TONIA VANDAAG   2011

Op deze pagina, die frequent geüpdate wordt, kan je allerlei weetjes, LEUKE ANEKDOTES of meer
ERNSTIGE belevenissen uit het dagelijkse leven van Tonia en haar directe leefomgeving vernemen.
      (scroll van onder naar boven op deze pagina voor een chronologische volgorde - klik op een afbeelding voor groter of filmclipje)

30/12/2011

RECHTER SPRINGPINK SPRINGT RECHT

'Operatie springvinger' geslaagd

Tonia: "Dank u dokter! Zie ik u nog terug?"
 

Volgens eerdere afspraak zal orthopedist dr. Paul Cuyvers zich vandaag letterlijk en figuurlijk buigen over Tonia's springpink. Stipt om 10:30 uur melden Tonia en Hildegard zich aan in het Salvator ziekenhuis in Hasselt...

ochtendhumeur...
Toch wat stress en spanning op Tonia's gelaat, wanneer Hildegard haar 's morgens naar de keuken begeleidt. Maar met haar ongeruste vraag  "Gaan ze mijn vinger uittrekken?" wordt duidelijk dat een dromerige verwardheid van de nachtelijke uurtjes nog niet geheel heeft plaatsgemaakt voor de realiteit van de dag. Met foto's en artikel van 7/12/2011 als geheugensteuntje stellen we Tonia gerust en lukt het enigszins om haar te laten uitkijken naar een oplossing voor die vervelende en pijnlijke springpink. Maar een echt groot enthousiasme kunnen we evenwel nog niet noteren.  "Honger!", moppert Tonia voortdurend over het eetverbod, gezien ze zich straks nuchter moet aanmelden in het ziekenhuis.

operatieklaar
Bij aankomst in het Salvator ziekenhuis volgen noodzakelijke handelingen elkaar vlot op, in een sfeer van vriendelijkheid en behulpzaamheid. Attributen zoals oorbellen, horloge en kettingen moeten plaatsmaken voor een operatie outfit, alvorens Tonia naar het OK wordt gereden. Hildegard, die voor een psychisch en herkenbaar houvast voor de 104-jarige in deze 'vreemde' omgeving blijft zorgen, lijkt in haar steriel uniform deel uit te maken van de crew.

rechter springpink springt recht
Gelaten en onder plaatselijke verdoving levert Tonia, via haar gestrekte arm, haar hand over aan dr. Cuyvers, die zich laat assisteren door Lotte. Zowel informerend als geruststellend wordt de bereidwillige uitleg ervaren, die bij handelingen gepaard gaan. En nog maar net heeft dr. Cuyvers zich een weg gebaand tot de weerbarstige regionen van Tonia's kromme rechterpink, of deze lijkt op een miraculeuze wijze weer recht te springen. Tijdens de werkzaamheden animeert anesthesist Theo de hongerige Tonia met uitdagende grapjes over zijn lunchpakket, dat hij misschien wel met haar wil delen. In een mum van tijd is het duel met de weerbarstige vinger gestreden en moet dr. Cuyvers zich elders ontfermen over meer complexe boosdoeners. Maar niet vooraleer Tonia hem spontaan en  intens bedankt: "Dank u dokter! Zie ik u nog terug?". "Misschien wel, maar dan toch liever op een andere plaats...", repliceert dr. Cuyvers die Tonia en Hildegard alvast nog zijn beste wensen voor het nieuwe jaar overmaakt...

recoveryroom
Verwarmd onder een 'bair hugger' warmtedeken, die haar omgeven met tropische temperaturen, wordt Tonia nog enige tijd in de gaten gehouden op de recoveryroom. En wanneer Tonia's grote honger wat later wordt gestild met boterhammetjes en koffie, opgediend door een oprecht bezorgde verpleging, wipt dr. Cuyvers nog even binnen.

Wij danken alle betrokkenen voor de professionele en aangename hulpverlening.

terug naar boven  -  directe link naar dit artikel

25/12/2011

KERST 2011

Tonia (104):
"Een kerstboom of versiering?
Dat kenden we niet eens..."
 

In mijn kindertijd verliep kerstdag niet veel anders dan een gewone zondag. Naast de mis en het lof zaten we gewoon thuis wat bij mekaar wat te praten bij het haardvuur. Maar veel nieuws hadden we elkaar niet te vertellen. We wisten immers niets, want we kwamen nergens. Maar als er iemand binnenkwam, dan waren we heel blij want dan hoorden we nog eens wat. En dagelijkse taken zoals het melken van de koeien, die moesten gewoon doorgaan.
En een kerstboom of versiering? Dat kenden we niet eens! En verder gingen steeds vroeg naar bed, zeker in wintertijd...

Aldus vertelt Tonia die de kerstdagen doorbrengt bij Herman en Hildegard. Ook daar geen kunstmatig opgeklopte toestanden. Wat extra aandacht en attenties zorgen ook spontaan voor gezelligheid en intimiteit...

Brocantemarkt op kerstmaandag

Op kerstmaandag maken we een uitstapje naar de brocantemarkt in het sportcentrum Karteria in Diest, waar we lekker ontspannen wat rondsnuffelen tussen  zo'n 250 standjes, zonder hinder van winterse weersinvloeden. Heel wat objecten ontlokken zowel bij Tonia als bij onszelf nostalgische gevoelens en hier en daar komt het zelfs tot een uitgebreide babbel met een standhouder.
"Oppassen dat ze niet op jou beginnen te bieden, want alles van boven de 100 is hier waardevolle antiek", plaagt een standhouder Tonia.
Veel bezitsdrang valt bij Tonia echter niet te bespeuren en het verrast ons dan ook, wanneer ze haar oog laat vallen op een armbandje van minuscule zeeschelpjes, waarmee ze even later trots naar buiten wandelt...

terug naar boven

7/12/2011

SOCIALE VAARDIGHEDEN ARTSEN INTENS BELANGRIJK

"Waar is dat jong ding?"

Sociale vaardigheden van dokter Cuyvers doen
Tonia uitkijken naar een volgend bezoek
 

Reeds geruime tijd heeft Tonia behoorlijk last van haar rechter pink. Vervelend en pijnlijk blokkeert deze met regelmaat in een vaste gebogen stand en wordt het ontzettend moeilijk om hem weer te strekken. Een springvinger of springpink in dit geval. Een verwijzing van Tonia's huisarts dr. Verschelde brengt ons op 7/12/2011 bij de 'Associatie Orthopedie Hasselt' waar orthopedist dr. Paul Cuyvers zicht engageert om Tonia van dit vervelend euvel af te helpen.

'Jong ding...'
"Waar is dat jong ding?", glimlacht dr. Cuyvers wanneer hij op 7/12 Tonia en Hildegard in de wachtkamer ontbiedt naar zijn consultatieruimte. "Hola, hola...", glimlacht Tonia en meteen maakt een zekere drempelvrees plaats voor nieuwsgierigheid aangaande haar charmeur. "Ik veronderstel dat je niet omwille van een zwangerschap komt", daagt dr. Cuyvers haar vervolgens speels uit, hetgeen Tonia meteen met klem ontkent. En als deze specialist orthopedie aan Tonia kenbaar maakt dat hij haar onlangs nog als MediClown in de krant zag staan, vergeet Tonia zelfs even de reden van haar aanwezigheid.

sociale vaardigheid
En het blijft aangenaam duidelijk dat dr. Cuyvers naast zijn medische, ook sociale disciplines beheerst. En de gemoedelijke en respectvolle sfeer in zijn werkomgeving zal hier zeker niet vreemd aan zijn.
 "Kent ge uwe catechismus nog? Ik heb hem alleszins vanbuiten geleerd. Mijn vader was onderwijzer en ik moest toch het goed voorbeeld geven. Zelfs de vragen met de sterretjes moest ik kennen", zo vervolgt dokter Cuyvers die meteen verwijst naar de eerste regeltjes van het boekje. "Ik heb hem ook vanbuiten gekend", reageert Tonia bewust in de verleden tijd en iets minder zelfzeker om een confrontatie met parate kennis ter zake, uit de weg te gaan.
Tijdens het onderzoek van Tonia's springpink laat dr. Cuyvers haar ter geruststelling ook even voelen aan een enigszins vergelijkbaar knobbeltje op zijn eigen hand, waarop Tonia alert reageert met: "Ja, maar bij u doet het misschien geen pijn :-)".
En wanneer dr. Cuyvers zich nog eventjes nederig als snotbel van '48 naar Tonia opstelt, heeft hij helemaal haar vertrouwen en hart gewonnen.

operatie op 30 december
Gedreven om Tonia zo snel mogelijk te helpen zoekt dokter Cuyvers naar een plaatsje in zijn agenda. Op 30/12/2011 zal de ingreep plaatsvinden, zodat Tonia het nieuwe jaar extra beweeglijk kan inzetten.
Ondertussen associeert Tonia haar springpink nog enkel aan het terugzien van die sympathieke dokter...

terug naar boven

27/11/2011

CIJFERTJES IN TIJD

Tonia's leeftijd vandaag in cijfertjes
38.000 levensdagen
5.428 weken
1.248 maanden
104 jaren

terug naar boven

18/11/2011

VAAK NIET EENS ELEMENTAIR COMMUNICATIEMIDDEL VOOR OUDEREN...

Desktop gsm vormt perfecte oplossing voor Tonia

maar rusthuis Immadi ergert zich aan 4 minuscule bevestigingsklevertjes

geen telefoonaansluitingen
in rusthuiskamers...
Gezien het vaak onbegrijpelijk ontbreken van een telefoonaansluiting in rusthuiskamers (zowel in rusthuis Vinkenhof als in rusthuis Immadi) stellen we reeds jarenlang aan onze 104-jarige beschermelinge een gsm toestel ter beschikking, waarmee we dagelijks contact kunnen onderhouden met Tonia.
Met wat praktische ingrepen aan het toestel lukte dat tot voor kort wonderwel maar als gevolg van haar tanend zicht hield ze regelmatig dit relatief kleine toestel ondersteboven tegen haar oor. Dan hoorde ze onze stem niet, hetgeen leidde tot enige opwinding en ongerustheid.
We dienden aldus meermaals terug te bellen tot ze toestel in de juiste stand tegen haar wang hield…

Gezien het immens belang dat Tonia hecht aan ons dagelijks telefonisch contact als enige mogelijkheid tot verbinding met de buitenwereld, spaarden we kosten noch moeite om een bevredigende oplossing te kunnen vinden. En... wie zoekt, die vindt!

desktop gsm perfecte oplossing
Na dagenlang zoeken op internet vonden we een gepaste oplossing in de vorm een desktop gsm, die we in het buitenland konden bestellen. Een desktop gsm werkt als een gewone gsm, maar heeft de vorm en grootte van een vast telefoontoestel met hoorn, zoals ouderen en dus zeker de 104-jarige Antonia, dat hun hele leven gewend zijn geweest.
We verdiepten ons in de uitgebreide technische instellingen van zowel het toestel als de gsm operator en tijdens Tonia's logement in ons gezin,  testten we met haarzelf het toestel uit in de praktijk.
Tot groot enthousiasme van Tonia en onszelf kwamen we unaniem tot de bevinding dat het toestel, mits aangepaste instellingen bijzonder gebruiksvriendelijk is, ook voor senioren met een handicap.

Elke dag en bij elk telefoontje drukt eeuwelinge Tonia steevast haar blijdschap uit en geeft ze aan hoe hard ze dit telefonisch contact nodig heeft. “Vaak zelfs als meest belangrijke gebeurtenis van de dag”, zo geeft ze aan.

bevestiging op nachtkastje met infokaartje
Met bijzonder veel zorg installeerden we op 9/11/2011 het telefoontoestel op Tonia's rusthuiskamer, zoals hierboven afgebeeld. En om het gevaar van wegschuiven/vallen van het telefoontoestel op het glijdend, hardcoated oppervlak van de nachttafel te voorkomen, bevestigden we het toestel met vier uiterst kleine stukjes dubbelzijdige kleefband van zo'n 0,5 cm doorsnede. Voor het toestel bevestigde we een infokaartje voor de zorgverstrekker, met daarop het verzoek om geenszins enige wijziging aan de instellingen van het toestel uit te voeren en ons meteen te contacteren in geval van enig probleem. Een stukje makkelijk te verwijderen transparante folie met overlappend randje van enkele millimeters, fixeerde het kaartje vooraan het toestel.

Op een bijzondere stuntelige wijze werd het infokaartje vastgebonden aan antenne en voedingsstekkertje van de desktop gsm..

toestel buiten werking -
ergernis van rusthuis Immadi
Tot onze verbijstering ontvingen we 2 dagen na haar 104^de verjaardag en 6 dagen na de plaatsing van het toestel in de private kamer van Tonia, nevenstaand bericht...

Wanneer we meteen na het ontvangen bericht telefonisch contact willen opnemen met Tonia op haar kamer, blijkt haar telefoontoestel plots niet meer te werken, waarop Hildegard zich meteen ter plekke gaat vergewissen...
Verontwaardigd stelden we vast dat niet enkel het infokaartje werd losgemaakt van het nachtkastje en vervolgens met een koordje op een stuntelige wijze vastgemaakt aan delicate onderdelen van het toestel zoals de antenne en het stekkertje van de voedingskabel, maar ook aan de instellingen van het toestel bleek duidelijk ondeskundig geknoeid te zijn, hetgeen het toestel buiten werking stelde.
Dit ondeskundig geknoei met de instellingen van het toestel kon onmogelijk door Tonia zelf zijn gebeurd, gezien het toetsenbord was vergrendeld en deze vergrendeling slechts kan opgeheven worden na het indrukken van een unieke combinatie van twee toetsen, en dit binnen een paar seconden.

Het is voor ons overduidelijk dat derden, waaronder mogelijk de schrijfster van het bericht, handelingen aan het toestel heeft uitgevoerd, die tenslotte het toestel buiten dienst stelde. Het is Tonia immers goed geweten dat ze enkel de hoorn dient op nemen wanneer het toestel rinkelt, zoals ze dat heel haar leven gewend was.

nepargumenten
Noch het argument van mogelijke beschadiging van het meubilair omwille van een paar minuscule dubbelzijdige zelfklevertjes, noch het verwijderen van het infokaartje omwille van poetsproblemen (???), houden steek en zijn onzinnig ver gezocht.
Nog minder kunnen de argumenten van rusthuis Immadi verantwoorden om op eigen houtje en zonder enig overleg, onnodige handelingen uit te voeren aan private bezittingen van Tonia op haar eveneens private kamer.
Zeker wanneer dit nog eens met aandrang wordt gevraagd op het infokaartje bij het toestel!

Veiligheidshalve en om een goede werking van het toestel te waarborgen, herstelden we alles in zijn oorspronkelijke staat en brengen we het rusthuis op de hoogte dat wij niet zullen aanvaarden dat er opnieuw wijzigingen door derden worden aangebracht.
Anderzijds willen wij graag beloven om in te staan voor het poetsen van het door Immadi bedoeld plekje onder of boven het infokaartje of telefoontoestel, indien de Immadi-directie zich daar werkelijk zorgen over wenst te maken…

Eerder ervaren wij de ingrepen aan het telefoontoestel van Tonia en het bericht van Immadi op 15/11/2011, opnieuw als een vorm van pesterij en onbehoorlijk bestuur. Of maakt ook dit verzurend optreden deel uit van een rancune voor onze waakzaamheid over de rechten van de hoogbejaarde Tonia? Of speelt de terechtwijzing van rusthuis Immadi door zorginspectie, na onze klacht over het maandenlang gedwongen isolement van Tonia tijdens haar maaltijdengebruik, hier een rol?
Het is alleszins onbegrijpelijk dat rusthuis Immadi meer aandacht wenst te besteden aan 4 eenvoudig te verwijderen klevertjes op een nachttafeltje, dan wel het psychosociaal welbehagen van de bewoners centraal wil stellen.

Opnieuw ervaren wij deze houding als bijzonder bedroevend en tekenend voor de sfeer binnen het rusthuis. Schrijnend voor onze 104-jarige, op het einde van haar leven. Nog maar zelden konden we tekenen van warmhartigheid, respect en oprechte betrokkenheid bij de directie in Immadi bespeuren. Maar van voorbeelden van sociaal isolement, norsheid en een angstvallig hooghouden van de schijn voor de buitenwereld, kunnen we overvloedig getuigen.

Dat onze 104-jarige beschermelinge door ons toedoen als enige bewoonster kan beschikken over een telefoontoestel en aldus een ongecontroleerd privégesprek kan voeren, spreekt boekdelen. En misschien ontlokt dit wel enige jaloezie of afgunst. Of wordt de mogelijkheid van een ‘live’ verslaggeving door een bewoner aan de buitenwereld, als bedreigend ervaren door Immadi?
Hoe dan ook is het in onze huidige samenleving onaanvaardbaar, dat rusthuisbewoners die vaak uitermate beperkt mobiel zijn, niet eens kunnen beschikken over een telefoonaansluiting op hun rusthuiskamer, laat staan over een internetverbinding.

lees hier ons schrijven aan rusthuis Immadi        lees hier het antwoord van rusthuis Immadi

terug naar boven - directe link naar dit artikel

16/11/2011

VERJAARDAGSPRESENTJES VOOR MEDEBEWONERS EN OUD-MEDEBEWONERS

Hartjes voor meer hartelijkheid...

Wat je zaait, zul je oogsten, orakelde profeet Samuel in het Oude Testament (2Samuël 12:13b-25). En met het uitdelen van honderden kleine rode suikerhartjes in haar naaste omgeving wil Tonia met deze presentjes ter gelegenheid van haar verjaardag, symbolisch een oproep doen. "Er moet meer warmte, vriendelijkheid en betrokkenheid voelbaar zijn in de leefomgeving van ouderen", beklemtoont Tonia die drie dagen voordien maar eventjes 104 kaarsjes mocht uitblazen.
"Vriendschap, een knuffel, wat oprechte aandacht, een warm woord, een attentie... het zijn dingen die me vreugde, kracht en levenszin schenken. Niets betekent meer voor mij op mijn oude dag. Maar helaas ervaar ik het te weinig en een gemis daaraan kan me verdrietig, eenzaam en zelfs depressief maken", zo overtuigt Tonia ons.
 

VERJAARDAGPRESENTJES  1 - RUSTHUIS IMMADI

Medebewoners Immadi verrast met
verjaardagspresentje van Tonia

Nadat rusthuis Immadi van de orde Kindsheid Jesu besloot om haar jarige bewoners nog slechts één maal per kwartaal en gemeenschappelijk te vieren, was er dit jaar ook geen individueel feestje voorzien voor Tonia, als ondertussen tweede oudste Limburger. Daarmee hadden ook heel wat medebewoners geen weet van Tonia's 104de verjaardag en verraste Tonia hen extra met het uitdelen van haar presentjes. "Ik hoop niet dat ik zo oud wordt...", zucht een verpleegster wanneer Tonia ook het verzorgend team op 16/11 een bokaal met suikerhartjes overhandigt.

Een 7-tal medebewoners bevinden zich omstreeks 10:45 uur in de polyvalente zaal, waar animatrice Ilka hen onderhoudt met een wafelenbak. Lang willen Tonia en Hildegard de animatieactiviteit echter niet verstoren, maar een kort woordje met zuster Mia en de lieve zusters Marie-Armande (Mondje) en Lucienne, moet toch even kunnen...

Iets meer ruimte voor individueel contact bieden de kamerbezoekjes aan de overige medebewoners, die zich verheugen over het bezoekje. Voor zuster Miet en zuster Renée betekende dit bezoekje ook een eerste kennismaking met Hildegard. Gedurende een korte maar aangename conversatie is de spontaniteit van zuster Renée tekenend en vraagt ze om spoedig terug te komen om de babbel verder te zetten. Zuster Miet haalt beroepsgerelateerde herinneringen boven, waarbij ze ambtshalve veelvuldig contact heeft gehad met de vader van Herman.

Ondertussen neemt de verpleging aanvang met de maaltijdbediening zodat er niet veel tijd overblijft om ook zuster Catherine, zuster Mechtilde, pastoor Rubens, pastoor Theo, Anna en Rosa even gedag te zeggen...

zuster Mia	zuster Marie-Armande of Mondje voor de vrienden	zuster Lucienne
zuster Mechtilde (100)	medebewoner Pastoor Rubens	buurman Theo Claes, pastoor op rust

VERJAARDAGPRESENTJES  2 - RUSTHUIS VINKENHOF

Tonia weer even op vertrouwd
plaatsje in eetzaal Vinkenhof

vreugde en enthousiasme
Namiddag is rusthuis Vinkenhof aan de beurt. Elke oud-medebewoner die Tonia gedurende haar 11 jaar verblijf in rusthuis Vinkenhof leerde kennen, wil Tonia graag even in de armen sluiten wanneer zij, drie dagen na haar 104de verjaardag, met een presentje duidelijk maakt dat ze hen zeker niet vergeten is. Iedereen is enthousiast en lucht zijn hart over dingen die hen bezig houden. Voor haar ex-medebewoners blijft Tonia nog steeds 'het zusterke', dat misschien nog altijd wat dichter bij God staat en aldus haar gebeden misschien wat sneller wil verhoren :-). Met aandrang wordt unaniem gevraagd een volgend bezoek niet meer zo lang uit te stellen...

"Elke dag mis ik je en voel ik nog steeds de neiging om je op je oude kamer naast me te gaan opzoeken...", biecht Maria Stevens (89) op. Trots vertelt Maria dat de oud-directeur, Fernand Cluyssen, haar daags voordien nog was komen bezoeken en dat ze met de nieuwe directeur Geurts niet zo'n nauw contact heeft.
"En toen ik aan rector Bouquaert naar jou informeerde of hij wist hoe het met het zusterke was, antwoordde hij me dat jij geen zusterke meer bent. Ik maakte hem duidelijk dat jij voor mij altijd  zusterke blijft en ben uit protest een half jaar niet meer naar de mis geweest", ventileert Maria zich.

Wanneer Tonia ingaat op de uitnodiging van Dina om even op haar schoot plaats te nemen om ook het genot van wat fysiek contact te kunnen ervaren, grapt Dina over de wat meer malse billen die Tonia ondertussen heeft opgebouwd. Dina, ook van Nederlandse origine, betreurt het gemis aan hun afkomst gerelateerde gesprekjes met Tonia.

Elza, geëmotioneerd door het weerzien met Tonia, pinkte zelfs een traantje weg en vertrouwde Tonia en Hildegard toe met welke medische kwelduivels ze diende af te rekenen. "Kom a.u.b. heel vlug terug!", benadrukt Elza menigmaal aan Tonia, die beloofd voor haar te zullen bidden. Ook Jeannette, die nog ver familie is van Tonia (Jeannette is de zus van Lieske Gielen, zijnde de schoondochter van Tonia's oudste zus Kee), steekt haar vreugde om Tonia weer te zien niet onder stoelen of banken. En Jos Heyns herhaalt nogmaals dat hij zich op een of manier steeds zielsverwant heeft gevoeld met Tonia en herinnert haar aan de afspraak die hij met Tonia maakte, toen ze honderd werd.

nieuwe hoofdverpleger
Maar ook de nieuwe hoofdverpleger Leon Vandebergh, die sinds Tonia's verhuis Henri Lynen opvolgde, feliciteert met een aangename spontaniteit en oprechtheid Tonia met haar 104de verjaardag. Na warme felicitatiezoenen en een gemeende knuffel nodigt Leon Tonia gastvrij uit, om even terug op haar vertrouwde plekje en in gezelschap van haar voormalige tafelgenoten, plaats te nemen aan tafel voor een tasje koffie met zoetigheidje.
Het valt overigens op dat de sfeer onder de bewoners op deze RVT-afdeling er bijzonder op vooruit gegaan is, sinds het aantreden van deze nieuwe hoofdverpleger. Bewoners voelen zich beter in hun vel en hun tevredenheidgraad scoort hoger. Jammer dat Tonia nooit heeft kunnen genieten van de warmhartigheid van deze man als hoofdverpleger...
Kinesist Jan Snoekx, die Tonia intens begeleidde na haar dijbeenbreuk in 2009, zit evenmin om een hartelijk woordje voor Tonia verlegen en vertrouwt haar toe, dat hij wel eens refereert naar Tonia om zijn patiënten moed in te spreken, bij gelijkaardige kwetsuren... "Natuurlijk", antwoord Tonia ad rem aan Jan. "Als ik dat kan, kan iemand anders dat ook...!"

Tonia geniet met volle teugen van het warme weerzien en het gezelschap van haar oud-medebewoners met wie ze zoveel jaren onder hetzelfde dak woonde. Onbegrijpelijk dat dit haar noodgedwongen moest worden afgenomen...
Volledigheidshalve getuigt Hildegard ervan, dat Tonia's oud-verpleegster José, Tonia niet begroet, laat staan enig felicitatiewoordje voor haar 104 in petto heeft. De dienstdoende secretaresse aan de balie, hanteert eenzelfde houding.

vriendschap met Maria Stevens kan nooit meer stuk	Jef Vaes, oude tafelgenoot en steeds optimist		gentleman Piedro Tomassi, Tonia en Maria
Alfonsine is blij met presentje
Andre, naaste tafelgenoot van Tonia in Vinkenhof
Anton: "jullie zijn goede mensen..."	Camilla: "Ik mis jullie..."		Rosa, ooit rechterbuurvrouw van Tonia
José wil Tonia eens goed vastpakken	Odile vetelt over gebroken arm		Theresia: "Ik wordt geen 100..."
Elza pinkt zelfs een traantje weg...	Jaak: "Kom jij eens hier..."		Dina: "Je billen zijn niet meer zo scherp..."
Jeannette, nog ver familie van Tonia		Jos Heyns: "Ik voel me zielsverwant met jou"

terug naar boven

13/11/2011

OP PAD MET MEDI CLOWNS OP 104^de VERJAARDAG

hieperdepiep hoera

TONIA

Lees en bekijk meer over de 104^de verjaardag van Tonia op deze pagina

terug naar boven

23/10/2011

EETDAG S&D HOUTHALEN

Oud-burgemeester organiseert eetdag in Houthalen

Ook dit jaar veel volk op de jaarlijkse eetdag van 'Sociaal & Democratisch' (S&D), de partij met als boegbeeld voormalig burgemeester Jules D'Oultremont van Houthalen-Helchteren.
"Politiek moet de inwoners van onze gemeente dienen en mag geenszins draaien om het eigenbelang van de mandatarissen", aldus Jules D'Oultremont als eerdere burgervader. 
Woorden die alvast aantrekkelijk klinken, want van een verziekt bestuur in deze gemeente kunnen Tonia en wijzelf urenlang getuigen. Nog steeds lijden wij aan kwalijke oprispingen als gevolg van onze ervaringen met het OCMW-beleid van rusthuis Vinkenhof, waar Tonia 11 jaar verbleef. Op een even bedenkelijke als gemaskeerde wijze leverde huidig burgemeester Alain Yzermans (sp.a) een bijdrage in het wegpestgedrag van Tonia, als oudste inwoonster van de gemeente...

terug naar boven

24/09/2011

GENIETEN VAN NAZOMERDAG EN BEZOEK

Tonia en Jason

Kleindochter van
zus Jana op bezoek

Een in januari door hevige sneeuwval uitgesteld bezoek van Christien en Sam aan hun oudtante Tonia, verliep vandaag in een stralende zon en zomerse temperaturen. De kennelijk blakende gezondheid en alertheid van de bijna 104-jarige verheugde de bezoekers.
Zodra Tonia wist dat haar bezoekers familie waren van zus Jana (Christien is een kleindochter van Jana) wilde ze van alles weten over de boerderij De Heestert in Eersel, waar Jana altijd gewoond had. Of dat er nog café was, of er veel bijgebouwd was in de omgeving en wie er tegenwoordig boerde. Maar ook de twee woelwatertjes Gianni en Jason van respectievelijk 5 en 4 jaar die Christien en Sam hadden meegebracht, genoten volop Tonia's warme belangstelling. "Wij moesten vroeger meer dan een uur lopen voor we bij school waren", zo verhaalt Tonia naar waarheid aan de kinderen, daarbij genietend van haar cocktail.
"Het was een fijne namiddag en iedereen was tevreden", glundert ze voldaan bij het naar bed gaan...

terug naar boven

14/09/2011

VERS VAN DE PERS: 'DE ALLERLAATSTE GETUIGEN VAN WO I'

De allerlaatste getuigen van WOI
 Uitgeverij Lannoo en het In Flanders Fields Museum stellen vandaag voor:

'De allerlaatste getuigen van WO I'

Tonia neemt één van de 43 ultieme getuigenissen
van 1914-1918 voor haar rekening in ontroerend boek
 

Het boek geeft een stem aan meer dan 40 oorlogskinderen van 1914-1918: hoogbejaarde, maar kranige mannen en vrouwen. Op levendige wijze vertellen ze over hun ervaringen en belevenissen. Weerzinwekkende, maar ook ontroerende verhalen komen vaak voor het eerst ter sprake. Niet alleen de anekdotes over dood en vernieling, maar ook grappige verhalen kunnen ze zich nog levendig voor de geest halen.
Enkele getuigen kijken op die oorlogsjaren terug als op de 'schoonste' tijd van hun leven - er gebeurde eens wat! Voor anderen spatten de kinderdromen even plots uiteen als een ontploffende granaat. Journalist en fotograaf Philip Vanoutrive maakte prachtige portretten - in woord en beeld. Ze vormen een mooi eerbetoon aan deze getuigen, die het opgelopen verdriet en de trauma's nooit meer uit hun gedachten kunnen verdringen. Ze toonden zich daarom oprecht verheugd en bevrijd dat ze alsnog werden gehoord.

Philip Vanoutrive
Philip Vanoutrive is al meer dan dertig jaar freelance journalist en fotograaf. In 1989 behaalde hij een eerste prijs in de categorie Nature van World Press Photo. Hij maakt foto- en tekstreportages die gepubliceerd worden in o.a. Het Nieuwsblad en De Standaard, Eos Magazine, of wereldwijd verdeeld worden door Hollandse Hoogte (NL) en Sipa Press (FR). In zijn themareportages over de Eerste Wereldoorlog bestaan er geen vrienden of vijanden, geen winnaars of verliezers. Philip Vanoutrive zoomt graag in op de kleine mens van wie het grote leed de statistieken niet haalde.

Details boek: 336 pagina's in een gebonden (hardcover) versie
Uitgever: Lannoo -  ISBN: 9789020990218 - prijs: 24,99 euro

VRT-journaal 1 - 14/09/2011
Op tijdstip 00:31 van het nieuwsfragment wordt ingezoomd op Tonia...

Radio 2 - Avondpost - 14/09/2011
 
herbeluister Interview met auteur Philip Vanoutrive
 

"Ik ben er trots op om deel uit te maken van het boek. Ik ben er met de glimlach bij en zie er nog heel goed uit.", gniffelt Tonia als ze haar foto uit het boek in het journaal ziet. Binnenkort mag ze voor haar medewerking een exemplaar van het boek verwachten... zie ook 7/03/2010: Tonia hele namiddag letterlijk in de spotlights 1/11/2010: VRT-preview van Tonia's herinneringen aan WO I

foto: Philip Vanoutrive - 2010

Antonia Nouwens Westelbeers (NL)
bron: deredactie.be - 16/11/2011

Antonia Nouwens (1907) was Nederlandse maar leed ondanks de neutraliteit van haar moederland veel honger.

Antonia Nouwens groeide tijdens de Eerste Wereldoorlog op in het neutrale Nederland. In Westelbeers, een dorpje niet groter dan een langgerekte rij huisjes, dicht bij de Belgische grens. ‘Vaak hoor ik mensen zeggen dat de oorlog aan ons, Hollanders, is voorbijgegaan. Ik vind dat zo onheus. In de nabeschouwingen over de Eerste Wereldoorlog valt de rampspoed die we leden meestal tussen de plooien van de geschiedenis. Dat moet me toch even van het hart’, bekent Antonia. ‘We hebben honger geleden, zeer veel honger. We aten zelfs dingen die mensen anders nooit eten. Meer dan eens heb ik varkensvoer naar binnen gespeeld. Wat erin zat, heb ik nooit geweten en of het lekker proefde of slecht smaakte herinner ik mij niet meer, maar het stilde de honger.’

De allerlaatste getuigen van WOI
fragment van Tonia's passage uit het boek...

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

31/08/2011

FLAGRANTE SCHENDING BRIEFGEHEIM DOOR RUSTHUIS

Rusthuis Immadi schendt
 ongegeneerd briefgeheim
 directie opent gesloten en persoonlijk geadresseerde brief aan Tonia
en neemt op eigen houtje schikkingen op basis van de inhoud

"Schande!", reageert Tonia (103) verbolgen

Tot ontsteltenis stellen we op 31/08/2011 een ernstige inbreuk vast op de privacyrechten van bewoners in rusthuis Immadi, waar Tonia sinds een jaar verblijft. Wij betreuren ten zeerste de wijze waarop hierbij zowel de privacyrechten als het briefgeheim van een hoogbejaarde bewoonster in deze instelling, schaamteloos met de voeten wordt getreden.

Volkomen buiten het medeweten van Tonia (103) en onszelf als haar vertegenwoordiger en vertrouwenspersonen, werd een onder gesloten omslag en persoonlijk aan haar gericht schrijven d.d. 3/08/2011, door de directie van het rusthuis ongegeneerd geopend. Vervolgens, en nog steeds zonder enig overleg met primair belanghebbenden, werden er op basis van de inhoud van dit persoonlijk schrijven door de rusthuisdirectie contacten gelegd met derden, om tenslotte het schrijven ook aan een derde partij door te sturen.
In dat schrijven excuseert Chantale Theunkens als dagelijkse verantwoordelijk voor het Woon- en Zorgcentrum Immadi zich voor het openen van de aan Tonia gerichte brief, gezien ze enkel op deze manier konden inschatten voor wie deze brief bestemd zou zijn.

Vooreerst stellen wij dat, onafhankelijk de oorsprong of afzender van de persoonlijke briefwisseling gericht aan Tonia, het absoluut niet tot de bevoegdheid van rusthuis Immadi behoort, om persoonlijk geadresseerde stukken aan Tonia te openen.
Nog minder om op eigen houtje arrangementen of schikkingen te treffen op basis van de inhoud, die niet aan Immadi gericht is.
Bovendien dient, gezien de specifieke beperkingen van de Tonia en het mandaat dat zij ons toebedeelde als vertegenwoordiger en vertrouwenspersonen, elke briefwisseling van welke aard dan ook, zorgvuldig aan ons te worden overgemaakt.
De bevoegdheid om inschattingen of aangewezen gevolg te geven aan de inhoud van briefwisseling geadresseerd aan de 103-jarige, ligt geenszins bij Immadi, maar aan onszelf als gevolmachtigden.

Schending van het briefgeheim t.o.v. kwetsbare bejaarden wordt ronduit gedefinieerd als een vorm van ouderenmishandeling en ook de wetgever tilt er zwaar aan, met zware geldboetes tot hechtenis als sancties. Zeker bij bezwarende omstandigheden waarbij niet-weerbaren gedupeerd worden.

Precies een jaar geleden maakten we in ons schrijven d.d. 7/09/2010 ons beklag over het voor ontvangst aftekenen door derden van een deurwaardersexploot gericht aan mevr. Nouwens (in opdracht van het OCMW-Houthalen), en het uitermate onzorgvuldig omspringen daarmee. Ook toen werden wij niet in kennis gesteld en vonden wij pas een week later en bij toeval het gehavend exploot op de kamer van Tonia.

continuering van gebrekkige communicatie en distransparantie
Ten spijt de opmerkingen van zorginspectie die in haar verslag d.d. 24/11/2010 m.b.t. het rusthuis Immadi (dossier 315.108) besluit, dat het aangewezen is om formeel gestelde vragen ook op een formele wijze te beantwoorden en het woonzorgcentrum een actieve communicatie moet voeren, blijven talloze brieven nog steeds onbeantwoord. Dit zowel vanuit de locale directie te Hasselt als vanuit de inrichtende macht VZW Zusters Kindsheid Jesu in Oostakker.

inzage in facturatie of zakelijke stukken
Met nadruk verzoeken we de rusthuisdirectie nogmaals dat we bij elke (onder)handeling of briefwisseling, die de belangen van de hoogbejaarde Tonia betreft, op de hoogte willen gebracht worden of via afschrift of kopie, inzage kunnen hebben.
Zo ook voor de facturatie van de verblijfskosten en medicatie, die reeds maandenlang rechtstreeks naar het OCMW te Zonhoven worden verstuurd, zonder dat noch Tonia, noch wijzelf daar enige inzage of verificatie in kunnen uitoefenen.
Onbegrijpelijk werd in april 2011 zelfs een mededeling, uitdrukkelijk gericht aan bewoners en familieleden en betreffende de financiële tussenkomst bij incontinentiemateriaal, verstuurd aan het derden...

Gezien het uitblijven van antwoorden op ons schrijven zich blijft continueren, zien wij ons genoodzaakt om opnieuw zorginspectie in kennis te stellen van onze klachten en verzuchtingen.

Tonia: "Schande..."
"Maar toch..., dat is schande, schande! Dat hebben ze niet te doen. Dat recht hebben ze niet. Dat zijn hun zaken niet. Met mijn brieven hebben ze niets mee te maken. Daar hebben ze af te blijven. Dat gaat mij aan en niet hun. Dat moet geheim blijven voor ons. Maak daar maar werk van Herman", foetert Tonia verbolgen maar terecht als we haar telefonisch de schending van haar briefgeheim ter kennis brengen.

Of zou misschien een diepe, structurele vervreemding van elementaire rechten van een individu nog diep verankerd liggen in een achterhaalde, dictatorische kloostermentaliteit?

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

7/08/2011

BUURTFEEST HOUTHALEN-HELCHTEREN

Ondersteunende woorden en zelfbereide limoncello op buurtfeest in bronweg

Het gezellige buurtfeest in de bronweg is in Houthalen-Helchteren een jaarlijkse traditie geworden. Een rommelmarkt, kinderanimatie, live-muziek, eetstandjes en cocktailbar zorgen voor een gevarieerd aanbod van aangename verpozing.

oudste ex-inwoonster van Houthalen-Helchteren
Als oudste ex-inwoonster van de gemeente gaf de 103-jarige Tonia geen forfait, hetgeen haar talloze persoonlijke felicitaties opleverden van ex-dorpsgenoten, gepaard gaande met ondersteunende woorden voor haar mantelzorgers. Tot vorig jaar woonde Tonia immers als oudste inwoonster gedurende 11 jaar in het rusthuis Vinkenhof, vooraleer zij door het OCMW uitgevaardigd toegangsverbod voor haar mantelzorgers, werd weggepest.
"Ze zijn u hierboven vergeten om je te komen halen", grapt een dame nog die Tonia's leven en perikelen nauwgezet volgt. "Maar ge hebt hier waarschijnlijk nog een taak te vervullen...".

lekker...
Ook dit jaar was een ontspannende sfeer tekenend voor dit buurtgebeuren. Ondersteund met wandelstok legt Tonia zonder probleem de rommelmarktpiste af, om zich even later een paar zelfbereide limoncello's (Italiaanse vruchtenlikeur op basis van citroenen) bijzonder te laten smaken. En dat geldt zeker ook voor ons, met inbegrip van de door de mannenkookclub bereide paella...

terug naar boven

21/07/2011

BUURVROUW RUSTHUIS IMMADI JARIG

21 juli ook persoonlijke feestdag
voor toeverlaat Mia

Samen met de nationale Belgische feestdag is 21 juli ook geagendeerd als verjaardag van Tonia's vriendin in rusthuis Immadi. Zuster Mia is niet enkel Tonia's overbuurvrouw, maar ontfermt zich persoonlijk over het welbevinden en het (ver)helpen van dagdagelijkse praktische probleempjes van haar hoogbejaarde medebewoonster. Honderden steken raapte Mia op wanneer Tonia hopeloos vastliep met haar breiwerken. 
Vandaag wordt Mia 87. Een goede gelegenheid om, naast de felicitaties, haar ook van harte te bedanken om er te zijn als steun en toeverlaat van Tonia.
Zuster Mia maakte zich jarenlang verdienstelijk in het onderwijs al leerkracht. Ook als missiezuster in het voormalige Congo, waarover ze uitgebreid herinneringen ophaalt...

zuster Marie-Armande
Na een uitgebreide tuinwandeling bezoeken we ook nog even zuster Marie-Armande (roepnaam Mondje). Zij maakt ook deel uit van de leefgroep St.-Elisabeth, waar Tonia gehuisvest is. In de aanpalende normaalschool Kindsheid Jesu gaf Mondje ooit nog les aan een zus van Herman. En samen met haar spontaniteit en openhartigheid, maakt haar guitige uitstraling altijd weer opnieuw indruk op ons...

terug naar boven

26/06/2011

'ZONHOVEN TRAPT DOOR - 2011'

Tonia claimt extra kus van Will Tura :-)

103-jarige apetrots op persoonlijk contact met bekendste Vlaamse artiest

Zonhoven trapt door...
De jaarlijkse zomerhappening 'Zonhoven trapt door' - editie 2011 - zorgde zondag voor veel plezier en een bijzonder opwindend moment voor de 103-jarige Tonia. "Het was een prachtige dag voor mij. Zoiets had ik nooit verwacht. Den hemel is bij ons geweest. Het weer en alles heeft meegewerkt", zo omschrijft Tonia de 26^ste juni van 2011.
Al eerder genoot Tonia met volle teugen van Zonhoven trapt door - 2008...

Ik ben zo eenzaam zonder jou
Mede door haar 52-jarig kloosterverleden heeft Tonia beslist geen uitgebreide muziekervaring of -kennis. Maar enkele songs van Will Tura kunnen haar meteen beroeren tot vocale interactie. Zo heeft 'Ik ben zo eenzaam zonder jou' op Tonia nog net zo'n impact, zoals deze song van Tura dat tientallen jaren geleden had (en nog kan hebben) op honderdduizenden Vlamingen en Nederlanders.

Veel van Tura's songs vertolken immers herkenbare emoties die door een boeiende muzikale omlijsting nog eens extra worden bekrachtigd. Ze leggen een verwoording of beleving van persoonlijke ervaringen of gevoelens binnen handbereik. Deze vereenzelviging zal zeker niet vreemd zijn aan het gigantisch en nog steeds actueel succes dat Will Tura mag oogsten, zoals dat ook vandaag nog eens te onderschrijven viel. En een en ander schept natuurlijk ook een virtuele band met de uitvoerder...

Will Tura en Tonia (103)   (foto: Jean-Paul Magdelijns)

Tura life
Dat het bijwonen van een life concert van Will Tura enkel een prettige ervaring kan inhouden, mocht blijken uit het enthousiasme van de menigte, waar ook wij deel van mochten uitmaakten. Zowel ritmische als auditieve invullingen vanuit het publiek illustreerden volop hun samenhorigheid bij deze Tura-ervaring en werkten op hun beurt prikkelend voor jong en oud. En de laagdrempelige toegang van de songteksten in eigen taal, samen met de authenticiteit van de uitvoering, maken Tura's liedjes ook voor Tonia tot een onvergankelijke bron van vermaak.

kussen van Will Tura
Tonia had het nooit kunnen dromen, maar met enige organisatorische medewerking mocht zij als 103-jarige belanden in de VIP-ruimte, hetgeen haar even later  in de mogelijkheid stelde om, als onvergetelijke ervaring, een persoonlijk onderonsje met de bekende artiest te onderhouden. Maar tijdens een felicitatiekus van Will voor haar bijzonder hoge leeftijd, meende Tonia tot grote hilariteit van de aanwezigen te mogen claimen, dat ze recht heeft op meer dan één kus van deze Bekende Vlaming, hetgeen de onvervaarde Tonia meteen twee extra zoenen opleverde :-). En of dat allemaal niet mooi genoeg was op één dag, ontving Tonia ook nog een specifiek geschenk van Luigi, dat Will Tura prompt signeerde.
Opnieuw grappig wordt het wanneer een van Tura's medewerkers Tonia aanmoedigt met de woorden dat "De eerste honderd jaren de moeilijkste zijn" en Tonia ad rem repliceert met de vraag: "O ja? Hoe kan jij dat weten?" Maar met "Ik weet dat van Onze-Lieve-Heer, die is me dat komen zeggen", krijgt Tonia lik op stuk :-)

terug naar boven

6/06/2011

ROMMELMARKT PRINSENHOF

Rommelmarktbezoek Kuringen
maakt oude bekende blij...

Tonia: "t' Is goei weer..."	"'t Is goei weer", lacht Tonia als we rondslenteren op de jaarlijkse rommelmarkt te Hasselt-Kuringen. En "nee, ik heb het niet te warm" krijgen we als reactie, wanneer we puffend met regelmaat wat extra langer blijven staan in de schaduwrijke omgeving van de aanwezige bomen rondom het terrein Prinsenhof. Zelden smaakte een goed gekoelde Ice-Tea zo verfrissend als onder de opgestelde zonnetent, waar we een uitgebreid gesprek voeren met een boeiend koppel uit Hechtel. Nog even goeiedag zeggen tegen verpleegster Christa en voor een weggeefprijsje tikken we een paar dierenbenodigdheden op de kop... Maria Liefsoens Een blij moment volgt als Maria Liefsoens Tonia herkent en haar vreugde uit over het onverwacht weerzien. Maria is een van de dochters van Tonia's vroegere buurman 'de koster', toen ze nog in Spalbeek gehuisvest was. Elke dag en duizenden uren vertoefde Tonia bij deze buurman en zijn vrouw, met wiens hele familie ze erg close was. Tonia en Maria bleven zo'n twintig jaren uit elkanders oog en Maria drukt dan ook haar grote verbazing uit over Tonia's 103-jarige leeftijd en de vaardigheden waarover ze nog steeds beschikt. Tonia glundert trots en mag binnenkort alvast een bezoekje van Maria verwachten... struisvogels Dieren hebben Tonia steeds gefascineerd en wanneer we tijdens het huiswaarts keren een private ren met een aantal struisvogels passeren, gaat dit Tonia niet ongemerkt voorbij. "Kijk wat een grote vogels! Die heb ik nog nooit gezien. Ze zijn zelfs groter dan ikzelf...", roept Tonia. Een goede reden om even halt te houden en haar deze dieren wat dichterbij te laten observeren. En wanneer Hildegard wat fris gras offreert en een van de vogels net wat verder  toehapt dan ingeschat, leidt dit tot groot jolijt van Tonia en Herman... :-)
Maria Liefsoens is blij om Tonia terug te zien...
"Wat een grote vogels"

terug naar boven

26/05/2011

GOUDEN BRUILOFT

terug naar boven

15/05/2011

OPENDEURDAG HERCKERHOF MET VERRASSENDE KAPSELS

Tonia gefascineerd door verrassende
 kleuren en vormen van kapsels

"Maar voor mezelf zou ik het niet graag willen. Daar ben ik immers
 te oud voor...", excuseert Tonia zichzelf geruststellend
 

terug naar boven

12-15/04/2011

NIEUW LEVEN EN ALLES WORDT GROEN...

Bezoek aan vrienden in voormalig rusthuis Vinkenhof

"kom vlug terug..."
"Het doet me plezier om hen weer te zien en ik hoor nog bij hen thuis", aldus becommentarieert Tonia haar bezoek op 14/4 aan haar voormalig rusthuis Vinkenhof te Houthalen, waar ze 11 jaar verbleef. En dat deze gevoelens wederzijds zijn voor een aantal ex-medebewoners en personeelsleden, liet zich voelen.
"Kom maar heel gauw terug", benadrukken Maria Stevens (89) en Jos Heyns (83) na een warmhartig bezoek, waarbij Maria Tonia trots twee zelf gehaakte onderleggertjes in de hand stopt, als aandenken voor hun vriendschap. En bezorg ons a.u.b. een afdruk van de net gemaakte foto en plaats ze gerust op Tonia's website, beklemtonen Maria en de momenteel bedlegerige Jos.
Nog steeds stellen bewoners de vraag of Tonia terugkomt of is hen de ware toedracht van de verhuis niet bekend. "Ze hadden beter het bestuur van het rusthuis de laan uitgestuurd in plaats van jullie buiten te werken", uit een bewoonster zich die verder aangeeft: "ik probeer van mijn rusthuisverblijf maar het beste te maken, omdat ik mijn kinderen niet tot last wil zijn...".
En afgezien van een paar personeelsleden die zich blijkbaar geen houding weten te geven met het bezoek van Tonia en Hildegard, of zelfs ronduit Tonia's begroeting negeerde in de inkomhal, vond verpleegster Helmonda wel ruimte voor een warme knuffel. Ook kinesist Jan, die Tonia intensief revalideerde na haar dijbeenbreuk in 2009, had zeker een hartelijk woordje over voor zijn oude patiënte. "Amaai..., ge loopt zelfs terug met uw stok, zie ik. Ge zijt er blijkbaar niet op achteruit gegaan", vleit Jan Tonia, die meteen een paar vroegere kine-oefeningen imiteert. "Enkel jammer dat ik verpleegster Marie-Jeanne nog niet heb kunnen terugzien...", besluit Tonia.
Een reeds jarenlange medewerker op vrijwillige basis stak zijn verontwaardiging over het toegangsverbod, dat de 103-jarige Tonia op het einde van haar leven noopte te verhuizen, niet onder stoelen of banken. "Jullie zijn misschien wel kritisch, maar de houding van het bestuur slaat nergens op. Ze kunnen zich niet openstellen voor kritiek...".
Met een "Dankuwel voor de lekkere koffie en zet hem al maar klaar voor de volgende keer...", sluit Tonia het cafetariabezoek af.

wat is pedofiel?
Met de woorden "Ik ben geen pedofiel", leest Tonia aan de overkant van de ontbijttafel de krantenkop ondersteboven op de voorpagina van 'Het Belang van Limburg' van 15/4 luidop mee, en verzoekt ze om uitleg. "Iemand die zich seksueel aangetrokken voelt tot kinderen en zich daar mogelijk ook aan bezondigt", verduidelijken we. Dat het hier bovendien een bisschop betreft, laat Tonia verontwaardigd het hoofd schudden. "Hij moest zich schamen om zoiets te doen. Dan kan niet, in geen geval en daarmee is alles gezegd. Wij proberen ons best te doen en hij verbrod het...", sakkert Tonia.
"In ons rusthuis Immadi hebben we op vrijdag ook een 'krantenbabbel' en dat doet goed, want wij weten van niets en zo horen we nog wat van hetgeen er in de wereld gebeurt", zo vertelt Tonia.

terug naar boven  -  directe link naar dit artikel

4/04/2011

GEBREK AAN WARME ZORG: VELE RUSTHUIZEN IN ZELFDE BEDJE ZIEK?

Annemie Peeters:
"Het ligt natuurlijk allemaal heel 'gevoelig' als je opmerkingen hebt bij de
manier waarop je oude mama of papa in het rusthuis worden verzorgd..."

terug naar boven

17/02/2011

1 op 15.568 LIMBURGERS is 100+

Tonia (103) derde oudste Limburger

Limburg telt 58 eeuwelingen
bron: Het Belang van Limburg - 17/2/2011

Limburg telt vandaag (op 17/2/2011) 58 eeuwelingen, zo blijkt uit een rondvraag van de redactie van de krant 'Het Belang van Limburg' in de hele provincie. De oudste inwoner van Limburg is de 105-jarige Irène Reniers uit Klein-Gelmen. Zij nam de titel 'oudste van de gouw' over van de pas afgelopen week overleden Clarisse Van der Brugge (106) ut Borgloon.

Het aantal honderdplussers in de provincie Limburg stijgt overigens. Ook eind 2004 legde de redactie van deze krant haar oor al te luisteren bi de Limburgse gemeentesturen. Toen bleef de teller op 51 eeuwelingen steken. Nu, zo'n zes jaar later, zijn er dat precies 58 geworden. Een stijging met bijna 14 procent dus. Een beetje hoofdrekenen maakt bovendien duidelijk dat er voor iedere 14.568 Limburgers één vrouw of man ouder is dan honderd.
Oudste van de provincie, sinds deze week, is dus Irène Reniers uit Heers. Maar niet zo heel veel jonger zijn Irma Creten (104) en Antonia Nouwens, allebei uit Hasselt. Al worden deze dames voorbijgestoken door de 108-jarige Fanny Godin, die net over de provinciegrens (in Zoutleeuw) woont. De kranige vrouw slingerde tijdens de kerstperiode nog in haar rolstoel over de Hasseltse schaatspiste.
En de mannen: waar zijn die dan, vraagt u zich misschien af? Tja, op het vlak van leeftijd blijven de vrouwen echt wel het hoge woord voeren. Limburg telt slechts elf mannen ouder dan honderd, tegenover 47 vrouwelijke eeuwelingen.

klik op afbeelding voor groter

terug naar boven

20/03/2011

EETDAG HERCKERHOF

Tonia geniet van uitje naar
 restaurantdag Herckerhof

Naar jaarlijkse gewoonte steunen we de restaurantdag van de school Herckerhof te Herk-de-Stad, de school waar Hildegard aan verbonden is. En Tonia maakt daar ook vandaag weer opnieuw prominent deel van uit. Al vlug wordt ze benaderd door Valerie, die voor zichzelf een taak in de ouderenzorg voorziet. En dat die welbewuste keuze een ernstige basis heeft, licht Valerie ons verder toe. Tonia is alvast gecharmeerd door Valerie en mama Jacqueline is terecht trots op haar dochter...

De genoegdoeningen die spijs en drank, de aangename bediening, de ontspannen sfeer en de sociale contacten ons verschaften, zorgden voor een ontspannen uitje.
"Ik vond het een fijne dag en ga goed slapen", sluit Tonia de de avond af als we haar later in het rusthuis in bed helpen. "En wat een lief meisje was die Valerie toch.."

terug naar boven

14/03/2011

HILDEGARD AFGESNAUWD DOOR ZUSTER-OVERSTE

Verpleging vriendelijker en zusters-medebewoners hartelijk

maar zuster-overste blijft zich rancuneus en dictatoriaal gedragen

Natuurlijk hebben we geen volledig inzicht in wat er zich in het rusthuis tijdens onze afwezigheid afspeelt en dat hoeft ook niet. Tenminste als blijkt dat Tonia zich er elementair gelukkig kan voelen. Dan zijn wij dat ook en kunnen we ons wat meer focussen op onze eigen dagdagelijkse beslommeringen. 

De verhalen van Tonia tijdens onze dagelijkse telefonische contacten vormen, samen met hetgeen we zelf zien en ervaren in het rusthuis, voor ons een leidraad om Tonia's gevoel van welbehagen en kansen daartoe, te evalueren. En er is duidelijk een positieve wending, want de laatste weken stellen we tot blijdschap vast dat Tonia zich niet meer ventileert over haar verdriet en meer optimisme uitstraalt. Ze is erg blij dat ze haar maaltijden kan delen met haar medebewoners en voelt zich daardoor meer opgenomen in de groep en minder geïsoleerd... En als Hildegard vandaag in de kapel plaatsneemt tussen zuster Mechtilde en Tonia, is Tonia apetrots wanneer ze kan tonen met welke krachtige stem ze nog kan voorbidden... Leuk toch..., en het bevordert haar gevoel van eigenwaarde. Ook het beeld waarbij hoofdverpleegster Mireille zich onlangs ontfermde over een losgekomen knoop van Tonia's kleed, liet een goed gevoel na...

"Gij hebt hier niets te zoeken..."
Wanneer Hildegard Tonia vandaag omstreeks 16:00 uur een bezoek brengt, passeert ze de openstaande deur van de eetzaal waar zuster An in haar eentje in een rolstoel vertoeft. Met regelmaat wisselt Hildegard een woordje met zuster An of wipt zij eens binnen op haar kamer, want aangesproken worden of wat sociaal contact vrolijkt ook zuster An steeds op. Maar als Hildegard ook nu even tijd neemt voor een vriendelijk woordje met zuster An, komt de eveneens bejaarde zuster-overste Roseline zonder enige zinnige reden aangestormd en snauwt ze Hildegard af met de woorden: "Gij hebt hier niets te zoeken!". "Ge komt hier Tonia bezoeken en hou je daaraan. GIJ staat op uw strepen, maar IK ook!".
Dit onterecht afsnauwen leidt opnieuw tot verontwaardiging bij Hildegard, die zuster Roseline de vraag stelt wat er mis is met een vriendelijk woord tegen de invalide zuster An. Verder geeft Hildegard aan dat ze ook een blik wenst werpen op de lijst met de geplande animatieactiviteiten, die in de eetzaal wordt geafficheerd en de eetzaal overigens toch als polyvalente ruimte staat geduid, die voor elkeen toegankelijk is, niet? Mag het a.u.b. voor de bewoners een beetje aangenaam blijven..., zuster Roseline?

terug naar boven - directe link naar dit artikel

4/03/2011

EINDELIJK WAT LENTEZON NA HARDE WINTER

Invulling van eerste lentekriebeltjes...
 

Hoewel nog lichte nachtvorst flirten de de temperaturen de afgelopen dagen met 10° C en dat lokt naar buiten, zeker met de ijskoude winter en zware sneeuwval nog vers in ons geheugen. De botjes op bomen en struiken staan op uitlopen; de krokussen boren zich uit de grond tot volle glorie; de vogels oriënteren zich op een nakende huisvesting om hun kroost groot te brengen;...  En zelfs ons hondje lijkt buiten plots wat last van ADHD te hebben :-)

Die lenteoverdracht willen we Tonia als natuurmens niet onthouden en we halen haar voor een paar dagen op in het rusthuis. Tijdens een uitgebreid bezoek aan een tuincentra wordt Tonia nauw betrokken met de aankoop van groentezaden. De etalages met het uitgestalde plantgoed en tuinbenodigdheden, prikkelen extra het lentegevoel.
De volgende dag krijgen de erwtenzaden als eerste hun bedje in de moestuin en symbolisch gaat Tonia over tot een eerste zaadlegging.

Een opfrisbeurt is eigen aan een lentegevoel en voorafgaand aan het aanschaffen van een nieuwe outfit begeleidt Hildegard Tonia tijdens een uitgebreid bad en offreert ze een gelaatsverzorging. En als ook haarstyliste Arlette Steegmans bijdraagt aan de lenteopsmuk van Tonia, is het plaatje letterlijk van kop tot teen voltooid...

terug naar boven

06/02/2011

HOUVAST AAN ZUSTERS-MEDEBEWONERS

Zusters-medebewoners in Immadi
hebben warm hart voor Tonia

zuster Boniface: "Tonia is zo'n lieve..."
 

Dat de (voorbije?) discriminerende en sociaal beperkende ingrepen in het rusthuis Immadi zeker niet op het conto van de zusters-medebewoners van de leefgroep Elisabeth kunnen geschreven worden, was reeds bij aanvang van Tonia's verblijf  in rusthuis Immadi duidelijk. Meerdere zusters dragen Tonia zelfs een bijzonder warm hart toe en bekommeren zich waar mogelijk over hun 103-jarige huisgenote. En als het aan hen gelegen had, mocht zij met plezier reeds van bij haar opname in Immadi mee aan tafel...

'gemist aan tafel...'
"Tonia is zo'n lieve en doet met alles heel goed mee. Ze gaat dagelijks mee naar de misviering, bidt het rozenhoedje voor, vergezeld ons 's avonds naar de vespers... ", althans uit zuster Boniface haar sympathie voor Tonia. Een en ander laat zich bij ons de vraag stellen of zuster-overste zich dan misschien moeilijker kon aanpassen aan Tonia, dan wel deze laatste aan de leefomgeving in het rusthuis Immadi?
"En ik heb u gemist aan tafel", verwelkomt zuster Boniface Tonia als naaste tafelgenote, na haar logement in Zonhoven. "Als GIJ niet in de hemel komt...", vleit zuster Boniface Tonia nog, die meteen belooft "een plaatsje in de hemel vrij te houden" als ze eerder zou gaan.
Ook Tonia's overbuur zuster Mia voelt zich nauw betrokken met het welbehagen van Tonia en is niet enkel haar toeverlaat bij gevallen breisteken. Zuster Mia is zich tevens goed bewust van het lief en leed van Tonia en tracht haar op te vangen zo goed ze kan. En haar directe nabijheid aan de overkant van de gang, vormt voor Tonia een veilig toevluchtsoord.
Maar ook zuster Mechtilde, zuster Catherine en vooral zuster Armande (roepnaam Mondje) zijn Tonia erg genegen en dragen zeker ook onze sympathie weg.

terug naar boven

05/02/2011

2^de BEZOEK AAN EX-RUSTHUIS VINKENHOF NA TOEGANGSVERBOD

Tonia welkom op knie van Piedro

Als opkikkertje voor Tonia maakt Hildegard van het weekend gebruik, om Tonia's oude vrienden en ex-medebewoners in het rusthuis Vinkenhof op te zoeken.

Wanneer Piedro Tomassi op de eerste verdieping (waar Tonia eerder verbleef) Tonia met plezier laat plaatsnemen op zijn knie, voegt ook Tonia's ex-tafelgenoot Jef zich bij het gezelschap. Het wordt een openhartig gesprek en Tonia vertrouwt Piedro haar frequent verdriet en huilbuien toe. "Ge moet u daarover zetten", bemoedigt Piedro. "Er is misschien een tijd van huilen, maar ook weer een van lachen...", gaat Piedro verder terwijl hij aangeeft dat gevoelens van verdriet ook hem niet vreemd zijn.

En een portie lachen gaat zowat altijd gepaard met vriendin Maria Stevens, die enkele dagen geleden haar 89^ste verjaardag vierde. Felicitaties en een presentje worden overgemaakt en zoals tijdens een vorig bezoek beloofd, was Maria vandaag wel partij in het rusthuiscafetaria. Een live optreden van een accordeonist vrolijkte met een muzikale omlijsting het amicale samenzijn extra op.

Ook Theresia is blij om Tonia terug te zien en uit dat met een warme begroeting. "Ik mis je vooral als ik zit te breien", zegt Theresia. Spontaan biedt ze Hildegard aan, om ambachtelijk sokken voor haar te breien...

En uit de verslaggeving van Tonia achteraf blijkt ontegensprekelijk dat de sociale interactie de 103-jarige zichtbaar deugd gedaan heeft.
Met speciale dank aan OCMW-raadslid Mantels en minister Bourgeois...

Maria en Tonia

Tonia en Theresia

terug naar boven  -  directe link naar dit artikel

04/02/2011

MADELEINE OVERLEDEN

oud-medebewoonster
Madeleine Vinnis
overleden
 

We worden stil als we het overlijden van Tonia's ex-medebewoonster Madeleine Vinnis (89) vernemen. Madeleine was Tonia's ex-medebewoonster in het voormalig rusthuis Vinkenhof en als we haar op zondagavond na een weekendlogement terugbrachten naar het rusthuis, was het altijd uitkijken om even te vertoeven in het gezelschap van Madeleine en haar warmhartige en bezorgde familieleden. Wij zullen Madeleine blijven herinneren als een bijzonder innemende, stijlvolle, goedlachse en bescheiden dame en we zijn blij dat we haar, samen met Tonia, enkele weken geleden nog konden bezoeken. Madeleine was tevens een spirituele gebedspartner voor Tonia, en Tonia zal haar zeker ook op deze wijze gedenken...

Madeleine Vinnis werd geboren te Paal op 6 oktober 1921 en overleed te Houthalen op 3 februari 2011. Zij was gehuwd met Eugeen Degreef († 2007). Via deze deze weg condoleren wij nogmaals haar kinderen en familieleden met haar overlijden.

terug naar boven

29/01/2011

BITTERE REALITEIT IN RUSTHUIS IMMADI

Tonia mocht niet deelnemen aan viering van
100^ste verjaardag van haar vriendin Mechtilde

en moest alleen op haar kamer eten

Reageert 82-jarige zuster-overste frustraties af op 103-jarige Tonia?
 

maaltijden met medebewoners
Sinds afgelopen woensdag 26/01/2011 hoeft Tonia haar maaltijden niet meer in eenzaamheid te nuttigen op haar kamer, maar kan ze die samen met haar medebewoners delen. Weliswaar tegen de zin van de 82-jarige moeder-overste Roseline Van Gool, die zich hiertegen maandenlang verzette. Maar uiteindelijk diende moeder-overste zich noodgedwongen te schikken naar een inspectieverslag van Zorginspectie Vlaanderen, die Tonia's klacht als terecht beoordeelde.

intens triest...
Maar wanneer we Tonia naar dagelijkse gewoonte vanavond opbellen om even te informeren hoe de verjaardagsviering van zuster Mechtilde vandaag was verlopen, zijn we verbijsterd als we Tonia enkel horen schreien... Even later geeft Tonia aan dat ze volkomen overstuur is door de wijze waarop ze door moeder-overste Roseline werd bejegend. Wij schrikken behoorlijk en beloven Tonia om haar meteen te bezoeken...
Tien minuutjes later treffen we Tonia in rusthuis Immadi hulpeloos, huilend en met rood doorlopen ogen in bed aan. Haar stokkende woorden laten moeilijk begrijpen wat er precies aan haar verdriet voorafging, maar dat maakt in wezen weinig uit. Tonia's beleving vormt voor ons de essentie.
We begeven ons direct naar moeder-overste, maar Tonia heeft nog niet de moed om daarbij aanwezig te zijn.

"Luister niet naar de leugens van uw schone Antonia"
In de gemeenschappelijke living van de afdeling Elisabeth waar Tonia verblijft, weigert moeder-overste vooreerst elk gesprek. Toch komt het tot een ernstige woordenwisseling waarbij moeder-overste in alle toonaarden ontkent iets met Tonia's verdriet te maken te hebben.
"Tonia heeft een mooie dag gehad", probeert men ons te overtuigen maar wanneer we moeder-overste verzoeken om mee naar de kamer van Tonia te gaan om zich te vergewissen van haar groot verdriet, weigert ze dat en verbiedt ze zelfs de verpleging om met ons mee te gaan.
"Weet Tonia wel goed wat ze zegt?", tracht moeder-overste ons af te leiden. Maar op onze vraag waarom Tonia dan zo overstuur en huilend in haar kamer ligt, krijgen we geen antwoord.
"Pardon, wilt gij eens naar huis gaan. Ik bescherm mijn overste... En luisteren jullie niet naar de leugens van uw schone Antonia", komt plots een onbekende zuster Christa met directieallures zich mengen in het gesprek. Samen met de paar verpleegkundigen van dienst, willen ze met alle middelen moeder-overste bijstaan.
Plots zet moeder-overste Roseline het tv-toestel zo luid, dat er nog weinig verstaanbaars gezegd kan worden en wanneer we ons terug naar Tonia's kamer begeven, snauwt moeder-overste Roseline ons in de gang nog na: "Ga terug naar Houthalen, daar hebt ge het ver gebracht...!".

We besluiten om Tonia mee naar Zonhoven te nemen, om haar te laten bekomen van haar emoties en bij het passeren in de gang wijst Tonia zuster-overste pertinent aan als bron van haar verdriet. "Da's niet schoon van u, want zij (overste) zorgt altijd aan tafel voor u", tracht verpleegster S. Tonia nog te manipuleren via schuldgevoelens. Dat het 'altijd helpen aan tafel' met een grote korrel zout dient genomen, mag duidelijk zijn als je weet dat Tonia nog maar sinds drie dagen mee aan tafel mag, samen met andere medebewoners en moeder-overste... Voordien werd zij zeker dus niet geholpen door de overste.

terug bekomen...
Thuis ventileert Tonia haar emoties van haar af. "Direct na het avondeten was ik even alleen met moeder-overste in het keukentje, naast de refter. Ze snauwde me zo af, dat ik begon te huilen. Pas toen hield ze op. Op die manier kan ik daar niet blijven, Herman. Dan nog liever dood", vertelt Tonia.
"Als er niemand anders bij is, durven ze grommen en blazen ze er maar uit wat ze kwijt willen. Ik heb dan zo'n verdriet dat ik verkramp en niets meer weet wat te zeggen...". "En toen die blonde verpleegster (J.) me gisterenavond in bed hielp terwijl ik huilde, repte ze met geen woord over mijn verdriet. Probeer dan maar te slapen...", zucht Tonia.

'dementie' als excuus - Tonia als geloofwaardige informatiebron uitschakelen
Maar het houdt niet op... Wanneer Hildegard Tonia zondagavond terugbrengt naar rusthuis Immadi en er nog een gesprek gevoerd wordt met verpleegster S. en J. aangaande gisterenavond, proberen deze Hildegard ervan te overtuigen dat Tonia sinds haar verblijf in rusthuis Immadi er qua dementie behoorlijk op achteruit is gegaan. Terzelfdertijd pogen ze ook het verdriet en boosheid van Tonia te linken aan haar 'ongecontroleerde' emoties, die samenlopen met haar dementieel afglijden.
Het is stuitend om te moeten aanhoren dat Tonia's manueel en verbaal aanwijzen van moeder-overste als bron voor haar verdriet, slechts een gevolg zou zijn van Tonia's dementie. Vanuit haar dementieel patroon zou Tonia zich fixeren op moeder-overste als boosdoener, tracht men ons te overtuigen.

Daar gaan we absoluut niet mee akkoord. Uit ervaring weten we dat Tonia's boosheid of verdriet wel degelijk samengaat met een oorzakelijk verband, dat men hier naar ons inziens probeert te verdoezelen. Zoals bv. de significante wijze, waarop Tonia niet wordt opgenomen in de groep en de autoritaire gedragingen van moeder-overste.
Vooreerst is het ons duidelijk dat het sociaal isolement en de discriminerende bejegening dat rusthuis Immadi Tonia al maanden opdringt, haar zeker niet ten goede komt en haar belastend en onnodig extra desoriënteert. Een onteigening van dit meest belangrijke (sociale) houvast brengt Tonia in een neerwaartse spiraal en de daarbij aansluitende angsten en spanningen intensiveren enkel haar momenten van desoriëntatie. Zeker als je onthoudt dat Tonia nog maar pas brutaal werd afgesneden van haar eerder sociale omgeving in Houthalen.
"Maar jullie bedoelen het misschien goed voor haar", vervolgt J. alsof haar zienswijze onze ervaringen en onze eigen visies ver overstijgt. En hoewel wij er ons terdege van bewust zijn dat we voor Tonia ontegensprekelijk zowat het belangrijkste houvast vormen op het einde van haar leven, zeker in het kader van haar isolerende bejegening in het rusthuis, meent verpleegster J. ons te doen geloven dat we beter meer afstand nemen van Tonia en haar niet zo vaak zouden komen ophalen. Merkwaardige interpretaties overigens, want we leveren Tonia na een logement in Zonhoven meestal goedgemutst af in het rusthuis, maar zien haar vaak als een wrak en uitgehongerd naar sociaal contact terug... Idem dito moeten we Tonia bij de meeste telefonische contacten terug opbeuren, om een depressief afglijden te voorkomen.
Enigszins belerend wil J. er ons ook nog voor waarschuwen, dat Tonia bepaalde situaties (onbewust) zou ensceneren, met als doel onze aandacht te trekken. Bizar adviseert J. ons daarbij zelfs om niet op Tonia's verdriet in te gaan (!). Maar ook daar sluiten we ons niet bij aan en wij menen dat de duiding van Tonia's dementiegraad een inschattingsfout van J. inhoudt.
Tenslotte tracht J. in een ultieme poging Hildegard aan te sporen om haar excuses aan te bieden aan moeder-overste Roseline. Het omgekeerde lijkt ons meer aangewezen, om meerdere redenen waar we nu niet verder op ingaan.

Verder zou het natuurlijk ook bijzonder handig zijn om Tonia's dementie als dermate dramatisch te definiëren, dat haar woorden en belevingen legitiem kunnen ontkend worden als niet meer relevant. Daarbij zou Tonia niet enkel niet meer ernstig hoeven genomen te worden en als geloofwaardige informatiebron uitgeschakeld worden. Maar gelijktijdig zou een dergelijk uitgangspunt natuurlijk ook verantwoordelijken voor Tonia's opgedrongen isolement of foute bejegening, kunnen vrijpleiten of indekken. En kritische opmerkingen van Tonia of haar mantelzorgers kunnen meteen gedegradeerd als fabeltjes.
Maar bovenal zou deze denkpiste tevens Tonia haar eigenheid en menswaardigheid ontnemen.

Reeds 7 jaar geleden (2004)  probeerde een vroegere hoofdverpleger in Tonia's voormalig rusthuis Vinkenhof ook al vanuit zijn 'professionele benadering' Tonia te muteren naar een gesloten afdeling voor zwaar dementerenden.  Meer dan een jaar later weerlegde neurologe dr. De Klippel dit advies ten stelligste.
En zelfs minder dan een jaar geleden kreeg Tonia door geriater dr. Delva nog een maximum score toebedeeld voor taal en inprenting (bevattingsvermogen)...

Tonia wordt als 103-jarige misschien begrijpelijk geplaagd met een verlies van haar kortetermijngeheugen en desoriëntatie, maar beschikt naar onze volste overtuiging nog steeds over haar verstandelijke vermogens. Al jaren verblijft Tonia op jaarbasis verschillende maanden in ons gezin en onderhouden wij dagelijks telefonisch contact met haar. We menen aldus erg goed voeling te hebben met haar potentiële vaardigheden en zorgbehoeften. Eveneens kunnen we getuigen van Tonia's uitgesproken sociale vaardigheden en dat een intelligente en zinnige conversatie met haar nog bijzonder goed mogelijk is. Haar gevatte uitspraken kunnen ons nog steeds met verstomming slaan. Weliswaar voorwaardelijk, indien Tonia zich in een veilige en geborgen omgeving gedragen voelt...

'Tonia is een stoute vrouw'
Helemaal te gek wordt het als plots zuster Christa weer komt aandraven. Ditmaal met nog grovere beschuldigingen aan het adres van Tonia, dan gisterenavond. "Tonia is een stoute vrouw en heeft revanche genomen omdat ze gisteren niet mocht deelnemen aan de 100-jarige viering van zuster Mechtilde. (!) Met deze woorden praat zuster Christa haar eigen mond voorbij en bevestigt ze daarbij de nog steeds voortdurende discriminatie en het buitensluiten van de 103-jarige Tonia in haar leefomgeving. Het is werkelijk bedroevend, pijnlijk en harteloos om te vernemen dat Tonia gisteren tijdens de 100-jarige viering van haar vriendin zuster Mechtilde, eenzaam op haar kamer moest eten. "Het is immers ONZE 100-jarige", gaat zuster Christa nog verder.
Het maakt ons bovendien boos dat ons gisteren nog in het rusthuis leugenachtig werd voorgehouden, dat Tonia de hele dag had mee gefeest en een fijne dag had gehad....
De christelijke inspiratie in deze kloostergemeenschap van de zusters van Kindsheid Jesu, lijkt ons hierbij wel heel erg zoek...

rusthuisdirectie...
Rusthuis Immadi ressorteert onder de Zusters Kindsheid Jesu en zuster-overste Roseline Van Gool is de overste van de Zustergemeenschap op de afdeling Elisabeth, die oorspronkelijk enkel door religieuzen werd bevolkt.  Nog steeds geeft rusthuis Immadi voorrang aan religieuzen maar wegens toenemende leegstand wenste de voorziening zich ook open te stellen voor niet-religieuzen en verblijven er ondertussen ook 2 priesters en 4 leken, waaronder Tonia. In principe werd op 1/9/2010 mevr. Chantale Theunkens als niet-religieuze (deels) aangeduid als dagelijks verantwoordelijke voor de WZC-voorziening, een taak die nog steeds deels en in realiteit eerder geheel wordt waargenomen door zuster-overste Roseline (82). Eveneens op 1/9/2010 werd er een animatrice aangesteld voor 30/38 prestaties.
Sinds de terechtwijzing van Zorginspectie na een klachtenformulering, blijft Tonia helaas de enige niet-religieuze, die haar maaltijden mag gebruiken in gezelschap van haar medebewoners.

(Ter ondersteuning van een correcte weergave van de gesprekken, werden deze gemonitord)

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel

25/01/2011

2 VRIENDINNEN DEZELFDE DAG JARIG

klik op afbeelding voor groter

medebewoonster en vriendin
zuster Mechtilde wordt 100

ook Maria Stevens (89) vandaag jarig

eeuwelingenduo
"Ik hoop dat ik het haal, want je weet maar nooit...", lachte Tonia's vriendin en medebewoonster zuster Mechtilde nog enkele maanden geleden. Maar sinds vandaag kan iedereen haar volop feliciteren met haar 100^ste verjaardag. Zuster Mechtilde is nog erg bij de pinken, karaktervol en opmerkzaam voor alles wat er zich in haar omgeving afspeelt. En weliswaar met een zekere vrolijkheid, toch zal zuster Mechtilde (geboren als Maria Bielen) niet snel verlegen zitten om gevat en spontaan uiting te geven aan haar eigen visie of ervaringen.
Het klikte meteen tussen zuster Mechtilde en Tonia, toen zij op 16/6/2010 haar intrek nam in rusthuis Immadi en haar dagelijkse bezoekjes vormen steeds een moment van blijdschap voor Tonia.
Samen vormen beide dames nu het eeuwelingenduo in dit rusthuis.

ook Maria Stevens (89) vandaag jarig
Maar ook Maria Stevens, Tonia's vriendin en ex-medebewoonster in voormalig rusthuis Vinkenhof, is vandaag jarig. Zij mag 89 kaarsjes uitblazen en Tonia's persoonlijke felicitaties zullen ook hier niet lang uitblijven.

Je twee nauwste vriendinnen op dezelfde dag jarig, wat een toevalstreffer...

terug naar boven  -   directe link naar dit artikel

19/01/2011

2^de OVERWINNING VOOR TONIA IN ENKELE DAGEN

Zorginspectie vindt klacht m.b.t. Tonia's isolement
tijdens maaltijden in rusthuis Immadi terecht

ook communicatie met mantelzorgers moet beter
en voltijdse animatrice moet beschikbaar zijn
 

eindelijk verslag zorginspectie
Een bijkomend verzoek, zowel telefonisch als via e-mail, leverde ons vandaag eindelijk het verslag op van het gevolg dat zorginspectie verleende aan onze klachtenbrief van 9/11/2010.  Op 19/11/2010 bracht zorginspectie in de persoon van inspecteur Tom Lathouwers een onaangekondigd bezoek aan het rusthuis IMMADI van de zusters Kindsheid Jesu.  We verheugen ons op de bevestiging van de gegrondheid van onze klachten door zorginspectie, maar betreuren het evenwel om daarvan pas 2 maanden later op 19/01/2011 van op de hoogte te worden gebracht. Zeker gezien het verslag reeds op 24/11/2010 beschikbaar was en gezien de hoge leeftijd van de 103-jarige Antonia Nouwens.

rusthuis IMMADI reageerde via advocatenkantoor
Na maanden vruchteloze pogingen en aangetekend schrijven ter opheffing van Tonia's isolement tijdens het maaltijdengebeuren, ontvingen we op 3/01/2011 een schrijven d.d. 22/12/2010 van advocatenkantoor AP&C. Daarin werd tot onze verwondering gesteld dat het rusthuis IMMADI plots voorstelt om rond de tafel gaan zitten, om 'één en ander uit te klaren'. Irrelevant en gelijktijdig werd in het schrijven verwezen naar onze 'bijzonder problematische verhouding met het vorig rusthuis', onterechte publicaties op deze website (?) en dat rusthuis IMMADI het niet zo ver wil laten komen...
Op zich goed nieuws, al vermoedden we dat de plotse bereidwilligheid van IMMADI tot onderhandelen niet vreemd is aan de inspectie d.d. 19/11/2010. We wensten dan ook  eerst het verslag van zorginspectie af te wachten, om verdere zinloze gesprekken te vermijden. Aldus formuleerden we ons antwoord dezelfde dag nog aan AP&C en betreurden wij de indirecte weg die IMMADI verkoos tot communicatie.
Maar gesterkt door het verslag van zorginspectie zullen we nu de belangen van Tonia beter en consequent kunnen behartigen, waarbij we misschien ook andere medebewoners gelukkig kunnen maken.

2^de overwinning voor Tonia in enkele dagen
Nadat Tonia afgelopen zondag, na de opheffing van het toegangsverbod voor alvast één van haar mantelzorgers, eindelijk in menswaardige omstandigheden terug haar vrienden kon omhelzen in het voormalig rusthuis VINKENHOF waar ze gedurende 11 jaar verbleef, is de nakende beëindiging van haar gedwongen isolement tijdens haar maaltijdengebruik in rusthuis IMMADI een feit.
"Het gaat goed vooruit...", verkneukelt Tonia zich tijdens Hildegard's bezoek, die vandaag (19/1) evenwel vaststelt dat Tonia's maaltijden nog steeds op haar kamer wordt geserveerd. En bij het ophalen van Tonia's dienblad kan er door verpleegster Sandra zelfs geen beleefdheidgroetje vanaf, voor Tonia's bezoek.
We zullen het rusthuis IMMADI formeel aanschrijven aangaande de besluiten van zorginspectie...

terug naar boven   -   directe link naar dit artikel