ga hier of via het menu naar
TONIA VANDAAG in ander jaar
Op deze pagina, die frequent
geüpdate wordt, kan je allerlei weetjes,
LEUKE ANEKDOTES of meer
ERNSTIGE belevenissen uit het dagelijkse leven van Tonia en haar
directe leefomgeving vernemen.
(scroll van onder naar boven op deze pagina voor een
chronologische volgorde - klik op een afbeelding voor groter of
filmclipje)
25/12/2013
KERST 2013
Winterland
Hasselt laat
kerstlichtjes fonkelen in Tonia's ogen
Lekker gezellig kerstavond doorbrengen
bij Herman en Hildegard kan voor Tonia
slechts een tijdelijke optie zijn. En na
het volgen van een misviering voor de
buis op kerstdag houdt Tonia het
binnenzitten liever voor bekeken en
hongert ze naar actie. "En
waar gaan we nu naartoe?",
zo wijst de oudste Limburger als de ster
van Bethlehem, ons de weg naar
Winterland te Hasselt :-)
Neen,
tandarts Ragy moest vandaag haar oudste
patiënte alvast letterlijk geen tandje
bijsteken tijdens haar consultatie, maar
eerder wat wegnemen. Vakkundig werden
een paar pijnlijke drukpunten die
zorgden voor irritaties en steeds
weerkerende aften, op verborgen plaatsen
weggeslepen. "Het voelt nu veel
beter", zo lachte Tonia even
later voldaan haar tandjes bloot :-)
Marcel Jeurissen
(89):
vriend, vurige fan van Tonia
en nog zoveel meer...
Niet zozeer als familielid
maar vooral als vriend des
huizes betekende het
overlijden van Marcel
Jeurissen op 28/09/2013 ook voor ons een
persoonlijk verlies.
eigenzinnig en
mee met de tijd
Marcel, een rasechte
Zonhovenaar in hart en
nieren, was een man
van zijn tijd. Met
nieuwsgierigheid en grote
gedrevenheid wist hij zich
zelfs op relatief hoge leeftijd
nog vertrouwd te maken met
informatica. Zijn dagelijkse
mailtjes in onze mailbox
getuigden daarvan.
Niets of niemand kon zijn
volharding in zijn opzet
laten wankelen. En tot
recent en als een volleerd
technicus compileerde Marcel
nog video's of scande hij
unieke foto's uit de oude
doos, voor bijvoorbeeld de heemkundekring
in Zonhoven.
Marcel leefde en liet
zich niet leven. En zijn
lieve echtgenote Rosa (†
2011) maakte dit mede
mogelijk.
Tot bijna zijn laatste dagen
bleef Marcel Jeurissen trots
en vastberaden de regie van
zijn eigen leven in
handen houden,
tot een amper
paar weken
verblijf in
rusthuis
Bloemelinge te
Zolder, daar
bruusk een einde
aan maakte...
open-minded
Maar we zullen
ons Marcel ook
vooral blijven
herinneren als
open-minded en
een spontane, boeiende
persoonlijkheid.
En de onomwonden
wijze waarop
Marcel zich
straight uitte,
aanvaardde hij
evenzeer van
zijn
gesprekspartner.
Een humoristische
kwinkslag of
grapje zorgde
dat
gespreksonderwerpen
vrolijk bleven.
Als gevoelsmens
was voor Marcel
geen enkel thema
taboe en zelfs
de meest
persoonlijke
zielenroerselen
mochten aan bod
komen tijdens
wederzijdse
bezoekjes aan
onze woningen,
die slechts een
paar straten van
elkaar
verwijderd
lagen.
generatiekloof onbestaand
Een en ander schiep een
diepere vriendschapsband
waarbij geen sprake
kon zijn van enige
generatiekloof, maar
wederzijds respect en
inlevingsvermogen het
basisingrediënt vormde voor
een warmhartige omgang.
vurige fan van Tonia
Marcel
was ook een vurige fan van
Tonia. Met veel
hartelijkheid en
enthousiasme
verwelkomde hij de eeuwelinge wanneer zij
hem in het bijzijn van
Herman en Hildegard een
bezoekje brachten te
Zonhoven. Elk (kranten- of
website)artikeltje aangaande
Tonia volgde hij op de voet
en bij haar
verjaardagsfeestjes behoorde
hij tot de nauwste intimi.
En Tonia kon volop genieten
van Marcels aandacht of
aanwezigheid.
12/11/2010 - Op ziekenbezoek
bij echtgenote Rosa
Bedankt Marcel...
Voor je
vertrouwen
en
je openhartigheid,
je mailtjes, je bezoekjes
en je
vriendschap,
Maar ook voor je
kookkunsten
waar
we mochten van
genieten,
je sympathie voor
Tonia
en voor al datgene
wat we
de afgelopen jaren
voor
elkaar betekenden.
We missen je!...
Tonia, Herman & Hildegard
4/03/2011 - Een
moment van
troost bij
Tonia, kort na
het overlijden
van zijn
echtgenote Rosa
13/11/2011 -
Tonia's 104de
verjaardag - Marcel zingt mee
uit volle
borst...
25/03/2012 -
Bijbabbelen in
de lentezon
tijdens een
spontaan
bezoekje
13/11/2012 -
Marcel zet Tonia
in de bloemetjes
op haar 105de
verjaardag
(foto: JP
Magdelijns)
22/09/2013 -
Tonia bezoekt Marcel een laatste
maal in
rusthuis
Bloemelinge
4/10/2013 - Een
laatste
afscheid, een intiem
moment op het
kerkhof...
Mantelzorgers oudste Limburger gaan vrijuit na
jarenlange procedures wegens 'laster en eerroof'
door OCMW-Houthalen-Helchteren
OCMW-secretaris veroordeeld tot
betalen gerechtskosten
De Correctionele Rechtbank van
Hasselt heeft bij vonnis van 20 september 2013
zichzelf onbevoegd verklaard in twee dossiers welke
al jarenlang aanslepen en waarin Zonhovenaar Herman
Bielen als mantelzorger van de ondertussen oudste
Limburger Antonia Nouwens (105) ervan beticht werd
lasterlijke en eerrovende artikels te hebben
gepubliceerd op zijn websites ouderenhart.be en
deodata.be.
Een
eerste onderzoek dateert reeds van 2009, toen het
OCMW, en korte tijd later gevolgd door
OCMW-secretaris Marc Doumen, klacht met burgerlijke
partijstelling indienden in handen van
Onderzoeksrechter Lommelen te Hasselt.
Een tweede dossier betreft een rechtstreekse
strafrechtelijke dagvaarding van Marc Doumen,
opnieuw voor zogenaamde feiten van laster en eerroof
die niet zouden zijn opgenomen in het eerder
gerechtelijk onderzoek en welke hij via deze
ongebruikelijke weg eveneens wenste aanhangig te
maken voor de Correctionele Rechtbank.
drukpersmisdrijf
De Correctionele Rechtbank heeft zich
in deze nu onbevoegd verklaard, aangezien ze van
oordeel is dat het om zogenaamde drukpersmisdrijven
gaat welke voorbehouden zijn voor het Hof van
Assisen. De rechtbank veroordeelde de Houthalense
OCMW-secretaris tot het betalen aan Bielen van een
rechtsplegingvergoeding van 500 euro.
In 1831 koos de Belgische grondwetgever er specifiek
voor om dergelijke misdrijven toe te vertrouwen aan
de belangrijkste Rechtbank, het Hof van Assisen.
Specifiek omdat aan de vrijheid van meningsuiting
een dergelijk groot belang werd gehecht,
zodoende dat elke eventuele inbreuk dan ook
beoordeeld diende te worden door het belangrijkste
Hof.
Precies hierin ligt het uitgangspunt van de
mantelzorgers Bielen en Cornelissen die al jarenlang
ijveren om het publiek en beleidsmakers gevoelig te
maken voor een vooralpsychosociale
verbetering van de ouderenzorg. In deze context
maakten ze ook hun ervaringen met het OCMW-rusthuis
Vinkenhof te Houthalen kenbaar, waar diens
beschermelinge Antonia Nouwens gedurende elf jaar
verbleef.
helaas niet ten
gronde
“Ondanks het vonnis resten ons
gemengde gevoelens, aangezien wij omwille van het
maatschappelijk belang maar al te graag een
discussie ten gronde hadden aangegaan. Niet in
het minst omdat wij nog steeds voor 100% achter
onze uitspraken en publicaties staan”, aldus
Bielen en zijn vrouw Hildegard Cornelissen die zich
al jaren samen inzetten voor eeuwelinge Antonia
Nouwens en een betere ouderenzorg. “Er is volstrekt
geen sprake van laster of eerroof en onze teksten
die zowel terug te vinden zijn in onze
klachtenbundels gericht aan Zorginspectie als in
onze internetpublicaties op ouderenhart.be en
deodata.be, stroken volkomen met onze
vaststellingen”, zo stellen Bielen en
Cornelissen uitdrukkelijk.
OCMW-pesterijen
“Vooral de intentie van het rusthuis
Vinkenhof en toenmalig hoofdverpleger Lynen om
onze beschermelingereeds in 2004 naar een
gesloten afdeling voor zwaar dementerenden te
muteren, zorgde voor een ernstige vertrouwensbreuk
met het rusthuis. Ook medici beschouwden deze
mutatie als ongegrond. Nu, negen jaar later, zou
deze ingreep nog steeds compleet onverantwoord zijn
en kan onze beschermelinge Antonia Nouwens nog
steeds bijzonder lucide uit de hoek komen. Ook al
wordt ze op 13 november a.s. maar liefst 106.
Mediafragmenten op deze website deodata.be spreken
hierbij voor zich.
“Georkestreerd door diens rancuneuze secretaris
trachtte het OCMW-Houthalen ons op allerhande wijzen
het zwijgen op te leggen en elke mogelijkheid bleek
daartoe gewetenloos aanvaardbaar. Intimidaties
allerhande en eindeloze gerechtelijke procedures
volgden elkaar op en in 2010 werd aan zowel aan
Bielen als aan Cornelissen zelfs een
toegangsverbod tot het rusthuis opgelegd, met
veel menselijk leed tot gevolg. Daardoor diende
de toen 102-jarige na elf jaar verblijf in Vinkenhof
plots te verhuizen naar een ander rusthuis en haar
vrienden achter te laten. En wijzelf konden geen
afscheid meer nemen van een aantal ondertussen
overleden en nauw bevriende bewoners…”, zo getuigen
de mantelzorgers. (zie
hier meer)
faxte vertrouwelijk klachtenbundel meteen door naar
rusthuisdirectie, die het vervolgens misbruikte...
zie bijlage
Zorginspectie faxte klachtenbundel naar OCMW
“In 2005 maakten we een 25-pagina tellend
vertrouwelijk klachtenbundel over aan Zorginspectie
Vlaanderen, inclusief een aantal getuigenissen van
(ex-)personeelsleden en bewoners.”, zo getuigen
Bielen en Cornelissen verder. “Maar pas meerdere
jaren nadat de OCMW-klacht wegens laster en eerroof
tegen ons werd ingediend, werd een grondige studie
van het gerechtelijk dossier eindelijk mogelijk en
stelden we bij deze klachtindiening
onregelmatigheden vast.”
“Zo maakte het OCMW aantoonbaar misbruik van ons
vertrouwelijk klachtenbundel, zo bleek. En tot
onze consternatie moesten we vaststellen dat
Zorginspectie als officiële instantie waar we onze
klachten deponeerden, ons vertrouwelijk
klachtenbundel op 7/11/2005 om 11:37 uur integraal
per fax overmaakte aan de diensten van het OCMW.
Dit zelfs nog vooraleer er een inspectiebezoek of
ander gevolg aan onze klachten had plaatsgevonden.”,
zo stellen Bielen en Cornelissen verontwaardigd.
“Uiteraard kan daarbij de vraag gesteld worden naar
het algemeen nut van een klachtinspectie, wanneer
deze dienst het haar taak vindt om onmiddellijk
nadat een vertrouwelijk klachtenbundel aan haar
wordt overgemaakt, de integrale inhoud hiervan
overmaakt aan de dienst opzichtens wie klacht wordt
ingediend. Immers wordt elk objectief navolgend
onderzoek hierdoor uitgesloten.”
“Via onze raadsman mr. Luk Delbrouck reageerden wij
daarop met een klacht met burgerlijke partijstelling
lastens OCMW-secretaris Doumen en Zorginspectie, met
name voor misbruik van vertrouwen, heling en
schending van het beroepsgeheim, inclusief het
navolgend gebruik ervan. Een gerechtelijk onderzoek
lastens OCMW-secretaris Doumen en Zorginspectie
volgde, maar nog vooraleer de
Raadkamer zich ten gronde boog over deze
strafrechtelijke feiten, werd de verjaring
vastgesteld”, aldus Bielen.
vastberadenheid blijft…
“Ongeacht het correctioneel vonnis ontaardde ons
engagement aangaande ouderenzorg in een jarenlange
nachtmerrie, die ons duizenden euro’s en onnodig
veel energie kostte”, zo besluiten Herman en zijn
vrouw Hildegard die ondanks alles toch vastberaden
aangeven, zich op een gedreven wijze te blijven
inzetten voor de belangenverdediging van ouderen en
rusthuisbewoners.
HARTSVRIENDIN EN EX-BUURVROUW MARIA STEVENS IS OVERLEDEN
ZELDZAAM ZONNETJE IN
(RUST)HUIS
VERLAAT ONS
Maria Stevens (91),
een vrouw om nooit te
vergeten...
nooit vergeten...
Als naaste buurvrouw en
tafelgenote was Maria
jarenlang Tonia's beste
vriendin in OCMW-rusthuis
Vinkenhof te Houthalen, waar
Maria gedurende maar liefst
33 jaar verbleef en er het
reilen en zeilen als geen
ander kende.
Zowel vanuit haar
integriteit en
rechtvaardigheidsgevoel, als
vanuit haar jarenlang
voorzitterschap van de
bewonersraad, bleef Maria
steeds waakzaam over het
welbehagen en rechten van
haar medebewoners.
Zelfs wat palliatieve
omhulling en waken bij het
sterfbed van heel wat
bewoners, nam Maria voor
haar persoonlijke rekening.
Vanuit haar ervaring als
caféhoudster, winkelierster
en houdster van een
kippenkwekerij, beschikte
Maria over immens veel
mensenkennis, een groot
inlevingsvermogen en veel
levenswijsheid. Ze was een
vrouw van de wereld waarvoor
weinig dingen des levens
vreemd waren. En ook haar
eigen leven kende zware
beproevingen, zo vertrouwde
ze ons toe.
Toch bleef Maria steeds
opgewekt in het leven staan
en een versgetapte en
koele pint drinken in een
aangenaam gezelschap, kon
haar bijzonder plezieren. Met haar
goedlachse en positieve
attitude wist ze menigeen op
te monteren in moeilijke
periodes. Maria was een
echte sfeermaker en zonnetje
in huis en taboes waren haar
vreemd. Weliswaar met de
glimlach, maar eveneens met
een no-nonsensebenadering,
herinneren wij ons hoe Maria
geen onderwerpen uit de weg
ging.
"Zij was
zo goed voor ons en voor iedereen. Ik vind het
zo erg dat ik ze niet meer zal zien. We waren
blij met elkaar en hebben samen zoveel gelachen
en plezier gemaakt. Ze is nu weg maar ik zal
haar blijven missen en aan haar denken. Ik zal
voor haar bidden..."
Tonia (105)
Maria en 't zusterke
Niet enkel lief en leed werd
er gedeeld, maar ook veel
plezier en leut
gegarandeerd, wanneer we
samen met Tonia vele
gezellige uurtjes met Maria
doorbrachten in het
rokershoekje en
rusthuiscafetaria van
Vinkenhof. "'t
Zusterke heeft een hele
grote plaats in mijn hart",
zo getuigde Maria steeds. En
meer dan eens konden we
vaststellen hoe buurvrouw
Maria zich steeds zorgzaam
ontfermde over Tonia. Zij
het als Tonia ziek was of na
haar dijbeenbreuk in 2009,
dan wel of Tonia wel genoeg
gegeten had aan tafel of
diende opgebeurd te worden
bij een neerslachtigheid.
Het gezelschap van Maria was
altijd boeiend en prettig en
aan sociale vaardigheden en
spontaniteit heeft het haar
nooit ontbroken.
Maar langzaam maar zeker
belemmerde Maria's
gehoorverlies steeds meer
haar sociale contacten en
tot onze spijt werd ons
aanmoedigen om het gebruik
van een hoorapparaatje te
overwegen helaas prompt door
haar schoondochter begin
2010 weggekatapulteerd, als
ongepaste bemoeienissen en
'niet meer nodig'...
En kort nadien zorgde het
OCMW van
Houthalen-Helchteren voor
een brutale ontwrichting van
deze dierbare vriendschap,
waarbij de toen 102-jarige
Tonia na elf jaar
noodgedwongen diende te
verhuizen naar een ander
rusthuis. Maar elk
weerzien tussen Maria
en Tonia ontlokte hen tranen van
blijdschap...
Om zoveel dingen...: bedankt
Maria. Je bent een vrouw om
nooit te vergeten...!
laatste groet op 3/07/2013:
Spontaan kust Tonia (105) de
kist van haar dierbare
vriendin Maria.
Een laatste fysieke
ontmoeting kan niet meer...
Blije
herinneringen
aan Maria...
Maria
was gek
op
foto's
en met
plezier
ondertekende
zij ons
haar
goedkeuring
om
foto's
met haar
afbeelding
te
publiceren...
Maar het
ontbreken
van een
private
telefoonlijn
of
internetverbinding
verhinderde
haar
helaas
om een
blik te
kunnen
werpen
op
Tonia's
site...
18/09/2005 -
Maria
Bos, Maria
Stevens en
Tonia, genietend
van
het
najaarszonnetje
1/11/2007 - In het
rokershoekje
van het
oude
Vinkenhof
13/11/2007 -
Hartelijke
felicitaties
van
Maria
voor
Tonia's
eeuwfeest
Tijdens de
recente cataractoperatie werd er bewust gekozen voor een
implantaatlens in Tonia’s linkeroog, met een vaste focus voor
korte afstand, waarbij er na herstel van de ingreep nog een bril
voor vertezicht nodig zou zijn. Deze bril is ondertussen in
Tonia’s bezit en geeft haar nu ook een beter vertezicht.
Normaliter zal Tonia deze bril steeds dragen wanneer
zij zich verplaatst en haar zicht verder dient te reiken dan een
meter. Enkel wanneer Tonia zich wil focussen op bezigheden
binnen haar armbereik (zoals bv. breien, kienen, lezen of
schrijven), kan ze beter haar bril afzetten.
zicht
blijft beperkt… Maar ondanks de spectaculaire verbetering a.g.v de succesvolle
cataractoperatie zal Tonia's
gezichtsvermogen beperkt blijven. Haar rechteroog is reeds jaren
volledig blind, waardoor Tonia geen dieptezicht meer heeft. En
als gevolg van een verhoogde oogdruk in het verleden blijft ook
haar rechteroog onherstelbaar beschadigd waarbij bepaalde delen
in haar gezichtsveld donkere plekken blijven. Daarom zal Tonia
steeds met haar hoofd bewegen om het bedoelde in haar nog
resterend gezichtsveld te krijgen. Gelukkig kon de
cataractoperatie er succesvol voor zorgen dat een ernstige
vertroebeling van het nog resterend gezichtvermogen, werd
opgeheven...
Steeds meer lege kamers op de
afdeling St.-Elisabeth van rusthuis Immadi waar Tonia (105)
sinds 16/06/2010 haar intrek nam, na een noodgedwongen verhuis
uit
rusthuis Vinkenhof te Houthalen
waar zij gedurende 11 jaar verbleef. Bevriende
zusters-medewoners met een grotere zorgbehoefte werden verplicht
om te verhuizen naar de eerste verdieping en wanneer ook nog de
verpleegpost werd ontruimd, ontaardde de afdeling St.-Elisabeth
in een doodse omgeving waar nauwelijks nog leven op de gangen
kon worden bespeurd en waar de sociale leefwereld tussen de
bewoners pijnlijk werd ontwricht. En wanneer de harteloze en
discriminerende bejegening van zuster-overste Roseline Van Gool
(82) zich ook nog eens laat gevoelen wanneer zij Tonia
schaamteloos
isoleert tijdens het maaltijdgebeuren,
is het hek helemaal van de dam.
huilend,
onthutst en verweesd Via een telefoontje of fysiek bezoek troffen
we Tonia tijdens de afgelopen weken meermaals huilend,
onthutst en verweesd aan in rusthuis Immadi en restte er ons
niets anders dan haar tijdelijk van deze sombere omgeving te
onttrekken en haar mee te nemen naar onze woning. "Hier
voel ik me veilig en zijn er geen taboes. En ik kan zeggen wat
ik wil...", zucht Tonia wanneer haar herwonnen
zelfvertrouwen en eigenwaarde terug sterker worden dan haar
verdriet.
verhuis naar
Oase met nieuwe (leken)directrice Maar tegen Tonia's deprimerende
leefomstandigheden op de afdeling St.-Elisabeth is geen kruid
gewassen en ook onze mogelijkheden en beschikbaarheid om haar op
te vangen, zijn niet onbeperkt. Samen met Tonia kunnen wij enkel
maar vurig hopen dat de verhuis naar Oase een beduidend verschil
zal uitmaken en dat onze oudste Limburger in haar dagelijkse
leefomgeving eindelijk kan genieten van wat meer levensvreugde,
vrolijkheid, omhullende warmhartigheid en sociale omgang... "Want
dat hebben we nodig en daar hebben we recht op", vertelt
Tonia ons overtuigd. Dat vinden wij ook en we benieuwen ons of
de nieuwe (leken)directrice Chantale Theunkens haar beloftes
daarbij op een eigentijdse wijze kan waarmaken en zich kan
ontdoen van oerconservatieve en achterhaalde invloedssferen, die
volkomen vreemd zijn aan enig respect voor individuele eigenheid
en het welbehagen van de bewoners schrijnend in de weg staan op
het einde van hun leven...
Op 30 mei werd dit Tonia's kamer
op de afdeling Oase
Leidt
artikelenreeks van journaliste Annick Grobben in
tot een betere
ouderenzorg in zorgfabrieken?
LEES HIERONDER
INTEGRAAL DE ARTIKELEN
DEEL 1 - 18/05/2013
Eten bejaarde
mag maar
4 euro per dag kosten
"Voorgebakken vlees opwarmen:
dat kan toch niet lekker zijn?" "Als een luier niet nat genoeg is, moéten we hem
hergebruiken"
In heel wat
private rusthuizen in Vlaanderen mag het eten van
een bewoner per dag - ontbijt, lunch én avondmaal -
niet meer kosten dan 4 euro. De koks werken er zelfs
volgens een nota die voorschrijft wat de
verschillende voedingsonderdelen per gram mogen
wegen. Er zijn ook rusthuizen waar pampers pas mogen
worden ververst nadat ze voor 65 procent of zelfs
volledig verzadigd zijn.
klik voor
groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
DEEL 2 - 21/05/2013 Werkdruk leidt tot hartverscheurende keuzes
"Bejaarden roepen 'help mij, help mij'
maar we hebben geen tijd"
Hoewel je
in Vlaanderen maar weinig rusthuizen vindt waar niet
wordt geklaagd over een gebrek aan personeel, is de
druk doorgaans nog meer voelbaar in private
woonzorgcentra. Met soms schrijnende gevolgen voor
de bewoners van dien. "Het gebeurt dat er bejaarden
gekwetst raken door personeelsgebrek", is een
onthutsende en meer dan eens gehoorde uitspraak van
rusthuispersoneel. En ook: "Wie van de tweegevallen
bewoners help ik het eerst? Voor die onmogelijke
keuze sta ik geregeld."
DEEL 3 - 22/05/2013
Hoe houdt het
personeel het vol?
"Hoe ik
het volhou? Door alle regels aan mijn laars te lappen"
Toch even
schrikken als je hoort dat de taken van het
personeel in sommige van onze rusthuizen blijkbaar
tot op de minuut zijn ingedeeld. "Nagels knippen mag
één minuut duren, op het proper maken van oren staat
ook één minuut en we krijgen welgeteld vijftien
minuten om een bejaarde te wassen en aan te kleden",
getuigt zorgkundige Fina Martens (54), pas hersteld
van een burnout als gevolg van de immense werkdruk.
Hoe ze het volhoudt? "Door mijn voeten te vegen aan
die regels", zegt ze. "Ik bén geen machien en wij
werken met mensen. Kwetsbare mensen."
klik voor
groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
klik voor
groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
DEEL 4 - 23/05/2013
Zo kan het
ook...
"Uitslapen, een relaxatiebad en 's avonds een trappistje"
Haar
bewoners mochten eten wat ze wilden. Plassen wanneer
ze wilden. Uitslapen zolang ze wilden. Ze mochten
wekelijks in een geurend relaxatiebad waar hun
lievelingsmuziek weerklonk. En bij de dagelijkse
melktour zat ook een trappistje voor de heren en een
portootje voor de dames. En elk jaar gingen ze
een week met verlof! Want Maria Bertels wilde dat
het Herentalse OCMW-rusthuis Sint-Anna, dat ze
zestien jaar leidde, in de eerste plaats een thuis
was voor de bejaarden. Haar visie - respecteer een
rusthuisbewoner in zijn of haar levensstijl - wordt
er tot op de dag van vandaag uitgedragen. "Als je
kan doenwat je goed vindt voor de bejaarden, bestaat
er geen mooiere, warmere zorg dan ouderenzorg."
VANDEURZEN
ONDER VUUR NA REEKS OVER WANTOESTANDEN
IN RUSTHUIZEN
bron: Het
Laatste Nieuws - 23/05/2013
"Rotte
appels moeten eruit"
"Luiers die
hergebruikt worden als ze nog maar voor
65% verzadigd zijn, personeel dat zo
onder druk staat dat handelingen getimed
worden: de praktijken in sommige
rusthuizen overschrijden ver de grens
van het toelaatbare." Dat vinden zowel
oppositie als meerderheid in het Vlaams
Parlement, naar aanleiding van de
artikelenreeks in Het Laatste Nieuws.
"Het is hard nodig dat de Vlaamse
regering sancties treft", eist
sp.a-volksvertegenwoordiger Mia De Vits.
"De rotte appels moeten eruit!"
klik voor
groter om te lezen
klik voor
groter om te lezen
klik voor groter om te lezen
Vandeurzen vraagt
versneld nieuwe inspecties
rusthuizen na reeks
in Het Laatste
Nieuws
bron:
Het Laatste Nieuws -
22/05/2013
Vlaams minister van Welzijn Jo
Vandeurzen heeft aan de Zorginspectie gevraagd versneld nieuwe
inspecties uit te voeren bij Vlaamse rusthuizen. De bijkomende
inspecties komen er naar aanleiding van de spraakmakende
berichten in Het Laatste Nieuws (zie hierboven) over rusthuizen waar het eten
maar 4 euro per dag mag kosten en waar pampers pas mogen worden
ververst nadat ze voor 65 procent of zelfs volledig verzadigd
zijn.
Rusthuis Immadi van zusters Kindsheid Jesu
isoleert 105-jarige Tonia opnieuw
tijdens maaltijden
"Als
ge deze foto durft te publiceren,
dan hangt ge!"
aldus tracht
een furieuze zuster-overste Roseline Van Gool (86) mantel-zorgster Hildegard brutaal te intimideren, wanneer ze merkt dat
de discriminatie wordt vastgelegd op foto...
Vernederd en als een gestraft kind moet de
105-jarige Tonia aan een apart tafeltje eten in de refter van
haar leefgroep St.-Elisabeth. Gescheiden van de grote tafel
langs haar, waar de zusters-medebewoners en zuster-overste
Roseline Van Gool op hetzelfde ogenblik hun maaltijd gezamenlijk
zitten te nuttigen. Een harteloze discriminatie...!
eenzaamheid troef De enige resterende
bevriende zusters-medebewoners waar Tonia nog enig houvast en
sociaal contact mee had, zijn ondertussen al geruime tijd
verhuisd naar de 1ste verdieping en zelfs de verpleegpost op
Tonia's afdeling St.-Elisabeth is ontruimd. En alsof de
complete ontwrichting en verhuiscarrousel
binnen de leefgroep St.-Elisabeth waar Tonia verblijft nog niet voldoende
treffend is voor de bewoners, wordt Tonia ondertussenopnieuwal wekenlang gedwongen om haar maaltijden in eenzaamheid op haar kamer te
nuttigen. Ondanks dat
Zorginspectie in 2011 rusthuis Immadi
reeds op
de vingers tikte wegens dit aan Tonia opgedrongen isolement, bezondigt het katholiek
rusthuis van de Zusters Kindsheid Jesu te Hasselt zich er opnieuw
gewetenloos aan, om de 105-jarige enig tafelgezelschap te
ontzeggen. Bewust onthield het rusthuis zich van enige
communicatie aangaande tot we op 29/04/2013, zowel het rusthuis
als Zorginspectie, ons bezwaar daarover kenbaar maakten.
En waar rusthuisdirectrice Chantale Theunkens nog op
29/04/2013 een telefoongesprek aangaande dit maaltijdenisolement
brutaal verbrak, poogt deze op 6/05/2013 nog een
inspectiebezoek af te wenden via een schrijven aan
Zorginspectie, met ondermeer onderstaand onzinnig argument:
...Om tegemoet te komen aan de
klacht van dhr. Bielen zullen we vanaf 7 mei aanstaande een
afzonderlijke ruimte voorzien, waar de betrokken bewoners hun
maaltijd samen kunnen eten, ongeacht het aantal gebruikers...
Met "ongeacht
het aantal gebruikers" doelt Theunkens bijzonder
cynisch op het feit dat de overige 6 lekenbewoners van
Tonia's afdeling St.-Elisabeth er zogenaamd voor
zouden kiezen om op hun kamer te eten en niet in de
gemeenschappelijke refter van St.-Elisabeth. Althans zou
Tonia dus ook in een extra voorziene ruimte in eenzaamheid
haar maaltijden moeten gebruiken. Maar in werkelijkheid blijkt dat er geen aanbod is gedaan
aan de lekenbewoners en ook deze mensen snakken naar meer
sociaal contact, of zelfs gefixeerd op hun kamer verblijven.
(Op 9/05/2013 troffen we Tonia's buurman al omstreeks
16:00 uur aan in pyjama!).. En bovendien behoort de
refter van St.-Elisabeth tot de gemeenschappelijke
ruimtes van deze afdeling, waarelke bewoner vrij
toegang moet kunnen hebben.
Tonia
5 kg vermagerd
In een tijdspanne van enkele weken is Tonia 5 kg
vermagerd tot haar huidig gewicht van 44 kg. "Het eten smaakt me minder als ik in
eenzaamheid moet eten", zo verklaart
Tonia(105) haar plots gewichtsverlies tijdens haar
logement bij Herman en Hildegard.
psychische en
discriminerende mishandeling van oudste Limburger Maar wanneer Hildegard op
9/05/2013 omstreeks het middaguur zich ter plaatse gaat
vergewissen van de toestand aangaande, is zij zwaar
aangedaan door wat zij te zien krijgt. Door het venster vanuit
de gang ziet Hildegard een choquerend tafereel: Vlak naast de
tafel waar de zusters en zuster-overste Roseline Van Gool
gezamenlijk hun middagmaal krijgen opgediend, moet de
hoogbejaarde Tonia alleen en aan een apart tafeltje haar
middagmaal nuttigen.
Deze meedogenloze
vorm van discriminatie en harteloze bejegening van een stokoud
vrouwtje van 105 staat opnieuw schaamteloos en haaks op de hypocriete
leuzen en spreuken, die we zowat overal in het rusthuis
aantreffen.
'Christen zijn in deze tijd is mogelijk', zo lezen we nog
op een affiche die wel op maat lijkt gesneden van zuster-overste
Van Gool?
gendarmen Wanneer Hildegard deze
discriminerende situatie vanuit de gang op bovenstaande foto vastlegt als
bewijsmateriaal, stormt
zuster-overste Roseline Van Gool furieus uit de refter en
bedreigt zij Hildegard brutaal met de woorden:"Als ge
deze foto durft te publiceren, dan hangt ge!" "Tonia zit hier te eten
en gij gaat naar huis! Ge hebt hier niets te zoeken en niets verloren."
Dat hebben we beslist wel en we gaan ervan uit dat
zuster-overste snel tot bezinning kan komen. We stellen ons de
vraag of deze zelf hoogbejaarde en dictatoriale zuster-overste
(82) niet beter het voorbeeld kan volgen van paus Benedictus XVI,
dan wel nog een autoriteitsfunctie waar te nemen? Maar wanneer Hildegard
zich zakelijk tracht te beperken tot de vraagstelling waarom Tonia
(105) als
een gestraft kind alleen aan een tafeltje moet zitten, wordt
haar elk antwoord onthouden. "Als ge niet naar huis gaat bel ik onmiddellijk de gendarmen en
laten we u buiten zetten omdat ge ambras komt maken.Neem Tonia mee naar huis en probeer een ander, beter
bejaardentehuis te zoeken.", zo tiert eerwaarde zuster Van Gool nog
onzinnig en chanterend verder. En
zuster Carla voegt als rechterhand van zuster-overste daar later
nog uitdagend aan toe: "Smaakt dat eten dan anders aan dat
tafeltje?"
10/05/2013 - de volgende dag Wanneer
Hildegard Cornelissen zich de volgende dag op 10/05/2013 opnieuw
in rusthuis Immadi gaat vergewissen in welke omstandigheden
mevr. Nouwens haar maaltijd krijgt aangeboden, lijkt hetzelfde
scenario van de dag voordien zich te herhalen. Opnieuw is immers
het kleine tafeltje in de refter van St.-Elisabeth gedekt met
één bord voor mevr. Nouwens. Met dit verschil dat even later, wanneer de aanwezigheid van
Hildegard wordt opgemerkt, het bord van mevr. Nouwens plots toch
verhuisd wordt naar de grote tafel, waar de ook de zusters
en zuster-overste hun maaltijd krijgen opgediend.
Niettemin
zal het voor zich spreken dat de sfeer die Tonia aan tafel
ervaart beklemmend en deprimerend is. "Ik heb zo’n angst
van zuster-overste en ik voel me allesbehalve welkom. Maar wat
kan ik doen", zo geeft Tonia voor de zoveelste maal aan
na haar middagmaal op 10/05/2013.
fnuikend voor
levensenthousiasme... Wat baten nieuwe
ooglenzen, hartkleppen of stents als een directe leefomgeving
eerder beperkt is tot een harteloze bejegening en onbegrip; een
geïsoleerd en monotoon kamerverblijf; onthouden is van
aantrekkelijke of interessante prikkels en waar wat meer intieme
vriendschappen worden geboycot? Het zal uiteindelijk toch elk
levensenthousiasme fnuiken, niet?
Sociaal isolement van ouderen verkort hun
levensverwachting
bron:
HLN - 27/03/2013
Uit
onderzoek
blijkt dat sociale isolatie bij ouderen leidt tot
een kortere levensverwachting. Wetenschappers
deden onderzoek naar de relatie tussen de sociaal
isolement en eenzaamheid op de levensverwachting.
Dat beide factoren samen een negatieve invloed
hadden was al bekend. Nieuw is dat sociale isolatie
onafhankelijk van de eenzaamheid de
levensverwachting tempert en eenzaamheid alleen geen
invloed heeft op de levensverwachting.
Telkens ben ik
weer geschokt om te vernemen hoe ze Tonia behandelen, door
zogezegde katholieke personen. Het is niet te geloven. Het woord Immadi (zoals het rusthuis noemt) betekend toch samen,
maar er is daar niet veel van te merken. Hoe kunnen ze een mens
zoiets aan doen? Voor mij zijn nonnen niet beter dan gewone mensen, zelfs veel
slechter, volgens mij gaat het hier over niets anders dan over
macht en geld.
CATARACTOPERATIE ZORGT VOOR SPECTACULAIR RESULTAAT
"Dit is het
mooiste geschenk dat jullie me konden geven..."
Na
Tonia's cataractoperatie met implantatie van een nieuwe ooglens
(zie 26/04) was
het een paar dagen spannend afwachten. Maar de derde dag gaan
niet enkel haar ogen maar ook
een nieuwe wereld voor Tonia open. Met een gelukzalige glimlach
geniet zij van alles wat ze opnieuw kan zien. "Jullie zien
er zoveel helderder uit. Het lijkt wel of jullie bleker van
gelaat zijn geworden :-). Ik zie zelfs de hoeken van de kamer
terug...", zo omschrijft Tonia haar eerste
gewaarwordingen als ze de morgen van 28 april uit bed komt. Urenlang geeft ze gefascineerd en
gedetailleerd haar deels herwonnen zicht weer, alsof ze voor een
eerste maal haar ogen opende en haar omwereld gade kon slaan...
minder angst en meer
zelfvertrouwen
Maar niet enkel het
opnieuw kunnen waarnemen van de
kleuren van de
lentebloemen, het gras, de bomen en planten scheppen
vreugde. "En waar ik mij vooreerst diende te oriënteren op
vage kleuren op mijn bord, prik ik nu mijn vork met meer smaak
in hetgeen me opgediend wordt." Dankzij haar toegenomen visueel waarnemingsvermogen ontdekt
Tonia de volgende dagen dat ze ook beter kan stappen,
met minder angstom te vallen over een onzichtbaar
obstakel. "En ik herken mensen veel beter en kan hen beter
inschatten. Vroeger zag ik soms ook dingen die er niet
waren en omgekeerd. Dan dachten ze dat ik gek was...Alles fleurt nu op, het geeft me meer zelfvertrouwen en ik voel
me ook wat minder afhankelijk", zo bejubelt de
105-jarige haar hersteld gezichtsvermogen.
ook terug breien
en schrijven Ontroerd delen wij het geluk van Tonia en bovenop al dat moois
blijkt nog veel meer positiefs samen te gaan. Tot ons grote
verbazing blijkt Tonia opnieuw vlot en foutloos te kunnen
schrijven, wanneer we haar pen en papier overhandigen. En
ook breien met minder steken te laten vallen, behoort
opnieuw tot de mogelijkheden. "Ik ben zó
trots en blij dat ik dit nog mag meemaken. Nu kan
ik weer enkele jaren vooruit :-). Dit is het
mooiste geschenk dat jullie me konden geven", bedankt
Tonia uitgelaten terwijl ze paar flinke knuffels uitdeelt.
niet afgeschreven... We zagen dat het goed was en de juiste beslissing werd genomen.
En meer dan ooit beseffen we dat ouderen, als gevolg van een
beperking van zintuiglijke waarnemingen die medisch kunnen
verholpen worden, vaak
fout worden gediagnosticeerd en
voortijdig afgeschreven...
dr.
Ivo Nijs: "Op de tijd dat je 3 weesgegroetjes
gebeden hebt, ben ik klaar"
LANAKEN - Voor alle zekerheid wordt nog eens even
gecheckt of Tonia's geboortejaar 1907 wel
correct staat genoteerd, wanneer we ons om 11:00 uur
aanmelden aan de balie van het ziekenhuis ZOL campus
St.-Barbara in Lanaken. Het toedienen van een
pupilverwijdend middel en verdovende druppeltjes gaan de
cataractbehandeling vooraf, samen met het preventief
aanleggen van een infuus. En met zorg vergewist
verpleger Gert zich ervan of Tonia zich in een
comfortabele houding op het operatiemeubel heeft
genesteld.
Tonia +
Gert
Tonia +
Laura
3
weesgegroetjes Wanneer
oogarts dr. Ivo Nijs de operatieruimte
binnenkomt, besteedt hij uitgebreid aandacht aan de
begroeting van zijn hoogbejaarde patiënte en drukt
hij haar de hand, die Tonia vooreerst nog niet
wil loslaten. "Het is maar een
kleine ingreep en je hoeft geen schrik te hebben",
stelt dr. Nijs Tonia gerust. "Je bidt maar 3
weesgegroetjes en op die tijd is het al voorbij",
zo vervolgt de oogchirurg met veel empathie zijn
gepersonaliseerde aanwijzingen. "Maar niet te
snel bidden hé, want dat telt niet... :-)" En samen met de fysieke verbondenheid via de hand
van Hildegard weet dr. Nijs met zijn gedetailleerde toelichting bij zijn
handelingen, een geruststellende gelatenheid en
overgave bij de 105-jarige te bewerkstellingen.
nieuw
venster op de wereld In minder dan een kwartiertje behoort de ingreep tot
het verleden en zal Tonia met haar nieuwe ooglens
letterlijk een nieuwe toekomst tegemoet kunnen zien.
Dr. Nijs en de verpleging feliciteren Tonia nog met haar
nieuw venster op de wereld,
waarna iedereen een tasje koffie
krijgt aangeboden... In de geborgenheid van een familiale omgeving zullen
Hildegard en Herman de eerste nazorg voor hun
rekening nemen en morgenvroeg om 8:45 uur is er bij
dr. Goddeeris al een controleonderzoek voorzien.
dr. Ivo Nijs: "Op de
tijd dat je 3 weesgegroetjes bidt, ben ik klaar..."
Met speciale dank aan
dr. Ivo Nijs en
de verpleegkundigen van campus St.-Barbara
"Als 105-jarige
heb ik al veel gezien, maar ik ben nog niet uitgekeken..."
Oogoperatie Tonia enige
uitweg
om blindheid te voorkomen
Duizenden mensen krijgen jaarlijks
te maken met blijvende slechtziendheid of blindheid. De meesten
van hen gaan pas op latere leeftijd slechter zien. Een
verminderd visueel functioneren zorgt voor een verminderde
activiteit, een grotere afhankelijkheid van anderen
en vermindert het gevoel van welzijn bij ouderen. Het kan
ertoe leiden dat mensen minder plezier ervaren in het
dagelijks leven, minder sociale contacten hebben of
durven aan te gaan en hierdoor neerslachtige gevoelens
krijgen. Botbreuken door valincidenten worden meer dan
eens geweten aan iets anders dan aan de eenvoudige verklaring
van een slecht zicht.
Cataractoperatie
op 26/04/2013
moet
levenskwaliteit van Tonia gevoelig verbeteren
Een
perfect gezichtsvermogen zal Tonia nooit meer kunnen
ervaren. Reeds jaren is haar rechteroog volkomen en
onherstelbaar functieloos (blind) waardoor ze nooit
geen
dieptezicht meer kan hebben. Ondertussen scoort ook het
zicht van haar linkeroog nog maar 3/10. En naast glaucoom
(dat gelukkig via oogdruppels onder controle kan
worden gehouden), zorgt een ernstige vorm van cataract (staar)
voor een zeer zware vertroebeling van haar zicht.
(zie foto onder).
Niet
kunnen lezen; geen tv kunnen kijken;
niet meer kunnen breien; voorzichtig tasten waar je kop of glas staat; enkel op
vage kleuren kunnen afgaan om je eten op je bord
op te scheppen; angst om te vallen over een
obstakel dat je niet zag; ergernis en onbegrip in je omgeving
ervaren als je door je uitermate beperkt zicht wat
morst; je totaal afhankelijk voelen voor
alles en nog wat; dingen visueel foutief waarnemen
en daardoor onterecht nog extra
gestigmatiseerd worden alsdementerende die niet meer ernstig hoeft te worden
genomen. Het zal je zicht maar zijn...! Wij delen reeds lang deze zorgen van Tonia en in
samenspraak met alle betrokken partijen en medici werd,
ondanks Tonia's hoge leeftijd, besloten om op
26/04/2013 over te
gaan tot een cataractoperatie. "Als 105-jarige
heb ik al veel gezien, maar ik ben nog niet uitgekeken...",
overtuigde Tonia alle aanwezigen tijdens een
voorafgaand onderzoek.
31/10/2012 - VRT -
Ook
getest op mensen - Weg met cataract
Cataract is een ziekte
die iedereen te wachten staat. Ooit in je leven
krijg je te maken met een vertroebeling van de
ooglens. De enige oplossing is een operatie waarbij
de troebele lens vervangen wordt door een heldere
inplantlens. We volgen patiënte Maria van bij haar eerste bezoek
aan de oogarts tot aan de operatie, onder
begeleiding van professor Peter Stalmans van het UZ
Leuven.
Zware
verkoudheid van Tonia staat vreugde bij weerzien
van ex-collega zuster Dymphna (98) niet in de weg
Omkaderd door een stevige knuffel
klinken de woorden "Dag zuster Deodata" Tonia dermate
vertrouwd in de oren, alsof ze gisteren nog kloosterzuster was.
En nauwelijks is zuster Dymphna onze
woning binnengestapt of alle aanwezigen genieten stiekem van de
verbondenheid die beide dames uitstralen. Naast hun hoge
leeftijd (bijna 98 en 105) en Nederlandse afkomst, kozen beiden
rond dezelfde periode voor een kloosterleven bij de Franse orde Soeurs de Notre Dame du Cénacle, waar ze
meer dan 50 jaren
collega's waren. Uitgebreid en niet zonder trots verslaggeeft zuster Dymphna
o.a. over haar viering ter ere van haar
80-jarig kloosterjubileum. Ook ditmaal zagen Bep, Wim en
wijzelf dat het goed was om dit blij weerzien te arrangeren. En
de druipende neus en hese stem van Tonia kon de vreugde niet
dempen. Morgen staat voor zuster Dymphna een interview met het
Eindhovens Dagblad geagendeerd... (zie lager)
Rusthuis Immadi wil dat
105-jarige Tonia nog verhuist uit haar vertrouwde leefomgeving
Complete ontwrichting en
versnippering van Tonia's leefgroep St.-Elisabeth, ondanks 30 plaatsen extra
van
Vinkenhof naar Immadi in 2010 Na een
onverwachte en ingrijpende verhuis
van rusthuis Vinkenhof te Houthalen naar rusthuis Immadi in
Hasselt, waarbij Tonia na 11 jaar noodgedwongen ontrukt werd van
haar jarenlange vrienden en vertrouwde leefomgeving, trachtte
Tonia zich met veel ijver zo goed als mogelijk in te passen in
haar nieuwe leefsituatie in Immadi. Dat verliep niet rimpelloos
maar energiek zoals nog steeds, nam en neemt Tonia nog
altijd gretig deel aan elke aangeboden activiteit. Zelfs deze
van religieuze aard, zoals dagelijkse misvieringen en
gezamenlijk bidden in de kapel.
nieuwe
vleugel Waar de vzw Zusters Kindsheid Jesu
oorspronkelijk de kamerleegstand wilden invullen door naast
zusters op rust ook lekenbewoners een huisvesting aan te bieden,
resulteerde dit in een selectieve bejegening tussen zusters en
leken. Zo werd Tonia
maandenlang haar recht tot deelname aan het
gemeenschappelijk maaltijdgebeuren ontzegd, tot Zorginspectie
aan dit onrecht een eind stelde. Ook diende een fulltime animatrice in dienst te worden genomen, om aan de regelgevingen
te voldoen. Het leek erop alsof men wel de lusten, maar niet de
lasten wensten te consumeren. En de eveneens hoogbejaarde
zuster-overste Van Gool (86) had het blijkbaar moeilijk om zich
te verzoenen met de huidige rechten van rusthuisbewoners, die
niet altijd pasten in het 'strikte' beleid dat decennia lang
werd gevoerd.
'gemengde'
vriendschappen geweerd?
“We werken nu
aan een nieuwe vleugel voor een grotere opvangcapaciteit",
zo stelde huidige directrice Chantale Theunkens van de
lekenafdeing nog op 9/03/2012
in de krant HBVL. Maar het is duidelijk dat d.m.v. de nieuwe
vleugel vooral een opsplitsing wordt beoogd, waarbij
lekenbewoners (samen met hun invloeden en rechten die ze kunnen
laten gelden?) opnieuw kunnen gescheiden worden van de zusters
op rust. En dat Immadi zich na deze verhuis nogoprecht zou bekommeren dat
bestaande vriendschappen tussen 'externe' bewoners en zusters op
rust zich kunnen continueren, lijkt volkomen haaks te staan
op onze talloze ervaringen.Nog maar pas werd de
spontane vriendschap die zich na het
overlijden van zuster Mechtilde ontwikkelde tussen Tonia en zuster Lucienne, bruusk
en respectloos geboycot door een fixatie en tijdelijk
kamerarrest van zuster Lucienne. Tonia uitte haar verdriet daaroveren wijzelf konden alvast geen
zinnige reden bedenken waarom zuster Lucienne plots diende te worden
vastgebonden. We stellen ons dan ook ernstige vragen of
dergelijke
ingrijpende en vrijheidsbelemmerende
ingrepen waarvan het rusthuis zich bedient, ook medisch geautoriseerd zijn?
gedwongen
verhuis en impact op Tonia In antwoord op onze bekommernissen aangaande
de belastende impact van de verhuis op de 105-jarige Tonia en de
noodzaak om haar deze nog eenzijdig op te dringen op het einde
van haar leven, stelt Theunkens vergoelijkend dat Tonia toch zal
terechtkomen in de groep van de huidige externe bewoners van de
afdeling St.-Elisabeth. Maarhet betreft hier slechts
6 medebewoners en
het is Immadi zeer goed bekend dat Tonia’s sociale contacten
en nauwere vriendschappen zich haast uitsluitend afteken(d)en
onder zusters-medebewoners,die niet zullen verhuizen
naar de nieuwe vleugel. Nooit groeide er enige
betekenisvolle band met de 6 ‘externe’ medebewoners die
(afgezien van een animatieactiviteit) nauwelijks of nooit van
hun kamer komen, gefixeerd werden of om redenen niet eens
aanspreekbaar. Bovendien (en ondanks het
inspectieverslag van Zorginspectie)
nam niemand van deze 'externe'
medebewoners ooit deel aan een gemeenschappelijk
maaltijdgebeuren en Tonia’s naaste buurman mocht ‘als man’ zelfs
nooit bij het gezamenlijk koffiemoment in de refter aanwezig
zijn (!), zoals hijzelf en zijn familieleden aan ons getuigden. Dat de belasting van een
verhuis voor een minder mobiele en zorgafhankelijke 105-jarige
op het einde van haar leven een ernstige ingreep zal zijn, hoeft
nog weinig betoog en vakgerelateerde autoriteitsfiguren en
medici waarschuwen overvloedig dat het wegrukken uit een
vertrouwde omgeving en het ontnemen van houvasten zullen zorgen
voor extra desoriëntatie, onrust en achteruitgang. De
bestaande vertrouwdheid met haar eigen kamer en het in stand
kunnen houden van haar dagelijkse sociale contacten en
vriendschappen, zullen samen met de gekende daginvulling van
significant belang zijn…
ook 'interne'
opsplitsing volgens zorgbehoefte Niettegenstaande het
reglement van inwendige orde onder §4 het behoud van kamer
garandeert, blijft rusthuis Immadi niet enkel halsstarrig
vasthouden aan een gedwongen verhuis van onze hoogbejaarde
eeuwelinge Tonia, wiens levensverwachting wellicht eerder zal
uit te drukken zijn in maanden dan wel in jaren. Ook een interne opsplitsing zou heel wat zustertjes van de
afdeling St.-Elisabeth noodzaken om, op basis van hun zorgbehoefte, met hun
hebben en houden plots te verhuizen naar de eerste verdieping.
Dat deze grondige 'lenteschoonmaak' op de bewuste afdeling St.-Elisabeth heel wat
emotioneel leed teweeg brengt voor de meest zorgbehoevenden
onder hen, mocht al blijken....
Ook deze 'interne' opsplitsing op basis van
zorgbehoefte druist volkomen in tegen gangbare visies en
aanbevelingen om zoveel mogelijk diversiteit binnen leefgroepen
na te streven. Aparte afdelingen zullen niet enkel makkelijker
tot stigmatisering leiden, maar een bewoner zal ook steeds
moeten verhuizen indien zijn zorgbehoefte wijzigt.
Dit alles contrasteert bovendien met de
basisgarantie die aan iedere bejaarde moet gegeven worden,
aangaande een vaste verblijfskamer. De
carrousel van verhuizen laat ook niet toe om een
vertrouwensrelatie op te bouwen tussen de bewoner en het
personeel. Bovendien kunnen bejaarden met verscheiden behoeften
(lichamelijk, dementie) tenslotte best gemixt worden omwille van
de spreiding van de zorglast voor het personeel.
BEZOEK AAN NIEUW RUSTHUIS 'HET
DORPVELT' IN ZONHOVEN DUURDE SLECHTS 1 MINUUT
"U bent door onze
barricade gereden en tussen 12 en 1 zijn we gesloten. U kan dààr
eventueel een uurtje wachten. Welkom...!"
"Limburgse zorgorganisaties zetten hun deuren open op 17
maart 2013 van 10 - 17 uur. Hieronder vindt u alvast een
overzicht van de Limburgse zorgorganisaties die u zondag van
harte welkom heten", zo lazen we in
HBVL van 15/03ll..
We vonden het een gepaste
gelegenheid om samen met onze hoogbejaarde beschermelinge
Antonia Nouwens (105) kennis te maken met het nieuwe rusthuis
'Het Dorpvelt' in Zonhoven. Maar
ons bezoek was evenwel van erg korte duur. Hooguit één minuut en
niet bepaald een uitnodigende of aangename ervaring...
alert Nog tijdens onze verplaatsing naar het rusthuis moedigen we
Tonia nogmaals aan, om tijdens haar bezoek zoveel mogelijk
indrukken op te slaan die we achteraf gezamenlijk zouden
evalueren. We denken dan vooral aan een noodzakelijke
hartelijkheid, vriendelijkheid en een empathisch vermogen van het
personeel als sfeerbepalende elementen die wellicht de belangrijkste ingrediënten
vormen om een thuisgevoel te kunnen creëren voor de bewoners.
Want zelfs een gouden kooi biedt immers geen enkele garantie
over de behaaglijkheid erbinnen, zo konden we reeds meermaals
ervaren.
barricade Met telkens 2 paletten aan elke zijde werd de zanderige en deels
opgebroken toegangsweg tot het nieuwe rusthuis enigszins
afgesloten voor autoverkeer, zo stellen we vast als we omstreeks
11:45 uur ter plaatse komen. Toch wel wat bizar voor een
rusthuis, gezien op deze wijze de toegang voor minder mobiele
personen wel een erg moeilijke klus dreigt te worden. Vol
ongeloof bestuderen we nogmaals de omgeving op zoek naar enige
andere toegangsweg die we misschien over het hoofd hadden
gezien. Maar neen hoor, de wegwijzer met 'Bezoek ons! Het
Dorpvelt'
wijst wel degelijk deze richting uit, waarop we besluiten de
paletten maar even te verplaatsen, om alsnog met onze 105-jarige
op een haalbare afstand toegang te kunnen krijgen tot de inkom
van het rusthuis. Overigens demonstreerden enkele en eveneens
achter de paletten geparkeerde auto's, dat een min of meer
geforceerde doorgang tot de mogelijkheden kon behoren.
welkomstgevoel ver weg "U bent door onze barricade gereden", waren de
eerste woorden die we als mantelzorgers samen met onze
hoogbejaarde te horen kregen, nog vooraleer de automatische
toegangsdeur zich achter ons had afgesloten. Vervolgens mochten
we vol ongeloof vernemen dat het rusthuis tijdens de
opendeurdag tussen 12 en 1 gesloten was, maar dat we
eventueel met onze oudste Limburger in een aanpalend zaaltje
een uurtje (!) konden wachten.... We lieten dit aanbod voor
wat het was om even later ook een verdere kennismaking
met 'Het Dorpvelt' definitief voor
bekeken te houden. Want zowel letterlijk als figuurlijk bleek
een welkomstgevoel zowel voor onszelf als onze hoogbejaarde,
wel erg ver weg... En hoewel we ten volle begrip willen
opbrengen voor de werken die nog in uitvoering zijn rond het
rusthuis, menen we eveneens toch minstens wat minimaal
inlevingsvermogente mogen verwachten voor de beperkingen
die met een hoogbejaarde leeftijd kunnen gepaard gaan.
transparant Voorts lijkt het ons eerder vanzelfsprekend dat, net tijdens een
opendeurdag waar zelfs alles tot in detail kan worden
voorbereid om goed
voor de dag te komen, we ook op een transparante wijze een
minimum inzicht mogen verkrijgen aangaande het reilen en
zeilen in het bezochte rusthuis.
Precies
daarom kozen we ervoor om, ook op een drukker moment zoals tijdens het
maaltijdgebeuren, ons te kunnen vergewissen hoe bijvoorbeeld een
dagelijks gebeuren als een maaltijdgebruik, in de bewuste
instelling verloopt. (zie ook:
keuze rusthuis)
'Attente zorg, daar gaan
we voor!', zo lezen we achteraf nog op de website van
vzw Christelijke Woon- en Zorgcentra.
Maar tussen beloftevolle slogans en realiteit bestaat nu eenmaal
vaak een immens verschil, zo betreurden we reeds meermaals.
Na de kennismaking met 'Het Dorpvelt',
hadden we de handen vol om Tonia te verlossen van haar thoracale
beklemming en braakneigingen. Ook al duurde het bezoekje slechts
één minuut, de woorden van Tonia spraken voor zich: "Nee...,
ik vond het niet leuk...!"
HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN HET DORPVELT
ZONHOVEN HET DORPVELT ZONHOVEN
Talloze interpellaties door fans over het al
dan niet opnieuw aanwezig zijn van Tonia (105) gingen vooraf aan
de jaarlijkse eetdag van Campus Herckerhof in
Herk-de-Stad, waar Hildegard momenteel de
leerlingenbegeleiding voor haar rekening neemt. En
hoewel de oudste Limburger zelden de gelegenheid van een uitstapje
buiten het rusthuis afslaat, moedigde het haar nog
eens extra aan om ten tonele te verschijnen. Velen zullen het niet geloven, maar pas na het
tafelgebeuren met de nodige social talks ging voor Tonia pas echt het
moment suprême in,
wanneer zij deel mocht uitmaken van de crew om een
reuze afwas onder handen te nemen. "Iets
kunnen doen, maakt me gelukkig", lachtte Tonia.
Uitstekend gehoor maar
Tonia's enige oog steeds meer belast met cataract
geen dieptezicht met
slechts één oog Het
is jammer maar al heel wat jaren een feit, dat Tonia's
rechteroog compleet functieloos is geworden. Dat wil zeggen dat
Tonia totaal niets meer kan zien door dit oog. "Zelfs geen
verschil meer tussen licht en donker", zo geeft ze aan.
Door enkel van één oog
gebruik te kunnen maken, wordt enig dieptezicht onmogelijk,
hetgeen ernstige beperkingen van visuele waarnemingen inhoudt. "Probeer maar eens met één gesloten oog een dopje op een balpen te plaatsen
en je zal merken, dat dit heel wat moeilijker is dan met je
twee ogen tegelijk", zo vertelt oogarts dr. Philippe
Goddeeris ons vandaag nog, na zijn uitgebreid oogonderzoek van
Tonia.
cataract
Dat Tonia's rechteroog
definitief disfunctioneel is, is al lang een onomkeerbaar
gegeven en precies daarom vraagt de steeds toenemende
vertroebeling van Tonia's linker ooglens (lees: cataract) om een
bijzondere waakzaamheid. Want deze ouderdomsaandoening kan
uiteindelijk leiden tot blindheid.
beperking auditieve
of visuele waarnemingen ook nefast voor sociale leven Een uitgangspunt om,
ongeacht haar leeftijd, de levenskwaliteit van Tonia (105) in elk
opzicht optimaal te houden, spreekt voor zich. Ook zijn we er
ons ten volle van bewust dat een steeds verdere aftakeling van
Tonia's gezichtsvermogen, haar zal onttrekken van allerhande
waarnemingen hetgeen tenslotte ook een weerslag zal hebben op
haar sociale leven. Dat is overigens ook zo bij gehoorverlies.
operatie of niet?
Een heelkundige ingreep om
een nieuwe ooglens te steken ligt, dankzij de huidige wetenschap
en technologieën, alvast binnen handbereik en enig risico
verbonden aan de ingreep zou ten zeerste beperkt zijn, zo
vernemen we. "Een dergelijke ingreep is ook NIET
leeftijdsgebonden", vertelt dr. Goddeeris die
tijdens zijn onderzoek kon vaststellen dat de oogdruk in
Tonia's ogen nu onder controle blijkt te zijn, dankzij de
oogdruppels
Xalacom. Helaas zorgde
de toenemende degeneratie van haar gezichtsvermogen voor een
momentele score van slechts 3/10 ten overstaan van 4/10 een jaar
geleden. Op aanraden van dr. Goddeeris leggen we via zijn secretaresse
alvast op 7/03/2013 een afspraak vast met dr. Ivo Nijs (oogassociatie
Maasmechelen), teneinde ons verder te laten
informeren aangaande een eventuele ingreep.
Deze link met bijzonder hoge
waarderingscijfers voor dr. Ivo Nijs geeft ons alvast
vertrouwen. Zo'n 63 consumenten koppelden aan hun ervaringen met
deze arts maar liefst een gemiddelde tevredenheidsscore van
9,2/10 voor o.a. zijn behandeling en dienstverlening.
De
behandelingswijze bij cataract (staar)
De cataractoperatie gebeurt nu bijna steeds volgens
de nieuwe methode van phakoemulsificatie, waarbij de
lens wordt verwijderd uit het oog via een kleine
incisie van 2.5 mm. Zij wordt verbrijzeld met
ultrasone energie. Deze techniek heeft het voordeel
dat het oog bijna niet voelt dat het geopereerd
werd, daar de ingreep gebeurt langs een kleine
incisie. Via deze kleine incisie wordt de nieuwe
lens in het oog ingebracht, waarna deze zich open
plooit in het oog . Bij een voorafgaande consultatie wordt sterkte van
de nieuwe lens bepaalt, om een optimaal zicht te
bekomen. De ingreep gebeurt ambulant en onder lokale
verdoving via druppeltjes. Na de ingreep die zo'n 15
minuten duurt, kan men terug naar huis.
Canvas start vanavond met
6-delige
reeks over de
ALLERLAATSTE GETUIGEN van WO I
In één
van de 6 afleveringen zal ook Tonia aan
bod komen...
Er is ook een boek uitgebracht
over de Allerlaatste getuigen van WO I. Ook
daarin getuigt Tonia
uitgebreid in meer dan
8 bladzijden over haar herinneringen aan de Grote
Oorlog. Klik
hier
voor meer...
Weekenduitstapjes naar Scherpenheuvel en carnaval in Zonhoven doen Tonia goed...
verbonden blijven met
maatschappelijke omwereld
"Haaaa,
wat ben ik blij... Ik sta al te kwispelen om mee te gaan!",
glundert Tonia als we haar ophalen voor een weekendje logement
in Zonhoven. En dat enthousiasme van Tonia herinnert ons meteen
weer aan ons uitgangspunt om ons best te blijven doen om Tonia
van de nodige externe prikkels te voorzien en haar betrokkenheid met de maatschappelijke omwereld levendig te
houden. En ook al zal Tonia's tanend geheugen haar al gauw
belemmeren om haar belevingen in detail na te vertellen; haar
intens genieten van de momenten van samenhorigheid, warmte en
betrokkenheid zijn op zich meer dan voldoende waardevol. We zijn
ervan overtuigd dat ze, zelfs voor de 105-jarige, blijven zorgen voor het nodige
levenselixir. En het met Tonia herbekijken van foto's en filmpjes op
haar website, maakt een herbeleven ervan ongelimiteerd.
Scherpenheuvel...
Precies
64 jaar geleden kozen de ouders van Herman ervoor om in de
Basiliek van Scherpenheuvel in het huwelijk te treden. Een goede
reden dus om deze huwelijksverjaardag ter plekke in het zonnetje
te gaan zetten met de hele familie, waaronder ondertussen ook
Tonia deel van uitmaakt. "We gaan toch niet te voet, hé?",
grapt Tonia even
:-). Tijdens ons uitgebreid bezoek aan de basiliek is het duidelijk
dat Tonia zich als ex-kloosterlinge nog steeds thuis voelt in
een kerkelijke omgeving. En wanneer we achter het altaar de
gouden roos gaan bekijken maakt niet de dure roos indruk op
Tonia, maar wel het feit dat deze door paus Benedictus XVI in
2011 werd geschonken, als blijk van waardering voor het bedevaartsoord van
Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel... Wanneer we wat later met 14 onderdak vinden in restaurant De
Ster, weet Tonia als oudste Limburger heel wat aandacht af te
romen van de jubilarissen, waarmee haar zelfbewustzijn en gevoel
van eigenwaarde weer een gezonde upgrade krijgt. En het is haar
door iedereen van harte gegund...
Amusement van een andere orde de volgende dag,
als we ons gaan vergewissen van de prestaties van de
Zonneridders als
plaatselijke carnavalsvereniging van Zonhoven. Na een Amaretto-opwarmertje in café Zonnehof vergeten we even de
bijtende koude als de confetti en snoepjes ons rond de oren
vliegen. En naast de ironiserende voorstellingen zijn we
behoorlijk onder de indruk van de 'Steltlopers
uit Merchtem' wiens ogen het gebeuren konden
gadeslaan van maar liefst vier meter hoog.
Met meer dan dertig
praalwagens werd de stoet afgesloten met de prinsenwagen waarop
prins Davy II en miss Kelly II vanuit hun balkon de
menigte enthousiast toejuichten. Wat Tonia op dat moment nog
niet vermoedde, was de innige zoen die haar wat later te
beurt mocht vallen van de prins himself, in pizzeria Nuko. Met de
woorden "Nu wordt je 120", orakelde
prins Davy II de oudste Limburger in haar oor, terwijl hij haar
innig zoende. De eeuwelinge glunderde en voelde dat het goed
was...
Prins Davy II - Antonia Nouwens (105)
- Miss Kelly II - 'butler ' Johan - jeugdprinses Louise I
GoedNieuwsKrant 23/02/2013 -
klik voor groter om te lezen
Kees van Meer
° Eindhoven -
23/02/1941 † Tungelroy - 16/01/2013
Tonia en Kees van Meer (foto: 1/03/2009)
Samen met de nauwe
contacten met Riet van Roy volgden Tonia en wijzelf ook de
gezondheidsperikelen van haar man Kees op de voet. Toch kwam
zijn overlijden op 16/01 hard aan. Wij zullen Kees blijven
herinneren als een bescheiden, integere en zachtaardige man, in
wiens gezelschap wij ons steeds prettig voelden en die nog zoveel
gedrevenheid in zich had, om dingen waar te maken... Houdoe Kees!
Afscheid
Wanneer je
ouder wordt, de jaren verstrijken, dan merk je pas goed dat je krachten gaan wijken je wilde nog zo graag maar je kon het niet meer En juist dat niet meer kunnen,
dat deed vaak zo zeer! Het is goed zo!
Herinneringen blijven. De cirkel is rond en er
zit geen einde aan!
Nieuwsblaadje van Tungelroy (NL) publiceert in 'De Tuba' nieuwjaarswensen van Tonia's nichtje Riet
NIEUWJAAR 2013
De trein staat klaar voor weer een heel nieuw jaar. Geverfd in de kleuren rood, groen en wit
Rood de kleur van Liefde! Niet van ik en hebben, maar van delen en open staan voor elkaar.
Wit de kleur van Vrede! geen gescheld of geroddel geen haat en nijd geen gepest,
geen gesloten ogen. Want we hebben het allemaal geweten, het verdriet, de pijn. We zien het elke dag om ons heen.
Groen de kleur van Hoop! Hopen dat je je mond
durft open te doen. En durft te vechten voor die ander. Niet van IK,
maar samen! Met elkaar!
Een jaar van hopen op liefde en vrede. Niet die ene dag met Kerst, maar het hele jaar!
Doe je mee? Stap dan in 'voor een gelukkig nieuw jaar'.
-in-Winterland-Hasselt.jpg)
terug naar boven
_Herman-Bielen.bmp)
Een
eerste onderzoek dateert reeds van 2009, toen het
OCMW, en korte tijd later gevolgd door
OCMW-secretaris Marc Doumen, klacht met burgerlijke
partijstelling indienden in handen van
Onderzoeksrechter Lommelen te Hasselt. 
-op-schoot-van-Maria-Stevens.jpg)
-naast-oudste-wereldburger-(115).jpg)
Wanneer
Hildegard Cornelissen zich de volgende dag op 10/05/2013 opnieuw
in rusthuis Immadi gaat vergewissen in welke omstandigheden
mevr. Nouwens haar maaltijd krijgt aangeboden, lijkt hetzelfde
scenario van de dag voordien zich te herhalen. Opnieuw is immers
het kleine tafeltje in de refter van St.-Elisabeth gedekt met
één bord voor mevr. Nouwens. -na-cataractoperatie.gif)
Na
Tonia's cataractoperatie met implantatie van een nieuwe ooglens
(zie 26/04) was
het een paar dagen spannend afwachten. Maar de derde dag gaan
niet enkel haar ogen maar ook
een nieuwe wereld voor Tonia open. Met een gelukzalige glimlach
geniet zij van alles wat ze opnieuw kan zien. "Jullie zien
er zoveel helderder uit. Het lijkt wel of jullie bleker van
gelaat zijn geworden :-). Ik zie zelfs de hoeken van de kamer
terug...", zo omschrijft Tonia haar eerste
gewaarwordingen als ze de morgen van 28 april uit bed komt. Urenlang geeft ze gefascineerd en
gedetailleerd haar deels herwonnen zicht weer, alsof ze voor een
eerste maal haar ogen opende en haar omwereld gade kon slaan....JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
van
Vinkenhof naar Immadi in 2010.jpg)
Precies
daarom kozen we ervoor om, ook op een drukker moment zoals tijdens het
maaltijdgebeuren, ons te kunnen vergewissen hoe bijvoorbeeld een
dagelijks gebeuren als een maaltijdgebruik, in de bewuste
instelling verloopt. (zie ook:
Het
is jammer maar al heel wat jaren een feit, dat Tonia's
rechteroog compleet functieloos is geworden. Dat wil zeggen dat
Tonia totaal niets meer kan zien door dit oog. "Zelfs geen
verschil meer tussen licht en donker", zo geeft ze aan.
+Herman.jpg)
+Herman.jpg)
_Sarina_Zonnehof.JPG)
Amusement van een andere orde de volgende dag,
als we ons gaan vergewissen van de prestaties van de
.gif)
Met meer dan dertig
praalwagens werd de stoet afgesloten met de prinsenwagen waarop
prins Davy II en miss Kelly II vanuit hun balkon de
menigte enthousiast toejuichten. Wat Tonia op dat moment nog
niet vermoedde, was de innige zoen die haar wat later te
beurt mocht vallen van de prins himself, in pizzeria Nuko. Met de
woorden "Nu wordt je 120", orakelde
prins Davy II de oudste Limburger in haar oor, terwijl hij haar
innig zoende. De eeuwelinge glunderde en voelde dat het goed
was..._prins-carnaval-Zonhoven-Davy-II.gif)
-en-prins-DavyII.gif)
.gif)
