijk ook en het is voor hen indrukwekkend contrasterend met de houding van het OCMW-bestuur...  "Van verdriet naar kermis op een paar uurtjes tijd", lacht Tonia.
Binnen de OCMW-raad blijft J.P. Mantels zijn bezwaar uiten tegen het toegangsverbod.

terug naar boven

29/04/2010

WEBLOG CRANENDONCK

Hub Dohmen (reporter Eindhovens Dagblad) over zijn persoonlijk contact met de 102-jarige Antonia:
Toegangsverbod vooral gevolg van ego's?

klik hier of op artikel voor bron
 

terug naar boven

28/04/2010

LEZERSREACTIES OP TOEGANGSVERBOD

Eindhovens Dagblad maakt reacties los:

Nederlanders reageren geschokt
 op toegangsverbod mantelzorgers Tonia
in OCMW-rusthuis te Houthalen
 

terug naar boven

26/04/2010

KRANT 'EINDHOVENS DAGBLAD' BEZORGD OM TONIA (2)

Eindhovens Dagblad maakt filmpje
over toegangsverbod mantelzorgers

Juridische strijd over
 'tante Nonneke'
bron: Eindhovens Dagblad

Het welzijn van 'tante Nonneke' (102), de oudste inwoonster van Houthalen-Helchteren in Belgisch-Limburg, is de inzet van juridisch wapengekletter.

Rusthuis Vinkenhof in Houthalen weigert nog langer de beide mantelzorgers van Antonia Nouwens, geboren en getogen in Westelbeers, toegang te verlenen. Volgens Antonia wordt ze door de maatregel in een isolement geworpen. ,,Ik krijg maar weinig bezoek", zegt de eeuwelinge.

Ondertussen functioneert huisarts Bart Verschelde noodgedwongen als persoonlijk chauffeur van de uitgetreden zuster.

In een poging weer toegang te krijgen tot zijn voormalige buurvrouw, heeft mantelzorger Herman Bielen een kort geding tegen de directie van de instelling aangespannen.

OCMW-raadslid Jean-Pierre Mantels:
"Om wie gaat het hier nu eigenlijk? Antonia toch?"

"Het is heel cru om de zaak zo aan te pakken"
 

klik voor groter om te lezen

terug naar boven

26/04/2010

KRANT 'EINDHOVENS DAGBLAD' BEZORGD OM TONIA (1)

"Wil jij weten zonder wie Tonia echt niet verder kan?

Lees hierover morgen meer in het Eindhovens Dagblad

Het toegangsverbod voor de mantelzorgers en vertrouwenspersonen van de 102-jarige Tonia beroert ondertussen ook Nederland. Na Ouderenbescherming Nederland  kwam vandaag ook een ploeg van het Eindhovens Dagblad zich vergewissen van het onrecht dat de hoogbejaarde Antonia en haar mantelzorgers wordt aangedaan...

terug naar boven

17/04/2010

TOEGANGSVERBOD VERERGERT DESORIËNTATIE

"Ik ben verloren, Herman"
"Ik ben nog niet thuis hier. 't Is allemaal vreemd"

toegangsverbod zorgt voor pijnlijke en voorspelde desoriëntatie van Tonia
 

Op 15/04/2010 werd onderstaand telefoongesprek tussen Tonia en Herman gemonitord. Hopend op een snelle uitspraak van de kortgedingrechter aangaande het bizar toegangsverbod, vingen Herman en Hildegard Tonia anderhalve maand op in hun gezin. Tonia's huisarts dr. Verschelde zorgde voor een aanvaardbare noodoplossing die een einde kon maken aan een onhoudbare 24/24u zorgsituatie. Maar maar ook al verblijft Tonia nog steeds van vrijdagmiddag tot maandagmiddag bij haar mantelzorgers; het is duidelijk dat de hoogbejaarde in het rusthuis pijnlijk gedesoriënteerd raakt door het bezoekverbod van Herman en Hildegard...

terug naar boven